Τελικά, είχε δίκιο η γιαγιά που αντιπαθούσε τις αναβολές και συνήθιζε να επαναλαμβάνει πως το αύριο και το ύστερα είναι συγγενείς του ποτέ. Μόνο που τώρα πια, στην ψηφιακή ετούτη εποχή, το σήμερα εμφανίζεται αινιγματικό, λες και κρύβει μυστικά που ξεφεύγουν από τη δημοσιότητα. Και ας μας πληροφορούν, κάθε στιγμή, οι τηλεπικοινωνίες για τα συμβαίνοντα ακόμη και στην άκρη του κόσμου. Ομως, ο σκεπτόμενος συνάνθρωπος της βιοπάλης, που αντιμετωπίζει καθημερινά απρόοπτα γεγονότα, αστάθμητους παράγοντες και περίεργες συγκυρίες, δεν το βάζει κάτω.
Μετρά τα λιγοστά του έσοδα, υπολογίζει τα έξοδα, γράφει αριθμούς στο τεφτέρι του, αγωνίζεται να τα φέρει βόλτα, να εξασφαλίσει πρωταρχικά, τον «επιούσιον άρτον», τα στοιχειώδη αγαθά για την καθημερινή συντήρηση του ίδιου και των δικών του. Αλλά, δεν εφησυχάζει. Αντίθετα, βρίσκεται σε εγρήγορση, προσπαθεί να ανιχνεύσει το σήμερα, να ξεχωρίσει την ήρα από το σιτάρι, να απομονώσει τα αρνητικά στοιχεία από τα θετικά, να καταλάβει ποια από τα λόγια, που φτάνουν στα αυτιά του, εξακολουθούν να χτίζουν ανώγια και κατώγια και ποια αντικατοπτρίζουν την πραγματικότητα, να συγκρίνει τις θεωρίες με την πρακτική διάσταση των διαφόρων ζητημάτων.
Ναι, μπορεί να τον εντυπωσιάζουν τα μακρόπνοα σχέδια και τα ελπιδοφόρα μηνύματα, που περνούν κατά καιρούς από την επικαιρότητα. Ωστόσο, δεν παύει να θυμάται τις δυσκολίες που γνώρισε και τις πίκρες που γεύτηκε για να σπουδάσει, τις ανάγκες που τον υποχρέωσαν να ψάξει με το κερί για ένα κάποιο μεροκάματο, ώστε να γλιτώσει από τον εφιάλτη της ανεργίας και την ιώβεια υπομονή που πρέπει να έχει, ώσπου να γυρίσει ο τροχός, να του χαμογελάσει η τύχη και να βρει την ευκαιρία να βελτιώσει τις συνθήκες της ζωής του. Ισως γι’ αυτό φροντίζει να μην απαρνηθεί την τιμιότητα, την ειλικρίνεια και τις άλλες γνήσιες αξίες που έμαθε στα παιδικά του χρόνια και να προστατεύει «ως κόρη οφθαλμού» την αξιοπρέπεια και τον αυτοσεβασμό του… Ετσι λοιπόν, καθώς συνεχίζει να ανιχνεύει το σήμερα, για να βρει διέξοδο σε όσα τον στενοχωρούν, ένα ασφαλές μονοπάτι για να προχωρήσει, δεν παύει να έχει τεταμένη την προσοχή του, για να αποφεύγει τα τερτίπια της πονηρίας, αλλά και την ετοιμότητα να αντιδράσει όταν κάποιος προσπαθεί να τον ξεγελάσει με ψέματα, παραπλανητικά χαμόγελα και απατηλές υποσχέσεις.
Ποιες κομπίνες, ποιο εύκολο κέρδος και ποια αδιαφορία για τα δυσάρεστα που, οσημέραι, πληθαίνουν και προκαλούν αναταράξεις στην κοινωνική ζωή; Για τον συνάνθρωπο αυτόν η λέξη καλημέρα δεν είναι ένας απλός, πρωινός χαιρετισμός. Εχει πάρει νέα διάσταση, απέκτησε πρόσθετη σημασία και φανερώνει τον καθημερινό αγώνα για μια ήρεμη πορεία, μακριά από τους βάλτους της απραξίας και το δαιμονικό τραγούδι που συνεχίζουν οι σύγχρονες Σειρήνες. Και αν ρωτήσει κανείς, ποιος είναι αυτός ο πλησίον και από πού κρατάει η σκούφια του, η απάντηση είναι περιττή. Θα τον βρει, αν τον αναζητήσει, στον περίγυρό του. Και δεν είναι μόνος. Τον συντροφεύουν και όσοι αγωνίζονται για το σήμερα, με την προσδοκία ότι το αύριο θα είναι καλύτερο…