Ο πολιτικός λόγος είναι η αποθέωση της υποκειμενικής αλήθειας. Δηλαδή της αλήθειας εκείνης από την οποία προβάλλεται μόνο ο εκθαμβωτικός στόχος και ποτέ η απαιτητική διαδικασία. Μόνο το μερικό αποτέλεσμα και ποτέ η πικρή αλήθεια. Η αναποτελεσματικότητα και η ρουσφετολογία στον ΟΑΕΔ (περιγράφονται στην έκθεση του Συνήγορου του Πολίτη) καλύφθηκε αυθημερόν με το 9,5% της ανεργίας και τα 2,26 δισ. ευρώ για διαρθρωτικές αλλαγές στον οργανισμό από τα κοινοτικά ταμεία. Αν οι πολιτικοί ακολουθούσαν τη ρήση του εθνικού ήρωα της Κούβας Χοσέ Μαρτί «Ο καλύτερος τρόπος για να πεις κάτι είναι να το κάνεις», δεν θα είχαν πρόβλημα αξιοπιστίας. Αν δεν βιάζονταν τόσο να πουλήσουν προεκλογικές παροχές δεν θα γελοιοποιούνταν με την υπογραφή και στη συνέχεια με την απόσυρση της τροπολογίας για τα αυθαίρετα. «Σε όλα τα κόμματα, όποιος έχει μυαλό δεν ανήκει στο κόμμα του» έλεγε ο Γάλλος συγγραφέας Στεντάλ για τα κόμματα εξουσίας. «Τι είναι πολιτικό κόμμα; Η τρέλα των πολλών για τα συμφέροντα μερικών», θεωρούσε ο Αγγλος ποιητής και φιλόσοφος Αλέξανδρος Πόουπ.
Κι εμείς; Εμείς βλέπουμε το περιτύλιγμα και αδιαφορούμε για την ουσία, απολαμβάνουμε τον μύθο όσο και τα δρώμενα του παρασκηνίου. Χαιρόμαστε ν’ ακούμε για τα λεφτά που πρέπει ν’ απορροφηθούν από το Δ΄ ΚΠΣ (700 εκατ. ευρώ το μήνα έως το τέλος του 2008) -ευτυχώς, δεν έκλεισαν οι στρόφιγγες- με την ελπίδα ότι κοντά στνο βασιλικό θα ποτιστεί και η γλάστρα (όπως τόσο συχνά στο κοντινό παρελθόν). Δεν δίνουμε σημασία στην προεκλογική εθιμοτυπία. Στις αναμενόμενες κορόνες από τη μια περί «εσωτερικής σταθερότητας» και «πορείας προς τη ευημερία» και από την άλλη περί «απουσίας», «αδιεξόδου και παραλυσίας»… «Αλήθεια και πολιτική δεν κατοικούν ποτέ κάτω από την ίδια στέγη» έλεγε ο Γερμανός συγγραφέας και πολιτικός Τέοντορ Χόις. «Πολιτική είναι η τέχνη να εμποδίζεις τους ανθρώπους να ανακατεύονται σε όσα τους αφορούν», πίστευε ο Γάλλος συγγραφέας Πολ Βαλερί.
Σ’ αυτό συνδράμουν και τα ΜΜΕ, διά των οποίων εξομοιώνεται πλήρως η πολιτική με τους πολιτικούς και διατηρείται εναργής στη μνήμη μας η μορφή τους. Πρώην και τέως χαίρουν ισόβιων τίτλων «ευγενείας». Βουλευτής που διετέλεσε έστω και για ένα φεγγάρι υπουργός προσαγορεύεται διά βίου «κύριε υπουργέ». Ετσι η εξουσία του εγκαθίσταται στο σαλόνι μας, επηρεάζει τη σκέψη μας. Μας γίνεται οικείος κι εμείς απέναντί του πιο ανεκτικοί, πιο ευάλωτοι. Συνηθίζουμε με την αερολογία, ακόμη και θαυμάζουμε την πανουργία. Ξεχνάμε ότι πρέπει να δυσπιστούμε και να παλεύουμε. Διότι την ευημερία δεν θα την αποστείλει ποτέ κανένα κόμμα με κούριερ στην πόρτα μας. «Ψαρεύοντας έρχεται η θάλασσα» έλεγε ο Οδυσσέας Ελύτης.