Η σημερινή σύνοδος κορυφής της Ε.Ε. είναι η τελευταία του Τόνι Μπλερ και η πρώτη του Νικολά Σαρκοζί. Ο Βρετανός πρωθυπουργός απεδείχθη ο πιο ουσιαστικός ηγέτης που γνώρισε η Ευρώπη μετά τον Φρανσουά Μιτεράν και τον Χέλμουτ Κολ. Στη διάρκεια της δεκαετούς θητείας του μεταμόρφωσε τη Βρετανία, αλλά πλήρωσε το πολιτικό κόστος της εσφαλμένης συστράτευσής του με τον Τζορτζ Μπους στον πόλεμο του Ιράκ. Αφήνει πίσω του μια Βρετανία με καλύτερη οικονομία, υγεία, και παιδεία, και με μεγαλύτερη κοινωνική συνοχή από αυτή που παρέλαβε.
Ταυτόχρονα, η αδυναμία του επικοινωνιακού ηγέτη των Εργατικών να απαλλάξει τους Βρετανούς από τον ενστικτώδη σκεπτικισμό τους έναντι της Ευρώπης, είναι ενδεικτική των δυσκολιών που θα συνεχίσουν να χαρακτηρίζουν τη σχέση του Λονδίνου με τις Βρυξέλλες.
Στα ελληνικού ενδιαφέροντος θέματα, η αποχώρηση του Βρετανού πρωθυπουργού δεν συνιστά απώλεια. Παρά την καλή προσωπική σχέση που διατηρούσε τόσο με τον Κ. Σημίτη όσο και με τον Κ. Καραμανλή, ο Τόνι Μπλερ δεν υπήρξε υποστηρικτής των ελληνικών θέσεων. Ειδικότερα στο Κυπριακό, παρά την πολυπληθή ελληνοκυπριακή κοινότητα της Βρετανίας, ο Μπλερ δεν τάχθηκε στο πλευρό της Λευκωσίας.
Η αποχώρηση του Μπλερ από την Ντάουνινγκ Στριτ συμπίπτει χρονικά με την άφιξη του Νικολά Σαρκοζί στο Μέγαρο των Ιλισίων. Στο Παρίσι πνέει αέρας ηλικιακής και ιδεολογικής ανανέωσης, καθώς ο νέος πρόεδρος της Γαλλίας τολμά να απομακρυνθεί από τη σχεδόν θρησκευτική προσήλωση στον κρατισμό που χαρακτήριζε σοσιαλιστές και γκωλικούς. Εχει υποσχεθεί μεγαλύτερη αυτονομία στα πανεπιστήμια, ευελιξία στην αγορά εργασίας και μείωση της φορολογίας.
Στην εξωτερική πολιτική δεν θα συνεχίσει τον γεωπολιτικό οπορτουνισμό του προκατόχου του. Η Γαλλία του Σαρκοζί θα παίξει τον φυσικό πρωταγωνιστικό ρόλο που της αναλογεί στη διαμόρφωση της ευρωπαϊκής πρότασης, από τις εργασιακές σχέσεις και το περιβάλλον, έως τα όρια της διεύρυνσης, ενώ θα διατηρήσει την επιρροή που αναδύεται από το αποικιακό της παρελθόν. Και, φυσικά, όπου τα γαλλικά συμφέροντα το επιβάλλουν θα συγκρούεται με τις ΗΠΑ, όπως δημοσίως ανακοίνωσε ο Σαρκοζί στην περίπτωση των επιδοτήσεων των Γάλλων αγροτών. Σε ό,τι αφορά την Ελλάδα, ξεχωρίζει η κατηγορηματική αντίθεση του νέου προέδρου της Γαλλίας στην ένταξη της Τουρκίας στην Ε.Ε. η οποία απαιτεί λεπτούς χειρισμούς από την ελληνική διπλωματία, καθώς παρά τον σκεπτικισμό της ελληνικής κοινής γνώμης έναντι της γείτονος, τόσο ο Κ. Καραμανλής όσο και ο Γ. Παπανδρέου θεωρούν πως η ενταξιακή διαδικασία της Τουρκίας συμφέρει Ελλάδα και Κύπρο.
Με τον Σαρκοζί να πλαισιώνει τη συνομήλική του Αγκελα Μέρκελ, η οποία αναδεικνύεται σε κινητήρια δύναμη της αναγέννησης της Γηραιάς Ηπείρου, ο γαλλογερμανικός άξονας όχι μόνο παραμένει η ατμομηχανή της Ευρώπης, αλλά αποκτά νέα δυναμική. Και όπως ο Μπλερ που φεύγει, και η Μέρκελ που κυβερνά τα τελευταία δύο χρόνια, έτσι και ο Σαρκοζί θα κριθεί από την ιστορία που συχνά είναι αυστηρή, αλλά σε βάθος χρόνου πάντα δίκαια.