Οποιο κι αν είναι το θέμα που απασχολεί κατά καιρούς τα πρωτοσέλιδα, υπάρχει ένας τομέας της ελληνικής πραγματικότητας που τροφοδοτεί με όλο και μεγαλύτερη συχνότητα την ειδησεογραφία. Τα δημοσιεύματα είναι σχεδόν καθημερινά: Κλειστές μονάδες εντατικής θεραπείας λόγω έλλειψης νοσηλευτικού προσωπικού. Ψυχιατρικά νοσοκομεία και κέντρα εκπαίδευσης ατόμων με αναπηρίες που υπολειτουργούν γιατί οι εργαζόμενοι εκεί δεν είναι ούτε το ένα δέκατο αυτών που χρειάζονται. «Ειδικές» νοσηλευτικές μονάδες, όπως το νοσοκομείο των φυλακών Κορυδαλλού, όπου επικρατούν συνθήκες κυριολεκτικά θανάσιμες για τους σοβαρά άρρωστους. Προγράμματα «βοήθειας στο σπίτι» που εγκαταλείπονται μόλις τελειώσουν τα σχετικά κονδύλια της Ε.Ε. Η ελλειμματική λειτουργία υπηρεσιών κρίσιμης σημασίας για την υγεία όλων μας και τη φροντίδα των πιο ευάλωτων ομάδων του πληθυσμού είναι ιδιαίτερα ανησυχητική.
Οσο κι αν επικρίθηκε το «κράτος πρόνοιας» τις δεκαετίες του ’80 και του ’90, η επίθεση αυτή έχει χάσει πλέον την ορμή της. Δεν έπεισε τους πολίτες ότι είναι για το καλό τους να συρρικνωθεί, αφήνοντάς τους στη «φροντίδα» της ελεύθερης αγοράς. Γι’ αυτό και οι πολιτικές παρατάξεις όλων των χρωμάτων, ακόμα και εκείνες που υποστηρίζουν ένθερμα τον οικονομικό φιλελευθερισμό, δεν επαγγέλλονται την αποδυνάμωση των δημόσιων υπηρεσιών υγείας και πρόνοιας αλλά την «πιο αποτελεσματική» λειτουργία τους. Στην Ελλάδα, διαδοχικές κυβερνήσεις θέτουν στόχο το διπλό εγχείρημα να περιορίσουν τα ελλείμματα του δημόσιου τομέα χωρίς να υποβαθμίσουν την κοινωνική πρόνοια – και ενώ στο πρώτο πεδίο σημειώνουν επιτυχίες, και τις πανηγυρίζουν δεόντως, στο δεύτερο η κατάσταση δεν εξελίσσεται καθόλου ενθαρρυντικά. Φαίνεται ότι μεγάλο μέρος των «οικονομιών» που γίνονται στα κονδύλια του εθνικού προϋπολογισμού οφείλονται στις περικοπές δαπανών σε τομείς που θα έπρεπε να έχουν άμεση προτεραιότητα.
Καμιά οικονομική σκοπιμότητα δεν μπορεί να δικαιολογήσει, π.χ., να μην καλύπτονται οι λειτουργικές δαπάνες στον Οίκο Τυφλών Καλλιθέας, ένα ίδρυμα με μακρόχρονη προσφορά στην εκπαίδευση και κοινωνική ένταξη των τυφλών παιδιών της χώρας μας. Ή να υπολειτουργεί, με τα περισσότερα τμήματά του κλειστά, το Κέντρο Εκπαίδευσης, Κοινωνικής Υποστήριξης και Κατάρτισης Ατόμων με Αναπηρίες της Θήβας, ένα κτίριο τεράστιο όσο κι ο τίτλος του, με εξοπλισμό υπερσύγχρονων προδιαγραφών, που ολοκληρώθηκε πριν από πέντε χρόνια (με ευρωπαϊκή επιδότηση βέβαια) αλλά είναι «στελεχωμένο» με 5 (πέντε!) υπαλλήλους. Είναι παραδείγματα που πρόσφατα βγήκαν στη δημοσιότητα, λόγω των διαμαρτυριών των άμεσα ενδιαφερόμενων, αλλά αντιπροσωπεύουν μια γενικότερη νοοτροπία όσον αφορά την αντιμετώπιση αναγκών τόσο ζωτικής σημασίας. Για τους ανθρώπους που, ας το πούμε έτσι αόριστα, έχουν δει το κακό πρόσωπο της τύχης, η στήριξη από την οργανωμένη πολιτεία είναι συχνά το φράγμα που τους χωρίζει από την εξαθλίωση. Ολοι μπορούμε να βρεθούμε στη θέση τους και η δική τους αξιοπρέπεια είναι το μέτρο πολιτισμού ολόκληρης της κοινωνίας μας.