Τα τριάντα επτά ακίνητα που κατέχει ο αρχηγός του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού κ. Γιώργος Καρατζαφέρης θεωρήθηκαν από κάποιους πολλά. Πιθανώς από τους ίδιους που απολαμβάνουν τον λαϊκιστικό του λόγο. Κανείς όμως από τους επικριτές του δεν μας είπε πόσα ακίνητα πρέπει να κατέχει ένας αρχηγός κόμματος. Τα δέκα είναι πολλά; Τα είκοσι; Χάσαμε και στα ακίνητα το μέτρο της ηθικής;
Βέβαια, ο ίδιος πέφτει θύμα της ρητορείας του. Είναι σίγουρο πως αν δήλωνε τον ίδιο αριθμό ακινήτων ο βασικός του αντίπαλος κ. Στέλιος Παπαθεμελής θα περισσεύαν τα υπονοούμενα του κ. Καρατζαφέρη. Κι εκεί βρίσκεται το πρόβλημα. Το ζήτημα δεν είναι πόσα ακίνητα έχει κάποιος πολιτικός -αν, φυσικά, τα έχει νομίμως αποκτήσει- αλλά η χρήση των ακινήτων στην πολιτική αντιπαράθεση. Δηλαδή, μακάρι να εκατοστίσει τα ακίνητά του ο κ. Καρατζαφέρης και να πολιτευτεί συνετά. Για τους πολίτες το σημαντικό δεν είναι τα διαμερίσματα, αλλά οι λύσεις που προτείνονται για τα χρόνια προβλήματα του τόπου.
Πολλοί θεώρησαν πολιτικό αμάρτημα του κ. Ανδρέα Λοβέρδου την κατάθεση υπεράσπισης των καταδικασθέντων για κατάχρηση πανεπιστημιακών του Παντείου. Κάποιοι άλλοι, πιο πουριτανοί, το βάφτισαν ηθικό ατόπημα. Ο ίδιος υπεράσπισε την επιλογή του, λέγοντας ότι είναι «θέμα συνείδησης»: «η αλήθεια δεν είναι ζήτημα κομματικού ανταγωνισμού, ούτε της επικαιρικής στάσης της κοινής γνώμης. Αν η ψυχή σου και η συνείδησή σου λένε πως πρέπει να πας, τότε αποδέχεσαι το αίτημα» («Τα Νέα» 14.6.2007).
Αλήθεια, ποιο ηθικό μέτρο υπερέχει εδώ; Η συνείδηση ενός ανθρώπου που υπήρξε φίλος με κάποιους κατηγορούμενους ή η πολιτική υπευθυνότητα του ανδρός; Θα μπορούσαμε να επιχειρηματολογούμε εσαεί υπέρ της μίας ή της άλλης άποψης, αν δεν υπήρχε μια ενοχλητική λεπτομέρεια. Σε παρελθόντα χρόνο ο συγκεκριμένος πολιτικός επιχειρηματολογούσε υπέρ, όχι της άτεγκτης, αλλά της σκληρής δικαιοσύνης. Μέχρι και παράθυρο για την επαναφορά της θανατικής ποινής άνοιξε. Αν πρέπει λοιπόν να κριθεί πολιτικά ο κ. Λοβέρδος είναι για την ασυνέπεια λόγων και έργων, κάτι που μας αφορά ως πολίτες και όχι για την υπεράσπιση των εντιμότατων (κατά το παρελθόν, σύμφωνα με τη μαρτυρία του στο δικαστήριο) φίλων του. Δεν μπορεί από τη μια να ικανοποιείς το λαϊκό αίσθημα με σκέψεις περί επαναφοράς της θανατικής ποινής (σ.σ.: είναι η επαχθέστερη τιμωρία, χωρίς η έφεση να έχει ανασταλτικό αποτέλεσμα) και από την άλλη να υπερασπίζεσαι κατηγορούμενους για κατάχρηση δημόσιου χρήματος. Ακριβώς το ίδιο πρόβλημα έχει και η υπεράσπιση των «κουμπάρων» από τον έτερο κήνσορα της ηθικής των πάντων κ. Παναγιώτη Ψωμιάδη. Σκληρός στην κρίση για το φρόνημα των άλλων, ήπιος για την ηθική των φίλων του.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του λαϊκισμού είναι ότι πνίγει την πολιτική στον ηθικό χυλό που παράγει. Κανείς δεν συζητά τα προβλήματα. Ολοι μετρούν περιουσίες. Αντί να ελέγχεται η αποτελεσματικότητα της πολιτικής και των πολιτικών κρίνεται -με ασαφή, μάλιστα, μονάδα μέτρησης- το ηθικό τους ανάστημα. Σε αυτό το πεδίο δεν μπορούμε να βρούμε άκρη. Επειδή η ηθική δεν είναι μετρήσιμο μέγεθος οι εντυπώσεις κερδίζονται από εκείνους που φωνασκούν περισσότερο. Και αυτοί συνήθως είναι οι πιο θρασείς. Δηλαδή, οι πλέον ανήθικοι.