«Τι των θηρίων κάκιστα δάκνει;», ποιο από τα θεριά δαγκώνει χειρότερα, ρωτήσανε μια φορά κι έναν καιρό τον Διογένη τον Κυνικό. Κι αυτός, ανθρωπολόγος οξυδερκής και δίκαιος στην αυστηρότητά του, δεν δίστασε ούτε στιγμή να πει ότι από τα άγρια θηρία χειρότερα δαγκώνει ο συκοφάντης, από δε τα ήμερα ο κόλακας («Των μεν αγρίων συκοφάντης, των δε ημέρων κόλαξ»). Καταλληλότερο πεδίο για να αποδειχθεί η αλήθεια της απόφανσης του Διογένη, και ως προς τα δύο σκέλη της, είναι το πεδίο της προεκλογικής αντιπαράθεσης, οπότε οι γλώσσες μένουν δίχως χαλινό και το έρκος των οδόντων αδυνατεί να ανακόψει οτιδήποτε. Για να μείνουμε στην κολακεία, εκδηλώνεται με ποικίλους τρόπους, τόσο από «πάνω» προς τα «κάτω» (από τους ηγέτες προς τον λαό, του οποίου τη «μνήμη και την κρίση» θυμούνται να την ξαναδοξολογήσουν, τέσσερα χρόνια μετά την αμέσως προηγούμενη δοξολογία), όσο και από «κάτω» προς τα «πάνω», τουτέστιν από τους κομματικά κατώτερους προς τους προϊσταμένους τους.
Εχει κουραστεί η Ιστορία να πιέζεται από τους κόλακες για να δεχτεί να καταγράψει στις δέλτους της σαν «απαραίτητους» και «μόνους» και «μεγάλους» (έτσι τους ειρωνεύεται ο Κωνσταντίνος Καβάφης) ανθρώπους που τίποτε το κοσμογονικό δεν έπραξαν, γιατί ούτε όραμα σαφές και ριζοσπαστικό τους κινούσε ούτε διέθεταν πολιτικά και πνευματικά εφόδια που να τους έδιναν τη δυνατότητα για κάτι περισσότερο από τη διαχείριση των υπαρχόντων. Η ταχύτητα με την οποία εναλλάσσονται οι «καταλληλότεροι» στη λίστα των πρωθυπουργησίμων ή των υπουργησίμων, ίση με την ταχύτητα με την οποία οι «μεσσίες» εκπίπτουν σε «ανωνύμους», θα έπρεπε να έχει πείσει ακόμα και τους αρχαιοελληνιστί «κολακικοτέρους» να μετριάζουν πού και πού τον ειδωλολατρικό ενθουσιασμό τους.
Αν θυμηθούμε, λοιπόν, πως είχαν υπάρξει άνθρωποι που συνέκριναν, με δημόσια γραφτά τους, τη «Χάρτα» του κ. Κ. Σημίτη με τη «Χάρτα» του Ρήγα Φεραίου, και πως άλλοι, εξίσου ευφάνταστοι, είχαν διατρανώσει την πεποίθησή τους ότι ο κ. Γ. Παπανδρέου ανασυνέστησε την «άμεση δημοκρατία» των αρχαίων Αθηνών, ίσως μας φανεί μετριοπαθής η δήλωση του κ. Θ. Ρουσόπουλου ότι ο κ. Κ. Καραμανλής («ο μεγάλος έρωτας όλων των Ελλήνων» κατά τον νομάρχη Θεσσαλονίκης) «έχει οριοθετήσει προσωπικά τον πολιτικό πολιτισμό». Να πιστέψουμε δηλαδή ότι πριν από τον τωρινό πρωθυπουργό ουδείς πολιτικός «οριοθετούσε», σεβόταν ή υπεράσπιζε τον «πολιτικό πολιτισμό», ούτε καν ο απολύτως συνώνυμός του ιδρυτής της Ν.Δ.; Μπα. Πιο λογικό είναι να πιστέψουμε ότι είχε απόλυτο δίκιο ο Ξενοφών όταν ρωτούσε ρητορικά αν υπάρχει τίποτε πιο γλυκό από το να μην κολακεύεις κανέναν: «Τι γαρ ήδιον ή μηδένα ανθρώπων κολακεύειν ένεκα μισθού;»