Μετά τον ένοχο, ας βρούμε και τον αυτουργό…

Μετά τον ένοχο, ας βρούμε και τον αυτουργό…

5' 39" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

Εντάξει. Εκφράσαμε την οργή μας, τον αποτροπιασμό, τη φρίκη, την αγανάκτησή μας ως κοινωνία, ως πολιτικός κόσμος, ως συντεταγμένη πολιτεία για το «βίντεο της ντροπής» που κατέγραψε όσα κατέγραψε («βάλε, ρε, και λίγο ήχο!»…) μέσα στο αστυνομικό τμήμα της Ομόνοιας. Η πρόκληση ήταν τόσο μεγάλη, που ακόμη και εκείνοι που πιθανότατα έχουν να προβάλουν κάποια «δικαιολογία» για τέτοιες πράξεις («γίνονται τέτοια σε όλες τις αστυνομίες του κόσμου…»), αν δεν κατήγγειλαν και αυτοί, τουλάχιστον σιώπησαν… Καιρός είναι τώρα, αν και η προεκλογική φόρτιση δεν βοηθάει την ψύχραιμη και αντικειμενική προσέγγιση, να επιχειρήσουμε να δούμε από κοντά τόσο το πρόβλημα που υπάρχει στην αστυνομία χωρίς… εθελοτυφλίες και στρουθοκαμηλισμούς, όσο και το πραγματικό εύρος της «πρόκλησης». Και εννοούμε της πρόκλησης της… κάθε φοράς! Γιατί περιπτώσεις αστυνομικής κτηνωδίας δεν είναι η πρώτη φορά που «έσκασαν» στην επικαιρότητα, τώρα με το συγκεκριμένο βιντεάκι «ανεπαισθήτως» (και βολικά, από μιαν άποψη…) έχουμε μιθριδατίσει. Και έπειτα, η πραγματικά συγκλονιστική πρόκληση είναι πως το συγκεκριμένο βίντεο «παίζει» και κυκλοφορεί (μεταξύ αστυνομικών!) εδώ και ένα χρόνο…

Είναι δυνατόν από το πλήθος που είδε τις συγκεκριμένες στιγμές να μην κόρωσε, να μην αηδίασε κανείς τόσο πολύ που να είπε «φτάνει πια!», ώστε να αποφασίσει να καταγγείλει αρμόδια και επίσημα την κτηνωδία; Ούτε, βεβαίως, είναι δυνατόν να δεχθεί κανείς πως το σύνολο των αστυνομικών υπαλλήλων είναι πορωμένοι και «δέχονται» τέτοιες πρακτικές μέσα στα αστυνομικά τμήματα – πολύ περισσότερο από την ψευδεπίγραφη (και ασύγκριτα προκλητικότερη…) «δικαιολογία» του τύπου «για πλάκα το κάναμε…»! Ακόμη και η (δικαιολογημένη, ώς ένα βαθμό…) «συναδελφική αλληλεγγύη», το «συντεχνιακό πνεύμα», που αναπτύσσεται στις αστυνομίες όλου του κόσμου, πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη υπηρεσία, έχουν τα όριά τους…

Ορισμένες «παραδοχές», όσο δυσάρεστες και αν είναι, πρέπει να ομολογηθούν απερίφραστα, αν θέλει κανείς να αντιμετωπίσει ρεαλιστικά και με θετική προοπτική το πρόβλημα που υπάρχει στην αστυνομία. Κατ’ αρχήν, η αστυνομία ως «δυναμικός» μοχλός πρόληψης, καταστολής και τήρησης (έως και επιβολής…) του νόμου, εκ των πραγμάτων, ασκεί εξουσία «πρώτης γραμμής». Και όπως κάθε εξουσία, πόσω μάλλον η «μάχιμη», «συγκρουσιακή» πολλές φορές, ρέπει προς την κατάχρηση. Κι έπειτα, η καθημερινή επαφή της με τον υπόκοσμο και το έγκλημα εκ των πραγμάτων αναγκάζει το προσωπικό της να αναπτύξει «τραχιά» αντανακλαστικά, τόσο στις πρακτικές «του δρόμου» όσο και στις ερευνητικές του ενέργειες. Συμβαίνει και στις… «καλύτερες αστυνομικές» οικογένειες του κόσμου!

Λειπει η οριοθετηση τησ εξουσιας

Το ζήτημα είναι αν μαζί με αυτήν την (αναγκαστική, έστω…) αναγνώριση πως, ως εκ της φύσεως της αποστολής τους, οι αστυνομικοί δεν μπορεί να είναι… διπλωμάτες των σαλονιών, η συντεταγμένη πολιτεία φροντίζει να περιγράφει σαφώς και τα όρια της δράσης τους, ακόμη και της προβλεπόμενης «ακραίας συμπεριφοράς» τους και κυρίως: να είναι σε θέση να ελέγχει διαρκώς αν τα όρια αυτά γίνονται σεβαστά και αν σε περιπτώσεις υπέρβασής τους η τιμωρία είναι τόσο άμεση και αποτελεσματική ώστε να μη δημιουργούνται «εκ των πραγμάτων» περιθώρια το «ακραίο» και το «έκτακτο» να εκλαμβάνονται και να εφαρμόζονται ως… «συνήθης πρακτική»!

Πολύ φοβόμαστε πως από τα στοιχεία που υπάρχουν, στη χώρα μας κινδυνεύουμε να φτάσουμε σ’ αυτό το επικίνδυνο σημείο. Τα κρούσματα αστυνομικής κτηνωδίας και αυθαιρεσίας, μαζί με τις ολοένα και περισσότερες περιπτώσεις διαφθοράς αλλά και εγκληματικής δράσης αστυνομικών, πληθαίνουν ανησυχητικά. Και, βεβαίως, θα ήταν αφέλεια να δεχθεί κανείς πως αυτή η «εξέλιξη» καταγράφεται τα τελευταία 3,5 χρόνια, όπως… προεκλογικά επιχειρεί να «δείξει» η αντιπολίτευση. Τέτοια εκφυλιστικά φαινόμενα αποτελούν το… προϊόν πολύχρονης πρακτικής – και ανοχής από πλευράς πολιτείας. Μπορεί να είναι γραφικός ο κ. Πολύδωρας, με τα περί… πραιτόρων και «παιδιών του» (που οδήγησαν κάποιους συνδικαλιστές να λένε προκλητικά τα κομματικά γραφεία της Ν.Δ. «το σπίτι μας!»), αλλά δεν έχουν περάσει και τόσα πολλά χρόνια που ο Ελληνας πρωθυπουργός διαβεβαίωνε δημόσια τους αστυνομικούς πως «το κράτος είστε εσείς…» και είναι γνωστές κινήσεις και πρακτικές παλιότερων ΠΑΣΟΚικών κυβερνήσεων να «εξασφαλίσουν» μια… «δημοκρατική αστυνομία» – μόνο που το επίθετο «δημοκρατικός» είχε… κομματική στόχευση και όχι κοινωνική – λειτουργική…

Οσο και αν σκεφθεί κανείς πως το επίσημο συνδικαλιστικό όργανο των αστυνομικών «έχει προηγούμενα» (συντεχνιακών αιτημάτων) με τον υπουργό Δημόσιας Τάξης, έχει την αυτονόητη αξία της η τελευταία, μετά τη δημοσιοποίηση του επίμαχου βίντεο, ειλικρινής (και διαχρονική, διακομματική) έκρηξη της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων, ότι για τις καταγγελλόμενες επαίσχυντες συμπεριφορές «πρωτίστως πρέπει να απολογηθούν αυτοί που ήθελαν και θέλουν τον Ελληνα αστυνομικό όχι έναν δημοκρατικά εκπαιδευμένο επαγγελματία αστυνομικό λειτουργό, αλλά πειθήνιο εκτελεστικό όργανο της εκάστοτε κυβερνητικής εξουσίας, με αποκρουστικό πρόσωπο – δυνάστη και καταπιεστή των συνήθων «Αγιάννηδων» του συστήματος…».

Είναι πρόδηλο πως υπάρχει μια «μολυσματική» εστία τόσο στην εσωτερική δομή και τον τρόπο διοίκησης της αστυνομίας όσο και στον κομβικό δεσμό της με την πολιτεία. Και το πραγματικό πρόβλημα δεν είναι «πού πάει ο αστυνομικός», αλλά «πού πάει η αστυνομία» ως οργανικό σύνολο. Τα τελευταία χρόνια το σώμα της αστυνομίας δεν στελεχώνεται από… μικροπολιτικά ρουσφέτια υπουργών και βουλευτών, αλλά από νέα μορφωμένα παιδιά, που περνάνε στις (πανεπιστημιακού επιπέδου) αστυνομικές σχολές μέσα από τις δύσκολες και απαιτητικές διαδικασίες των πανελληνίων εξετάσεων!

Συγγνωστη η μετaλλαξη

Πρέπει στα σοβαρά να προβληματιστούμε τι είναι αυτό που «μεταλλάσσει» τα παιδιά μας ΜΕΣΑ στην αστυνομία, από απλούς πολίτες σε… «δυνάστες», ευεπίφορους στην κατάχρηση εξουσίας (ακόμη και στην παρανομία, με εκμετάλλευση της «στολής»!), «ένστολους βρικόλακες» (των ίδιων των συνδικαλιστών της αστυνομίας ο χαρακτηρισμός!) και τραμπούκους που «κάνουν πλάκα» με τον εξευτελισμό κρατουμένων! Ο αστυνομικός διευθυντής και διδάκτωρ του πανεπιστημίου κ. Γιώργος Παπακωσταντής δηλώνει πως η εκπαίδευση που παρέχεται στους αστυνομικούς ΔΕΝ βοηθάει στην άμβλυνση και την καταπολέμηση τέτοιων φαινομένων, η θεωρητική εκπαίδευσή τους διαρκεί μόνο 11 μήνες και άλλους 9 η πρακτική εκπαίδευση σε διάφορες υπηρεσίες, καλύπτοντας στην ουσία… διάφορα υπηρεσιακά κενά(!) και «έτσι, οι εκπαιδευόμενοι μαθαίνουν κυρίως μιμούμενοι τους παλιούς, μέσα από τη μετάδοση εμπειριών, συχνά λανθασμένων, αναπαράγοντας την κυρίαρχη «αστυνομική ιδεολογία» – έναντι, λοιπόν, της επίσημης γραμμής για νομιμότητα, συχνά επικρατεί το πρότυπο του βίαιου αστυνομικού ως «αποτελεσματικού αστυνομικού», με ριζωμένη την ιδεολογία τού «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα…»». Τι να προσθέσει κανείς;

Ισως μόνο πως το καθεστώς της ατιμωρησίας (συγκλονιστικά τα στατιστικά στοιχεία που είδαν το φως της δημοσιότητος – ελάχιστες τα τελευταία χρόνια οι αποτάξεις για βαρύτατα παραπτώματα, συνήθης πρακτική το «μπήκε η υπόθεση στο αρχείο, λόγω έλλειψης αποδεικτικών στοιχείων κατά την ΕΔΕ!»), που οφείλεται στην έλλειψη άμεσου και αποτελεσματικού ελεγκτικού διοικητικού μηχανισμού (και η περιβόητη Υπηρεσία Εσωτερικού Ελέγχου της ΕΛ.ΑΣ. ασχολείται μόνο με… περιπτώσεις διαφθοράς!), σε τελευταία ανάλυση εκλαμβάνεται από τον αστυνομικό (αν μάλιστα δεν… αποβλέπει σε αυτό ακριβώς!) ως… μέτρο ενίσχυσης του «ηθικού» των ένστολων! Προσθέστε σε αυτήν την απαράδεκτη και επικίνδυνη πραγματικότητα και την υποκρισία της πολιτείας, να θεωρεί κάθε… σχεδόν καθημερινό κρούσμα αστυνομικής βίας ή και διαφθοράς «μεμονωμένο και τυχαίο περιστατικό», και δεν χρειάζεται να προβληματιστείτε περί του «τις πταίει» για το επίπεδο της αστυνομίας που διαθέτουμε!

Και όσο το κλίμα θα επιδεινώνεται και η «μπάλα» θα παίρνει συλλήβδην τους (50.000 και πλέον!) αστυνομικούς, ο κίνδυνος είτε διαλυτικής χαλάρωσης είτε «συντεχνιακού φανατισμού» θα προβάλλει απειλητικότερος – και στις δύο περιπτώσεις, με ολέθρια αποτελέσματα για τη λειτουργία της δημοκρατίας.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή