Πριν από δεκαπέντε χρόνια, περίπου, κάποιος πολιτικός διακινδύνευσε την πρόβλεψη ότι κανείς δεν θα θυμάται, ύστερα από μια δεκαετία, το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων. Το μακεδονικό, όμως, πρόβλημα, υπό τη νέα του μορφή, αναδεινύεται εκ νέου στη διεθνή και ιδιαίτερα στην εσωτερική σκηνή της χώρας, εν όψει μάλιστα εκλογών.
Βαρύτατες ευθύνες των κυβερνήσεων της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ οδήγησαν τις ηγεσίες των δύο κομμάτων εξουσίας σε μια άτυπη περίπου συμφωνία να παραμείνει το θέμα των Σκοπίων εκτός ημερησίας πολιτικής διατάξεως, κυρίως στη διάρκεια της προεκλογικής περιόδου.
Μετά τον άτυπο αυτόν διακανονισμό εθεωρήθη ότι το θέμα έπαυσε να ενδιαφέρει και τους πολίτες της Βορείου Ελλάδος. Εξάρσεις δημοσίου ενδιαφέροντος που ενίοτε δημιουργούνταν αποδίδονταν σε πρωτοβουλίες ιδιορρύθμων τοπικών παραγόντων.
Ενδεχομένως τα πάντα θα κινούνταν ομαλώς, εάν το ζωηρότατο ενδιαφέρον των ΗΠΑ για ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ, δεν επανέφερε το θέμα στην ημερήσια πολιτική διάταξη, και μάλιστα σε μια άτυπη προεκλογική περίοδο.
Υφίσταται σαφώς μια έλλειψη συμπαθείας για την ελληνική πλευρά ως προς το θέμα αυτό, σε διεθνές επίπεδο. Αλλά μετά την ενδιάμεση συμφωνία, διαδοχικές κυβερνήσεις της Ελλάδος είχαν μηχανιστικά εξομοιώσει το πρόβλημα των Σκοπίων με την ελληνοτουρική περιπλοκή. Ομως η διαφορά είναι τεράστια, αφού η κρίση στις σχέσεις της Αγκυρας με την Αθήνα είναι ελεγχομένη, ενώ τα Σκόπια συγκροτούν από μιαν άποψη «ασύμμετρη απειλή.» Απειλή όχι στρατιωτική, πολιτική ή οικονομική, αλλά πρόκληση εξόχως σοβαρή του κύρους της χώρας στον άμεσο βαλκανικό περίγυρο και στο ηθικό των κατοίκων της Βορείου Ελλάδος.
Η Ελλάς κακώς ενεπλάκη ευθύς εξαρχής σε αντιδικία με τα Σκόπια, αλλά άπαξ και το πολιτικό σύστημα της χώρας επέλεξε αυτήν την πορεία δεν έχει πλέον περιθώριο παρά να δώσει τη μάχη για την επίτευξη λύσεως στο θέμα της ονομασίας πριν από την είσοδο της FYROM στο ΝΑΤΟ.
Στο κρίσιμο αυτό εγχείρημα, καταλυτικός είναι ο ρόλος Ουάσιγκτον, όπου και θα κριθεί εάν η ελληνική κυβέρνηση και εν γένει το πολιτικό σύστημα της χώρας λαμβάνεται στοιχειωδώς υπ’ όψιν από την ηγέτιδα σύμμαχο.
Ουδείς εχέφρων επιδιώκει αντιπαράθεση με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά είναι απαραίτητο να καταστεί σαφές ότι υφίσταται όριο πέραν του οποίου δεν πρέπει να υπάρξει υποχώρηση και ότι -δίχως κοινώς αποδεκτή λύση στο θέμα του ονόματος- η Ελλάς δεν πρόκειται να συναινέσει την ένταξη της FYROM στο ΝΑΤΟ.
Η λύση φυσικά δεν θα είναι ιδεώδης για την ελληνική πλευρά, δεν θα έχει την παραμικρά σχέση με τις αποφάσεις που ελήφθησαν στο μάλλον ατυχές συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών που είχε συγκληθεί υπό τον τότε Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή. Αλλά εν πάση περιπτώσει θα διασώζονται κάποια προσχήματα.
Περιθώρια ελιγμών δεν υφίστανται πλέον, καθώς η πολιτική ηγεσία της χώρας αυτοεγκλωβίσθηκε στο θέμα των Σκοπίων εδώ και μιάμιση δεκαετία. Ως εκ τούτου η ένταξη στο ΝΑΤΟ πρέπει να λειτουργήσει ως καταλύτης γιά την οριστική λύση της επισήμου ονομασίας της FYROM. Και αυτό αποτελεί ευθύνη του πολιτικού συστήματος της χώρας.