Πολύ εύκολα «ξεμπερδέψαμε» με τον Στέφανο Λαζαρίδη. Στις 11 Ιουνίου ανακοινώθηκε η αποπομπή του από τη θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή της Εθνικής Λυρικής Σκηνής και λίγες ημέρες αργότερα, η νέα τάξη πραγμάτων έχει σχεδόν αποκατασταθεί. Βέβαια υπάρχουν ακόμη «εκκρεμότητες», όπως ο διορισμός νέου διευθυντή. Το κενό εξουσίας αναπληρώνεται προς το παρόν από το Δ.Σ. Ομως η βοή στο κτίριο της οδού Ακαδημίας κόπασε και όλα επανήλθαν στην παλιά, γνώριμη, γραφειοκρατική τους συχνότητα.
Ούτως ή άλλως, η παρουσία του κ. Λαζαρίδη στην ΕΛΣ, από την πρώτη ημέρα που ανέλαβε καθήκοντα ώς την τελευταία, προκαλούσε συνεχόμενους τριγμούς στη δημοσιοϋπαλληλική μακαριότητα των (πολυπληθών) υπαλλήλων. Για την ακρίβεια, σπασμούς. Σπασμούς που κράτησαν 18 μήνες έως την αποβολή του «ξένου» σώματος. Ψύχραιμοι παρατηρητές που παρακολουθούσαν από κοντά τα τεκταινόμενα της νέας και τόσο καλοδεχούμενης διοίκησης, υποστηρίζουν ότι «σε ένα διαζύγιο φταίνε συνήθως και οι δύο». Και η αλήθεια είναι ότι οι τρόποι του απομακρυθέντος διευθυντή ήταν «ασυνήθιστοι για την ελληνική πραγματικότητα». Που σημαίνει: ακούμε το φάλτσο και το λέμε, βλέπουμε το παράλογο και δεν το προσπερνάμε.
Αλλά, κύριε Λαζαρίδη μου, δεν είχατε ενημερωθεί ότι η ανοχή -σε επίπεδο στρουθοκαμηλισμού- είναι το άλφα και το ωμέγα μιας συνετής διοίκησης. Υπάρχουν 15 διορισμένοι από μια ειδικότητα (εκλογική πελατεία δεκαετιών); Τους συντηρείτε, πίνετε καφέ μαζί τους και τους χτυπάτε φιλικά στην πλάτη. Υπάρχουν «άφωνοι» χορωδοί; Χαμογελάτε φιλικά και σφυρίζετε (στον ίδιο τόνο) αδιάφορα. Αλλά εσείς, εξωθούσατε τους ανθρώπους στα άκρα. Τους οδηγούσατε στα όριά τους. Πώς αλλιώς ματαιώθηκε μια ολόκληρη πρόβα κοστουμιών στην «Κάρμεν» γιατί ένα μέρος των συντελεστών θεώρησε ότι είναι εκτός των συμβατικών υποχρεώσεών τους;
Τι κι αν μέσα σε αυτόν τον χρόνο η Λυρική είχε να επιδείξει ρεπερτόριο και παραστάσεις διεθνών προδιαγραφών; Τι κι αν μας θυμίσατε ότι μπορεί η πρωτεύουσα να διαθέτει μια Λυρική Σκηνή, εθνικό κεφάλαιο, με τόλμη, όραμα, γνώση, άποψη και αισθητική, που αξιολογεί το κλασικό και υποδέχεται το νέο; Τι κι αν άνοιξαν οι πόρτες της Λυρικής, διευρύνθηκε το κοινό της, τα προγράμματά της βρήκαν τη θέση τους και στην πιο απαιτητική μουσική βιβλιοθήκη;
Ξεβολέψατε, κλονίσατε «κεκτημένα», επισημάνατε αυτό που όλοι γνώριζαν αλλά κανείς δεν άρθρωνε· βάλατε ξυπνητήρι σε ύπνο δεκαετιών. Και χτύπησε συναγερμός στο κτίριο. Το Δ.Σ. αφουγκράστηκε τη «δίκαιη» αγανάκτηση που προκαλούσαν οι ανεπεξέργαστοι τρόποι σας και ζήτησε την αποπομπή σας. Να, μία παγκόσμια «πρεμιέρα». Αντί να παραιτείται το Δ.Σ., εφόσον δηλώνει ότι διαφωνεί και δεν μπορεί να συνεργαστεί με τον καλλιτεχνικό διευθυντή, συμβαίνει το αντίστροφο: το Δ.Σ. αποφασίζει και επιβάλλει την απομάκρυνση του διευθυντή.
Τώρα, κ. Λαζαρίδη, εσείς μπορείτε να επιστρέψετε στα δικά σας, διεθνή, χωρικά ύδατα και εμείς να συνεχίσουμε να πλατσουρίζουμε αυτάρεσκα στην εγχώρια πλαστική πισίνα. Για να κοιταζόμαστε και να αναγνωριζόμαστε.