Αν υπήρχε στην Ελλάδα ένας αντίστοιχος με τα Οσκαρ θεσμός, σίγουρα τα βραβεία πρώτου και δεύτερου ρόλου θα απονεμόταν στις ομιλούσες κεφαλές των παραθύρων. Αυτές που κάθε λίγο και λιγάκι κλαίνε και οδύρονται για την αγορά, η οποία εκτίναξε στα ύψη την τιμή της ντομάτας, αλλά οι ίδιοι δικαιολογούν τη χυδαιότητα που εκπέμπουν με όρους αγοράς: «τι να κάνουμε; Ο ανταγωνισμός είναι τόσο μεγάλος που δεν μας επιτρέπει να είμαστε σοβαροί στα ενημερωτικά προγράμματα της τηλεόρασης».
Δεν μας εξηγούν βέβαια γιατί στις χώρες του υπαρκτού ανταγωνισμού υπάρχουν σοβαρά δελτία ειδήσεων, ενώ στην αντιστασιακή (για κάθε πτυχή του καπιταλισμού) Ελλάδα η αγορά κατάφερε να φέρει την ενημέρωση στα χάλια που είναι σήμερα. Δεν μας εξηγούν πως στη νεοφιλελεύθερη Βρετανία, ακόμη και τα ιδιωτικά κανάλια μεταδίδουν ειδήσεις, ενώ στην Ελλάδα κάθε βράδυ στις οκτώ, ψάχνουμε ανάμεσα στα δάκρυα και τις κραυγές να καταλάβουμε ποιο είναι το θέμα. Δεν μπαίνουν στον κόπο να αιτιολογήσουν πως οι Αμερικανοί άνκορμαν και σχολιαστές δεν κατάντησαν κλόουν, ενώ οι δικοί μας υποδύονται κάθε βράδυ, είτε τον Ρομπέν των φτωχών, είτε τον κήνσορα των πάντων.
Μια άλλη πτυχή της υποκρισίας που εκπέμπεται κάθε βράδυ αφορά τις «θέσεις των κομμάτων». Οι ομιλούσες κεφαλές ψέγουν διαρκώς τους πολιτικούς για την απουσία θέσεων, ενώ οι αρχισυντάκτες των επιλέγουν από τις ομιλίες των πολιτικών αρχηγών να μεταδώσουν μόνο τις κορόνες που εκτοξεύουν. Και αφού παρουσιάσουν μόνο τις κραυγές και τις αιχμές, οι ομιλούσες κεφαλές αποφαίνονται: «το επίπεδο πολιτικής αντιπαράθεσης έχει πέσει πολύ χαμηλά».
Η υποκρισία φαίνεται ξεκάθαρα και από τη σύνθεση των πάνελ που ακόμη και οι λεγόμενοι «σοβαροί» ιδιωτικοί τηλεοπτικοί σταθμοί φτιάχνουν. Οι φωνακλάδες της πολιτικής είναι οι αγαπημένοι των μεγάλων καναλιών. Εκείνοι που δεν έχουν τίποτε να πουν, αλλά μπορούν να ψυχαγωγήσουν τις μάζες, έχουν πιάσει στασίδι στα δελτία των οκτώ. Και μετά οι ομιλούσες κεφαλές βγάζουν το βαρύγδουπο συμπέρασμα: «δυστυχώς στην πολιτική σήμερα κυριαρχούν οι εντυπώσεις και κανείς δεν ασχολείται με την ουσία».
Κάθε πολιτικός, που θέλει να έχει στην τηλεόραση μοίρα, ξέρει ότι η προβολή έχει ως αντίτιμο τη γελοιοποίησή του. Γνωρίζει ότι αν δεν γίνει καραγκιόζης για χάρη της AGB δεν επιβιώνει στα καρνέ των παραγωγών. Και πολλοί γίνονται νούμερα για χάρη μερικών λεπτών προβολής.
Το ενθαρρυντικό είναι ότι οι περισσότεροι δεν το κάνουν: από τους τριακόσιους της Βουλής μόνο 10-15 ανακυκλώνονται στα παραθύρια. Το κακό, όμως, είναι ότι η πολιτική αποκτά όλο και περισσότερο τα χαρακτηριστικά της χυδαίας τηλεόρασης που έχουμε. Οι πολιτικοί αρχηγοί γνωρίζουν ότι ομιλίες χωρίς κραυγές δεν έχουν θέση στα δελτία. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η συνέντευξη Τύπου που έδωσε ο πρωθυπουργός μετά το πέρας της συνόδου κορυφής για το μέλλον της Ευρωπαϊκής Συνθήκης. Αυτό το κορυφαίο ζήτημα έγινε έκτη είδηση στα κανάλια και ουδείς κατάλαβε τι διημείφθη στις Βρυξέλλες και ποια ήταν η θέση της χώρας μας. Αν όμως ο κ. Καραμανλής άφηνε μερικές αιχμές κατά του Γ. Παπανδρέου, ή αν έλεγε κάτι κατά του κ. Πολύδωρα, τότε η συνέντευξη σίγουρα θα ήταν πρώτο θέμα…
Η υποκρισία των σόου των οκτώ δεν αντιμετωπίζεται με διοικητικά μέτρα, ούτε με πρόστιμα του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης. Μια λύση μόνο υπάρχει: να κατανοήσουμε όλοι ότι η ζώνη των 8-9 μ.μ. δεν ανήκει στο ενημερωτικό κομμάτι της TV, αλλά στο ψυχαγωγικό. Και να αντιμετωπίζεται αναλόγως. Με γέλωτα…