Μια λογοτεχνική γιορτή μάς έφερε στη Νότια Γαλλία. Η αποστολή κειμένων θα ‘πρεπε να γίνει από κάποιο Ιντερνετ καφέ ή αναψυκτήριο με wi-fi. Δεν ήταν απλό. Τρεις μέρες ψάχναμε στα χωριά της Προβηγκίας γι’ αυτό το είδος σύγχρονου καφενείου που σε κάνει να νιώθεις ότι ο κόσμος είναι μικρός και η επικοινωνία δεδομένη. Σεγιάν, Μπιοτ, Μοντορού, Μονς: μεσαιωνικά χωριά σκαρφαλωμένα σε βράχους, χτισμένα «κυβιστικά» πριν από τον κυβισμό, έχουν ό,τι ποικιλία ελιάς βάλει ο νους σου, αλλά αγνοούν (και αψηφούν) την τεχνολογία. Στην είσοδο της Φαγιάνς βρήκαμε τελικά ένα κατάστημα με τέσσερις υπολογιστές για ταλαιπωρημένους τουρίστες. «Προς Θεού, δεν μπορείτε να βάλετε το cd σας μέσα στο κομπιούτερ μου», φώναξε ο ιδιοκτήτης. Ηταν εξηντάρης, ηλιοκαμένος και ανένδοτος. Δεν εμπιστευόταν την τεχνολογία.
Θυμήθηκα ότι πέρσι στην Ιταλία, η χρήση υπολογιστών σε cyber caf επιτρεπόταν μόνο με επίδειξη διαβατηρίου, «για λόγους ασφαλείας». Το γεγονός ότι η εξάπλωση της τεχνολογίας συνοδεύεται με τόσες απόπειρες γραφειοκρατικού ελέγχου είναι από μόνο του αντιφατικό. Τις προάλλες, στο Βερολίνο, για την ακύρωση μιας σύνδεσης DSL χρειάστηκε να συνομιλήσω με ένα αυτόματο μηχάνημα που δεν καταλάβαινε τα γερμανικά μου. Ο διάλογος ανθρώπου και μηχανής έβγαινε κατευθείαν από την Οδύσσεια του Διαστήματος- ήταν μια σπαρταριστή εκδοχή της βασανιστικής μας σχέσης με την τεχνολογία κι όπως ήταν φυσικό δεν έβγαλε πουθενά. Με οδήγησε απλώς σ’ ένα γκισέ της Τελεκόμ όπου ένας νεαρός υπάλληλος προσπαθούσε να τιθασεύσει τον υπολογιστή του σαν να ήταν άγριο άλογο. Το σύστημα έπεφτε, η υπομονή μας λιγόστευε ώρα με την ώρα- ερωτήσεις, παρεξηγήσεις, προσωπικά δεδομένα. Ενας συνδυασμός παλιομοδίτικης καφκικής επιμονής και αστυνόμευσης στα χρόνια της G-8.
Οσες μέρες έψαχνα για ίντερνετ καφέ είχα την ευκαιρία να απολαύσω τις εφημερίδες στην έντυπη μορφή τους. Η Λιμπερασιόν είχε αφιέρωμα στους νεο-λουδίτες που -από την Αμερική ώς τη Γαλλία- καταστρέφουν υπολογιστές κατ’ εικόνα των Βρετανών τεχνιτών οι οποίοι διέλυσαν εκατοντάδες μηχανήματα το 1812. Σύμφωνα με τους συγγραφείς των νεορομαντικών συγγραμμάτων η καταστροφή της μηχανής σήμερα δίνει νέα ιστορική προοπτική στην πολιτική οικολογία, αποτελεί συνέχεια των κινημάτων πυρηνικού αφοπλισμού της δεκαετίας του ’70 και αρχή διαλόγου γύρω από την ιδεολογία της προόδου. Προβληματίστηκα προς στιγμήν, αλλά ανακουφίστηκα όταν βρήκα, έξω από την Γκρας, ένα καφέ με wi-fi από το οποίο μπορούσα να συντάξω και να αποστείλω επιτέλους τις σκέψεις αυτές.