Μέρες ’87 σε κλιματιζόμενα κουτάκια

Μέρες ’87 σε κλιματιζόμενα κουτάκια

1' 57" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Ψηνόμαστε εγκλωβισμένοι στον τερατομεγέθη αττικό «θερμοσυσσωρευτή». Εκατομμύρια ανθρωπάκια φυλακισμένα στα κλιματιζόμενα κουτάκια, με τοn φόβο της εξωτερικής πύρινης απειλής. Ο ήλιος ακτινοβολεί ανελέητα τις 700.000 οικοδομές, το 1,5 εκατ. διαμερίσματα, τα 25.000 μαγαζιά και γραφεία, τα 9.000 εργαστήρια, τα 483 νοσοκομεία, τα 465 πάρκινγκ, την άσφαλτο των 8.600 χλμ. και τις λαμαρίνες των 2,1 εκατ. αυτοκινήτων, που ανάβουν και κορώνουν και μετά ξερνούν φωτιά για μέρες και νύχτες. «Κολυμπάμε» αργά σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι, ναρκωμένοι από τη φλογερή ακινησία, περιμένοντας τη λήξη του συναγερμού.

Μέρες του ’87. Οταν, από 19 ώς 27 Ιουλίου το θερμόμετρο άγγιζε τους 47ο σε κέντρο και δυτικά προάστια. Οταν η άσφαλτος βούλιαζε κάτω από τα πόδια κι έσκαγε κάτω από την κρούστα της χρήσης η μαύρη λιωμένη πίσσα. Οταν όλα τα αντικείμενα, τραπέζια, καρέκλες, τοίχοι, προσωπικά μικροπράγματα είχαν «πυρετό». Οταν περνούσες τις νύχτες με την πόρτα του ψυγείου ανοιχτή, ή γυμνός πάνω στο βρεμένο μάρμαρο της βεράντας. Οταν η θάλασσα έβραζε και δεν έβρισκες ανακούφιση ούτε στην πιο πυκνή σκιά. Οταν οι ηλικιωμένοι πέθαιναν μόνοι στα διαμερίσματα και δεν υπήρχε παπάς να τους διαβάσει, μνήμα να τους δεχτεί -στοιβάζονταν κατά εκατοντάδες στα νεκροτομεία (σε 86 νοσοκομεία της χώρας είχαν πεθάνει 926 – πολλαπλάσιοι έξω από αυτά).

Είκοσι χρόνια μετά. Τα αντικείμενα δεν έχουν πια «πυρετό» ούτε οι εργαζόμενοι στεγνώνουν τον ιδρώτα τους στον ανεμιστήρα. Το 16 εκατ. κλιματιστικά κρατούν τους τσιμεντανθρώπους στεγνούς μέσα, όμως ρίχνουν κι άλλη φωτιά στο γιγαντιαίο καμίνι.

Απουσία αέρα. Καυτή κοφτή ανάσα. Αλλες πέντε μέρες ψησίματος. Και μετά δροσιά. Ισως και βροχές, κατακλυσμοί. Μετά πάλι ζέστη. Τελειώνει η περίοδος της Ολοκαίνου, της κλιματικής σταθερότητας των 12.000 χρόνων, λένε οι επιστήμονες, κι αντί να τη διατηρήσουμε, κάνουμε το πράσινο, μπετόν, καίμε τα τελευταία αποθέματα ορυκτών καυσίμων ωθώντας το κλίμα σε μια δραματική αναστροφή. Ο,τι συνέβαινε κάθε 46.000 χρόνια (η θερμοκρασία να διατηρείται 8ο πάνω από το μέσο όρο για τρεις εβδομάδες) τείνει να συμβαίνει κάθε δεύτερο καλοκαίρι, τρελαίνοντας ανθρώπους, ζώα και φυτά -στον καύσωνα του 2003, που στοίχισε τη ζωή σε 35.000 άτομα στη Δυτική Ευρώπη, τα δέντρα αποδέσμευαν περισσότερο διοξείδιο του άνθρακα από όσο απορροφούσαν (αποδέσμευσαν συνολικά 500 εκατ. τόνους όταν οι ετήσιες παγκόσμιες εκπομπές από την καύση ορυκτών καυσίμων είναι 7.000 εκατ. τόνοι!).

Η Γη, αυτός ο παράδεισος με πάγους, ζούγκλες κι ερήμους, αλλάζει. Δεν θα χαθεί. Εμείς οι αλαζόνες και κουφιοκέφαλοι θα χαθούμε που τσαλαπατούμε -αμνήμονες- ό,τι μας συντηρεί στη ζωή.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή