Παρά τις προσπάθειες της κυβέρνησης να «ρίξει» την ένταση στην υπόθεση των ομολόγων και τη ρύθμισή της (έστω με επιβάρυνση, ουσιαστικά, του κρατικού προϋπολογισμού), ώστε κάποια ταμεία «να πάρουν πίσω όλα τα λεφτά», το πιθανότερο είναι, ιδίως αν οι εκλογές γίνουν το φθινόπωρο, πως αυτό το θέμα, αντικειμενικά ή ως αποτέλεσμα επικοινωνιακής συντήρησης, θα αποτελέσει την κυρίαρχη προεκλογική «πλατφόρμα». Αναντίρρητα, είναι σημαντικό ζήτημα που αγγίζει πολύ το εκλογικό σώμα (μιλάμε για κεφάλαια της σιγουριάς και της ασφάλειάς του), αλλά αν αρθεί κανείς πάνω από τη δικαιολογημένη φόρτιση της επικαιρότητας, σε καμιά περίπτωση δεν μπορεί να θεωρηθεί ως το μείζον και… δομικά καίριο πρόβλημα που αντιμετωπίζει η χώρα – και αν μάλιστα, η ίδια η κυβέρνηση είχε δράσει διαφορετικά και δεν στηριζόταν στην αφελέστατη εκτίμηση κάποιων επικοινωνιολόγων πως «μπόρα είναι, θα περάσει…», θα είχε μεν κάποια επίπτωση στην πολιτική ακτινοβολία της, αλλά δεν θα αναδεικνυόταν σε κυρίαρχο, κομβικό ζήτημα…
Το να οδηγείται η χώρα, και μάλιστα για δεύτερη συνεχή φορά, σε μια προεκλογική αναμέτρηση με επίκεντρο τη διαφθορά, τα σκάνδαλα και την αδιαφάνεια, με συνθήματα «έξω οι κλέφτες», «είστε Σικελοί μαφιόζοι», και «σεις είστε οι… κανακάρηδες του κατεστημένου», είναι πέρα για πέρα εκφυλιστικό κάθε ένοιας πολιτικής, ταυτόχρονα δε υπονομεύει την όποια προσπάθεια μπορεί να επιδιωχθεί ώστε να ξεπεταχθεί αναπτυξιακά ο τόπος, να ξεπεράσει παθογένειες και οπισθέλκουσες που τον χαρακτηρίζουν δεκαετίες ολόκληρες, να κάνει πραγματικότητα (εκτός από… αέναες «δεσμεύσεις» και «εξαγγελίες»!) τον στόχο του εκσυγχρονισμού, ώστε να μην χάσει την όποια ελπίδα του έχει απομείνει να ακολουθήσει τα γοργά βήματα του παγκοσμιοποιημένου περιβάλλοντός του. Και μάλιστα, σε συνθήκες σκληρές, απαιτητικές, άκρως ανταγωνιστικές…
Σωστά επισημαίνουν σημαντικά στελέχη του ΠΑΣΟΚ στον αρχηγό τους, πως το θέμα των ομολόγων, όσο σημαντικό και αν είναι, από μόνο του δεν αρκεί για να εξασφαλίσει πιθανότητες εκλογικής νίκης. Μπορεί να διακατέχονται και από… δευτερογενείς σκέψεις, προσωπικών συμφερόντων, όταν κάνουν τη συγκεκριμένη διαπίστωση (γι’ αυτό και «ερεθίζουν» τον κ. Παπανδρέου) αλλά επί της ουσίας, έχουν δίκιο. Μπορεί τα περιβόητα «δομημένα» να έχουν κάνει ζημιά στην κυβερνητική παράταξη, αλλά από μόνα τους πολύ δύσκολα θα της στερήσουν την εξουσία. Οχι τόσο επειδή η κυβέρνηση έχει να επιδείξει ουσιαστικό και καρποφόρο πολιτικό έργο, αλλά γιατί η αξιωματική αντιπολίτευση δεν έχει κατορθώσει να αρθρώσει τον δικό της πειστικό πολιτικό λόγο, να εμφανισθεί ως ρεαλιστική εναλλακτική πολιτική λύση, και την… κατατρύχει ακόμη η αρνητική εικόνα της δεύτερης κυβερνητικής της θητείας. Την οποία, βέβαια, έσπευσε να… φιλοτεχνήσει και να «χρωματίσει» έντονα η τότε αντιπολιτευόμενη Ν.Δ…
Κινδυνευει… χωρΙς αντιπαλο!
Από την άλλη πλευρά, της κυβέρνησης, η ουσιαστική ανυπαρξία ενεργού και παραγωγικής αντιπολίτευσης, η έλλειψη της «καυτής ανάσας» της στον κυβερνητικό σβέρκο, την οδήγησε σε μια… νιρβάνα, μια σιγουριά (που δεν την έκρυβαν καν στις δημόσιες τοποθετήσεις τους τα κυβερνητικά σττελέχη…) της εξασφάλισης και δεύτερης θητείας (κάποιοι μιλούσαν και με την προοπτική τρίτης!) που συνέβαλε αποφασιστικά στην υπολειτουργία της σε σημαντικούς τομείς δράσης, στην αδρανοποίηση των πολιτικών αντανακλαστικών της. Δίχως την πίεση της επόμενης εκλογικής μάχης, ανέβαλε παρεμβάσεις, μεταρρυθμίσεις, ρήξεις και συγκρούσεις για τη «δεύτερη θητεία» της, ενώ το λογικό θα ήταν να την… σπρώξουν σε τέτοιες κινήσεις, αφού το όποιο πολιτικό κόστος από την αναδιορθωτική της πολιτική δράση, θα ισοσκελιζόταν από το πολιτικό κέρδος της αναποτελεσματικής, ασθενούς παρουσίας της αντιπολίτευσης.
Ετσι, φθάσαμε στις παραμονές των εκλογών, με τα δύο κόμματα εξουσίας σε μια φάση… «ξαφνιασμένης» αμηχανίας, που εκ των πραγμάτων θα στρεβλώσει την ουσιαστική πολιτική αντιπαράθεση, τον ρεαλιστικό προγραμματικό πολιτικό λόγο, την προσπάθεια θετικής και όχι… εξ αντιδιαστολής, προσέλκυσης της λαϊκής εμπιστοσύνης. Η μεν κυβερνώσα παράταξη, έχει παγώσει κάθε προσπάθεια παραγωγής πολιτικού έργου και «διαχειρίζεται» την κρίση των ομολόγων (πολλοί οι υπουργοί που διαμαρτύρονται γι’ αυτή την εξέλιξη…) αποφεύγουσα κάθε άλλη παραγωγική δράση από τον φόβο ότι μπορεί να προκαλέσει ρήξεις και αντιδράσεις, λίγο πριν από τις κάλπες, η δε αξιωματική αντιπολίτευση, έχει αφήσει κατά μέρος κάθε απόπειρα διατύπωσης ρεαλιστικής κυβερνητικής πρότασης (κάτι που… τη βολεύει, ενδεχομένως – και ας διαμαρτύρονται τα πρωτοκλασάτα στελέχη της) και «τα δίνει όλα» στην υπόθεση των ομολόγων, ακόμη και αν συνειδητοποιεί πως μόνο αυτά δεν της εξασφαλίζουν την εξουσία, αλλά ούτε αλλάζει δραματικά τη δική της κυβερνητική εικόνα διαπλοκής και διαφθοράς. Το πολύ πολύ (και τρομακτικά απειλητικό για τον δημόσιο βίο…) διευκολύνει την άποψη της κοινωνίας πως «όλοι τους το ίδιο είναι!». Εστω με κάποιες «ποιοτικές» διαφορές…
Αλλα λενε, αλλα κανουν…
Ο πρωθυπουργός επιμένει να λέει (σωστά…) πως «οι μεταρρυθμίσεις, είναι εθνική υπόθεση» και νομοτελειακός παράγων ανάπτυξης και προόδου για τον τόπο – σύμφωνοι. Τότε… γιατί δεν προχωρούν (αν το θελήσει ο ίδιος, έχει ακόμη μπροστά του 10 μήνες παραγωγικούς, στη διάρκεια των οποίων πολλά μπορούν να γίνουν – αρκεί να υπάρχει διάθεση δράσης, ρήξεων, συγκρούσεων, παρεμβάσεων) αλλά… μετατίθενται για την «επόμενη θητεία»; Λέει ο υπουργός Οικονομίας, πως η Ελλάδα μπορεί να γίνει η Ιρλανδία της Νοτιοανατολικής Ευρώπης με μια ευέλικτη οικονομία, ελκυστικό επιχειρηματικό και επενδυτικό περιβάλλον, χαμηλή φορολογία, καταρτισμένο και εξειδικευμένο εργατικό δυναμικό, μια ανταγωνιστική οικονομία της γνώσης και της καινοτομίας. Και γιατί, λοιπόν, δεν επιταχύνουμε τους ρυθμούς μας προς αυτή την κατεύθυνση;
Ολοι (και οι πολιτικοί, όταν δεν… μικροπολιτικολογούν!) παραδέχονται πως τα θετικά επακόλουθα της ένταξής μας στην Ευρωζώνη ήδη εξαντλούνται και αν δεν «εκσυγχρονισθούμε» θα αναδυθούν σοβαρές διαρθρωτικές αδυναμίες και αν κάτι πρέπει να γίνει «εδώ και τώρα», είναι να αποκτήσουμε ένα ανταγωνιστικό και απαιτητικό εκπαιδευτικό σύστημα (που ΔΕΝ το εξασφαλίζει η περιορισμένη και φοβική «μεταρρύθμιση» της κ. Γιαννάκου…) και η άμεση μετάλλαξη των γραφειοκρατικών και απαρχαιωμένων διοικητικών δομών μας, με ένα σύγχρονο, ταχύ αποτελεσματικό και ευέλικτο κρατικό μηχανισμό, που να παρεμβαίνει «ρυθμιστικά» όπου πρέπει και στον βαθμό που πρέπει – αλλιώς ούτε επενδύσεις πρόκειται να ‘ρθουν, ούτε «Ιρλανδία της Ν.Α. Ευρώπης», πρόκειται ποτέ να γίνουμε. Πού στην ευχή είναι, λοιπόν, αυτή η έρμη… «επανίδρυση του κράτους»;
Αντί τα κόμματα εξουσίας να… πονοκεφαλιάζουν για τέτοια πιεστικά (το κυβερνών δρώντας και της αξιωματικής αντιπολίτευσης σχεδιάζοντας τη δράση του αν έρθει στην εξουσία…) και να κάνουν κοινωνό της αγωνίας και του προβληματισμού τους την κοινωνία (που είναι πολύ πιο «υποψιασμένη» και ενεργά απαιτητική, απ’ ό,τι οι ταγοί της νομίζουν!) το σκηνικό που στήνεται λίγους μήνες πριν από τις κάλπες, είναι το… ποιος είναι λιγότερο ή περισσότερο κλέφτης από τον άλλον και κάποιες λαϊκίστικες «δράσεις», να… επανασυσταθεί η αγροφυλακή (το δέλεαρ βολέματος «δικών μας παιδιών»… εκ μεταφοράς!), να περάσει (Ν)τροπολογία που εμποδίζει την (υπεσχημένη δεσμευτικά!) κατεδάφιση παράνομων και αυθαίρετων μέσα στα ελάχιστα εναπομείναντα δάση, διάφορες κλαδικές προεκλογικής στόχευσης «ρυθμίσεις», μαζί με τα…εθιμικά κανακέματα των αγροτών!
Οσο τα κόμματα εξουσίας αποφεύγουν να μιλάνε με τη γλώσσα της ωμής αλήθειας (μόνο αυτή μπορεί σε βάθος χρόνου να συνεγείρει τον κόσμο, να τον κάνει συμμέτοχο και συναινετικό…) και να εξηγούν πως όλοι μαζί θα αντιμετωπίσουμε την αβεβαιότητα του σήμερα και την ανταγωνιστική απαιτητική πραγματικότητα του αύριο, τόσο… εξ αντιδιαστολής θα εκτρέφουν πολιτικά εκτρώματα λαϊκισμού και οπορτουνισμού, που έστω ως «επιλογή διαμαρτυρίας» απειλούν να ενδυθούν κοινοβουλευτικό μανδύα!