Είχε το τέλειο βιογραφικό: οκτώ χρόνια βουλευτής, οκτώ χρόνια γερουσιαστής, και οκτώ χρόνια αντιπρόεδρος ενός επιτυχημένου προέδρου. Η ιδιαιτερότητα του αμερικανικού εκλογικού συστήματος, αλλά και οι διαστρεβλώσεις στην εκλογική διαδικασία της Φλόριντα, του στέρησαν την προεδρία το 2000. Εξασφάλισε μισό εκατομμύριο περισσότερες ψήφους από τον Τζορτζ Μπους, αλλά έχασε οριακά στους εκλέκτορες. Πολλοί Δημοκρατικοί δεν του συγχωρούν ότι δεν μπόρεσε να εξαργυρώσει εκλογικά τη «χρυσή οκταετία» Κλίντον. Κανείς δεν περίμενε ότι ο εν ενεργεία αντιπρόεδρος θα έχανε από τον άπειρο κυβερνήτη του Τέξας. Η απόφασή του να πάρει αποστάσεις από τον Μπιλ Κλίντον, λόγω των αντιδράσεων που είχε προκαλέσει η προσωπική ζωή του τότε προέδρου, απεδείχθη επικοινωνιακό ατόπημα.
Ομως, οι πικρίες ξεχάστηκαν. Τα έργα και οι ημέρες του Τζορτζ Μπους φέρνουν με νοσταλγία στη μνήμη τη δεκαετία του ’90. Και πολλοί ζητούν την επιστροφή του Αλ Γκορ που προσωποποιεί την αντίθεση στον πόλεμο του Ιράκ, και το ειλικρινές πάθος για το περιβάλλον. Ο πρώην αντιπρόεδρος είχε τολμήσει από την αρχή να πάει κόντρα στο ρεύμα. Καταδίκαζε σφοδρά τον πόλεμο όταν η μεγάλη πλειοψηφία των Αμερικανών, έχοντας πεισθεί για τη διασύνδεση της 11ης Σεπτεμβρίου με τον Σαντάμ Χουσεΐν, ήταν υπέρ του πολέμου. Κάποιοι τον περιέγραφαν τότε ως γραφικό ειρηνιστή.
Ο προβληματισμός του για το μέλλον του πλανήτη δεν είναι πολιτικός οπορτουνισμός. Είχε εμφανισθεί πολύ πριν γίνει «της μόδας». Από το 1992 ο Γκορ ήταν συγγραφέας του μπεστ σέλερ «Earth in the Balance». Ο Μπους τον είχε χαρακτηρίσει «Ozon Man». Σήμερα, δικαιωμένος από τις εξελίξεις, επιστρέφει δριμύτερος. Κέρδισε το Οσκαρ καλύτερου ντοκιμαντέρ με την «Αβολη Αλήθεια», πρωταγωνιστεί στη διοργάνωση της παγκόσμιας συναυλίας «Live Earth» στις 7 Ιουλίου, και διεκδικεί το νόμπελ ειρήνης.
Στο νέο του βιβλίο, «Επίθεση κατά της Λογικής», επικρίνει όλο το πολιτικό σύστημα, διότι αδρανεί μπροστά στην οικολογική καταστροφή που πλησιάζει. Στοχεύει φυσικά τα βέλη του στον Μπους τον οποίο καταγγέλλει για υπεροψία, υποστηρίζοντας ότι αντί για κυριαρχία, η Αμερική οφείλει να επιζητεί την πρωτοκαθεδρία σε έναν κόσμο όπου θα έχει «κερδίσει τον σεβασμό όλων των εθνών».
Πολλοί τον παροτρύνουν να διεκδικήσει και πάλι την προεδρία. «Δεν φθάνει να μας ενημερώνετε για τα δεινά του πλανήτη. Εχετε υποχρέωση να εκλεγείτε πρόεδρος για να τον σώσετε», του είπε πρόσφατα νεαρή οπαδός του. Αντιμέτωπος με τον «τελευταίο πειρασμό» του, ο Αλ Γκορ διστάζει. «Ζυγίζει» την Χίλαρι και τον Ομπάμα, και δεν είναι σίγουρος ότι θέλει να ξαναπεράσει τη δοκιμασία. Από την άλλη γνωρίζει ότι όποιος δημοκρατικός εκλεγεί πρόεδρος, θα τον χρησιμοποιήσει ως πρέσβη για το περιβάλλον. Ισως έτσι καταφέρει να επηρεάσει περισσότερο το μέλλον της Αμερικής και του πλανήτη. Με την πιθανή επιστροφή του Μπιλ Κλίντον ως προεδρικού απεσταλμένου σε διεθνείς κρίσεις, και τον Αλ Γκορ σε ρόλο ειδικού αντιπροσώπου για το περιβάλλον, ίσως η παγκόσμια ειρήνη και το οικοσύστημα έχουν περισσότερες ελπίδες.