Ο πολιτικός πρέπει να κάνει δύο πράγματα ταυτόχρονα για να μπορεί να είναι επιτυχημένος: να παίζει ρόλους που του πάνε και να έχει ξεκάθαρο στίγμα. Αν παίζεις ρόλους που δεν σου πάνε, οι θεατές θα πάνε στον original πρωταγωνιστή. Αν δεν καταλαβαίνουν από μακριά σε τι πιστεύεις και πού θες να πας τη χώρα, δύσκολα θα σου εμπιστευθούν τις τύχες τους.
Τις τελευταίες εβδομάδες, έχω μια αίσθηση στενοχώριας όταν ακούω τον αρχηγό του ΠΑΣΟΚ στις ομιλίες του. Μου δημιουργεί την ίδια αίσθηση που πιστεύω ότι θα είχα αν άκουγα τον Μάριο Φραγκούλη να τραγουδάει παλιές επιτυχίες του Στέλιου Καζαντζίδη ή του Βαγγέλη Περπινιάδη. Ο ακραίος πολωτικός λόγος, οι προσωπικές επιθέσεις… απλά δεν του πάνε.
Αντιλαμβάνομαι πως κάποιοι τον έχουν πείσει πως έτσι θα κερδίσει τις εκλογές. Ακούω πως οι κορώνες του προκαλούν ενθουσιασμό στις λίγες χιλιάδες των γνωστών-υπόπτων που συμμετέχουν ακόμη σε κομματικές συγκεντρώσεις. Δεν είναι δυνατόν όμως το ΠΑΣΟΚ και η ηγεσία του να μετατραπούν σε παράρτημα του ΟΥΖΟΥΝΗ-Ντετέκτιβ.
Ο κ. Γιώργος Παπανδρέου είχε ένα μεγάλο ατού. Ηταν ένας διαφορετικός πολιτικός ο οποίος κέρδιζε με τη διεθνή του υπόσταση, τις αιρετικές του απόψεις που πήγαιναν κόντρα στα μεγάλα μεταπολιτευτικά κλισέ και το μετριοπαθές στυλ του. Ολα αυτά μαζί έδιναν το στίγμα ενός νέου ύφους πολιτικής που μπορεί να μην ερέθιζε τα κομματικά αυτιά των συντρόφων του αλλά ενθουσίαζε το κρίσιμο εκείνο 5% – 10% της κοινωνίας που αποφασίζει ποιος θα γίνει πρωθυπουργός.
Τώρα, όλα αυτά έχουν ξεχασθεί. Το ΠΑΣΟΚ και ο ίδιος ο κ. Παπανδρέου μοιάζουν να έχουν πειστεί πως «οι φαύλοι θα πέσουν» και πως αυτό μπορεί να γίνει μόνο με τα ομόλογα. Κυβέρνηση όμως με τα ομόλογα και μόνο δεν γίνεσαι, εκτός αν αύριο το πρωί ανοίξει το κουτί της Πανδώρας και ξεπηδήξουν τερατώδεις εκπλήξεις για κυβερνητικά στελέχη.
Τον κ. Παπανδρέου δεν βοηθάει επίσης όλο αυτό το βαρύ πυροβολικό του δημοσιογραφικού χώρου το οποίο μήνες τώρα βομβαρδίζει την κοινή γνώμη με το επιχείρημα ότι για όλα φταίει η σημερινή κυβέρνηση από τα ομόλογα ώς τον Λούσιο. Και αυτό γιατί οι μετριοπαθείς άνθρωποι που σκέπτονται ακόμη ναι μεν συμφωνούν ότι υπάρχει ένα μεγάλο σκάνδαλο, αλλά παράλληλα εξοργίζονται με την επιχειρούμενη από ορισμένα ΜΜΕ ισοπέδωση και φθάνουν στο σημείο να λένε «έλεος βρε παιδιά, δεν μας πείθετε ότι όλα ήταν τέλεια και ξαφνικά επήλθε λαίλαπα διαφθοράς στη χώρα». Η υπερβολή γίνεται μπούμερανγκ!
Ο κ. Παπανδρέου έχει να διαλέξει μονοπάτι τις επόμενες μέρες. Πολλά περιθώρια δεν έχει γιατί ο πολιτικός χρόνος ώς τις εκλογές είναι μηδαμινός. Μπορεί να το φτάσει στα άκρα μιλώντας για μαφίες Σικελών, ενθουσιάζοντας τα παλαιοπασοκικά πλήθη. Μπορεί όμως και να ξαναβρεί τον παλιό του πολιτικό εαυτό που τον έφερε στο πολιτικό προσκήνιο ως διάδοχο του Κώστα Σημίτη, να ξαναβρεί δηλαδή το μέτρο και τον μοντέρνο πολιτικό λόγο.
Προς το παρόν, το νοήμον κοινό που αρνείται να φανατιστεί είτε από εδώ είτε από εκεί τον ακούει με απορία και αναρωτιέται αν ξαναβλέπει κάποια ταινία της δεκαετίας του 1980 αλλά με τον λάθος θίασο.