Να, λοιπόν, που οι προσπάθειες της διεθνούς κοινότητας περίσσεψαν. Ελάχιστοι πια ρωτούν για την τύχη της «πασιονάρας» της Μυανμάρ (Βιρμανίας). Λιγοστοί είναι πλέον αυτοί που θα ήθελαν να μάθουν αν και πόσο την ενοχλούν σήμερα τα όργανα του στυγνού δικτατορικού καθεστώτος. Μήπως συνήθισε τον εγκλεισμό; Μήπως εγκατέλειψε τον τιτάνιο αγώνα υπέρ της δημοκρατίας που ξεκίνησε ο πατέρας της, στρατηγός Αούνγκ Σαν και ανέλαβε εκείνη μετά τη στυγερή δολοφονία του;
Η βραβευμένη, το 1991, με Νομπέ λ Ειρήνης Αούνγκ Σαν Σου Κιί ζει εδώ και πολλά χρόνια στην απόλυτη σιωπή. Την εξανάγκασε σ’ αυτήν η στρατιωτική χούντα της Μυανμάρ και ο ιστός της αράχνης που έχει σχηματιστεί στην εξώπορτα του σπιτιού της δεν επιτρέπει σε κανένα αδιάκριτο μάτι να διεισδύσει στα ενδότερα, στα άδυτα ενός μοναδικού σε καθαρότητα και δημοκρατικές ευαισθησίες ανθρώπου. Να δει αν τελικά η 62χρονη πολιτικός κουρνιάζει απηυδισμένη δίπλα στις αναμνήσεις ενός παραληρούντος πλήθους που την επευφημούσε μετά τον εκλογικό θρίαμβο του 1990 ή αν η ψυχή της παραμένει rock.
Πρόσφατα η ερημίτισσα της Ραγκούν συμπλήρωσε 11 χρόνια και 238 ημέρες σε κατ’ οίκον περιορισμό. Ζει στο φυλασσόμενο σπίτι της στην παλιά πρωτεύουσα της Μυανμάρ.Το τηλέφωνο είναι κομμένο, η αλληλογραφία της ελέγχεται αυστηρά και οι λιγοστοί επισκέπτες περνούν από εξονυχιστικό έλεγχο. Πολλοί από τους παλιούς συνεργάτες της -πληροφορίες τους ανεβάζουν σε εκατό- έχουν εξαφανιστεί και η «Διεθνής Αμνηστία» θεωρεί ότι έχουν δολοφονηθεί.
Οι αφελείς… αφελώς διερωτώνται γιατί η διεθνής κοινότητα και ειδικότερα οι Ηνωμένες Πολιτείες αποφεύγουν να παρέμβουν με τον τρόπο που παρεμβαίνουν αλλού. Οι μεγαλόστομες κουβέντες περί εξαγωγής της δημοκρατίας από το Μαγκρέμπ ώς την Ινδονησία, δεν αφορούν τη Μυανμάρ; Ή μήπως η προώθηση της δημοκρατίας λειτουργεί, ως συνήθως, επιλεκτικά; Ανεχόμαστε δικτάτορες εκεί που μας βολεύει και ανατρέπουμε δικτάτορες εκεί που μας συμφέρει; Αραγε, ο λαός της Βιρμανίας δεν αξίζει του ενδιαφέροντός μας, εκτός αν η ελευθερία παραμένει περιττή πολυτέλεια για κάποιους;
Προφανώς η Μυανμάρ δεν εμπίπτει στα γεωπολιτικά συμφέροντα της Δύσης, παρότι κατά διαστήματα και δη σε κρίσεις συνειδήσεως, το θέμα της αποκατάστασης της δημοκρατίας συζητείται μέσω παρεμβάσεων στο Ευρωκοινοβούλιο, αλλά και στο Συμβούλιο Ασφαλείας. Ομως και στον ΟΗΕ θριαμβεύει η πολιτική της επιλεκτικότητας. Κίνα και Ρωσία απειλούν κάθε φορά με βέτο σε περίπτωση που κάποιος «αγγίξει» τους χουντικούς. Οι δύο οικονομικοί κολοσσοί δεν κρύβουν την ενόχλησή τους, από τη στιγμή που επενδύουν και συναλλάσσονται με το καθεστώς, παρέχοντάς του πολιτική στήριξη. Αν και οι ΗΠΑ έχουν επιβάλει κάποιες κυρώσεις στη Ραγκούν, ποτέ δεν υποστήριξαν σθεναρά την υπόθεση της Δημοκρατίας σ’ αυτήν τη χώρα. Στο κάτω κάτω, η αντίδραση στα πεπραγμένα της δικτατορίας της Μυανμάρ είναι η αποθέωση του πολιτικού ρεαλισμού: η χώρα δεν διαθέτει πυρηνικά και κυρίως δεν ενοχλεί με τις ενέργειες της το κατεστημένο της Αμερικής και του Ισραήλ.
Σε ένα από κείμενά της που διέλαθαν της προσοχής των αρχών, η Αούνγκ Σαν Σου Κιί γράφει μεταξύ άλλων: «Σας παρακαλώ, χρησιμοποιείστε την ελευθερία σας για να προωθήσετε τη δική μας»…
Η ευθύνη δεν θα μπορούσε παρά να είναι δική μας.