Τα βλέπετε. Με τα πρώτα μπάνια γέμισαν οι ακρογιαλιές με τα γέλια και τις φωνές τους. Είναι τα παιδιά που έφεραν τον έλεγχο με τους βαθμούς τους, που τέλειωσαν τις δικές τους υποχρεώσεις απέναντι στο σχολείο και στην οικογένεια (αχ! αυτό το «Αριστα» πώς κάνει τα μάτια τους να λάμπουν!)
Τέρμα το πρωινό ξύπνημα με το ξυπνητήρι (ελλείψει κόκορα!) και η πολύωρη μετακίνηση με τα πούλμαν μέσα στην κίνηση, πρωί κι απομεσήμερο. Τώρα είναι ελεύθερα και το δικαιούνται να απολαύσουν το καλοκαίρι και τις διακοπές τους. Με ένα μαγιουδάκι κι ένα καπέλο να τρέχουν πάνω κάτω στην ακρογιαλιά, να παίζουν κοντά στο κύμα, να κολυμπούν με μπρατσάκια, σανίδα ή με γονική συντροφιά, ο ορισμός της ευτυχίας για τα ανθρωπάκια μια σταλιά, τα αεικίνητα, τα ζωηρά, τα όμορφα και τα λιγνά (ή έτσι θα ‘πρεπε να ‘ναι, ας όψονται τα πατατάκια και το ετοιματζίδικο «γρήγορο φαγητό»).
Το απόσταγμα της περηφάνιας κάθε οικογένειας, τα παιδιά είναι τα βλασταράκια της Ελλάδας, οι αυριανοί πολίτες της που θα φορτωθούν τα δικά μας άγχη, συν τις ενοχές μιας ανθρωπότητας που υπονομεύει το μέλλον τους, μαζί με του πλανήτη -ευαγγέλιο κατά Al Gore- και τα λάθη και τις παραλείψεις όλων των κυβερνήσεων. Και θα πρέπει να τα βγάλουν πέρα σε οκτώ ή σε δέκα χρόνια με τα κάθε λογής αδιέξοδα, σε προσωπικό και εθνικό επίπεδο. Οσο κι αν φαίνεται αστείο, έτσι είναι. Μετά τα κουβαδάκια, τις τσουγκράνες, η ευθύνη της μητρότητος συν τις υποχρεώσεις της εργαζομένης για τα κορίτσια, το όπλο, ο στρατός, η προστασία της χώρας, για τα αγόρια. Κι από τα παιδιά, αγόρια και κορίτσια που η ξενοιασιά θα ‘πρεπε να ‘ναι συνώνυμη με το καλοκαίρι τους, θα βγουν οι στρατιωτικοί, οι αστυνομικοί, οι δικαστικοί, οι γιατροί, οι οικονομολόγοι, οι υπάλληλοι, οι τεχνικοί, οι βουλευτές, οι υπουργοί, ο πρωθυπουργός και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, και οι απεργοί!
Από τα δικά μας πλασματάκια που μεγαλώνουν σε κάθε σπιτικό με κόπο και θυσίες, όχι μόνο οικονομικές, εξαρτάται το μέλλον της Ελλάδας. Και τι ζητούν από εμάς τώρα το καλοκαίρι; Να παίξουν με συνομηλίκους, και όχι με τα ηλεκτρονικά, να τρέξουν, να κολυμπήσουν, να κάνουν τις μικρές σκανταλιές τους, αλλιώς τι παιδιά θα ήταν! Και εμείς τι τους δίνουμε; «Αυτό που μπορούμε», έτοιμη η απάντηση. Δηλαδή, μια βδομάδα, δεκαπέντε μέρες το πολύ διακοπές στη θάλασσα κατά προτίμηση, αλλά και στο βουνό, όπου στη μεγάλη πλατεία κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο, το στολίδι του χωριού, γίνεται ομαδικό παιχνίδι μόλις πέσει το σούρουπο.
Τα τυχερά παιδιά που έχουν παππούδες και γιαγιάδες και προγονικό σπίτι στο νησί ή στο χωριό, χαίρονται αληθινές διακοπές. Τα περισσότερα ακολουθούν τους γονείς τους σε «κυριλέ» ή προγραμματισμένες διακοπές, σε ξενοδοχεία με ώρες κοινής ησυχίας με μπάνιο σε πισίνα και την τηλεόραση να γεμίζει τα κενά της ανίας τους, πάλι. «Και τι θες να κάνουμε;» εύλογη η απορία. Τουλάχιστον, να είμαστε κοντά τους, όσο περισσότερο μπορούμε, να κολυμπήσουμε μαζί, να περπατήσουμε, να ακούσουμε τι έχουν να μας πουν και να γίνουμε και εμείς, με αυτό τον τρόπο, σοφότεροι. Σε λίγα χρόνια που θα έχουν μεγαλώσει, θα ‘χουν τις δικές τους παρέες, θα ανοίξουν τα δικά τους φτερά, θα μας λείψει πολύ το θέαμα των παιδιών που, με το καπελάκι στο χέρι, όπως το σκυλί με το λουρί της βόλτας, θα μας κοιτάνε παρακλητικά, ζητώντας: «να πάω να παίξω;»
«Και οι δικές μας διακοπές;», μια άλλη ερώτηση, από πλευράς γονιών αυτήν τη φορά. «Και εμείς δουλεύουμε, ξυπνάμε πρωί, έχουμε ωράριο συχνά δωδεκάωρο, παρέχουμε τα πάντα, δεν δικαιούμεθα και εμείς διακοπές;» Αυτές, οι όσο μπορείτε διαρκέστερες «διακοπές» φροντίζοντας τα παιδιά σας, θα ‘ναι οι καλύτερες της ζωής σας. Αυτές θα νοσταλγείτε σε μερικά χρόνια, όταν το «διεκδικώ» των νιάτων δίνει τη θέση του στο «συμβιβάζομαι» και «αναπολώ»… Ας φροντίσουμε, λοιπόν, να ‘χουμε να αναπολήσουμε ωραίες οικογενειακές στιγμές, αρχίζοντας εδώ και τώρα, από τις καλοκαιρινές διακοπές των παιδιών, εγγονιών, φιλαράκων του οικογενειακού μας περιβάλλοντος…