O γνωστός οικονομολόγος και νομικός, καθηγητής του Πανεπιστημίου του Σικάγο, Ρίσαρντ Επστάιν έχει ανοιχτά διακηρύξει πως το δημοκρατικό, υποτίθεται, κράτος αφαιρεί ιδιωτικό πλούτο από τους πολίτες του με κυνισμό και απόλυτη αδιαφορία. Ενώ το Σύνταγμα με σαφήνεια καθορίζει πως όποια αφαίμαξη ατομικής περιουσίας για δημόσια ωφέλεια αποζημιώνεται στο ακέραιο, το δημοκρατικό κράτος έχει υιοθετήσει διάφορους τρόπους «αρπαγής» ιδιωτικού πλούτου με ατιμωρησία και σιγουριά.
Τα παραδείγματα είναι ένα πλήθος από την καθημερινή μας ζωή. Οταν η κυβέρνηση αποφασίζει την απαλλοτρίωση συγκριμένων περιοχών με στόχο την παραπέρα αξιοποίησή τους είναι πιθανότατο το κόστος αγοράς της γης από τους ιδιώτες να είναι πολύ φθηνότερο από την αξία που τελικά θα διαμορφωθεί με την ολοκλήρωση των σχετικών σχεδίων. Λ.χ. η αξία της αγοράς των κτημάτων για τη διαμόρφωση της Αττικής Οδού ή για το χτίσιμο του αεροδρομίου στα Σπάτα δεν έχει καμία σχέση με τη σημερινή αξία των γύρω περιοχών. Οσων η γη δεν απαλλοτριώθηκε κερδίζουν σήμερα τεράστια ποσά. Οι άλλοι αποζημιώθηκαν με ένα κομμάτι ψωμί για μεγάλες σημερινές αξίες.
Συμβαίνει όμως και το ανάποδο. Αποφασίζει το κράτος να χτίσει κάποιους αποθηκευτικούς χώρους, χωματερές ή κέντρα για πρόσφυγες και μετανάστες. Είτε εκδίδει άδειες για νυχτερινά κέντρα, οικοδομεί τεχνικά ινστιτούτα και επιτρέπει να γίνουν ποδοσφαιρικά γήπεδα και κέντρα συναυλιών. Αυτόματα οι περιοχές εκείνες υποβαθμίζονται και η οικονομική τους αξία καταρρέει. Οσοι επένδυσαν με μακροχρόνια προοπτική στα μέρη αυτά σαν ησυχαστήρια και θέρετρα ουσιαστικά καταστρέφονται, δίχως το Δημόσιο να αισθάνεται την υποχρέωση να καταβάλει τις όποιες αποζημιώσεις.
Η αρπαγή είναι έτσι πλήρης. Και μέσα μάλιστα στα όρια κάποιου κεντρικού δημόσιου σχεδιασμού. Τέτοιου είδους αρπαγή, σε ένα ευρύτερο βέβαια πλαίσιο, σημειώνεται και με πτυχές της κρατικής οικονομικής πολιτικής. Στο πλαίσιο πάντα μιας δημοκρατικής λεγόμενης πολιτείας. Η εκάστοτε κυβέρνηση αποφασίζει να μοιράσει χρήματα είτε ουσιαστικά για να εξαγοράσει ψήφους είτε για να προχωρήσει σε ανακατανομή εισοδημάτων. Και να εμπεδώσει, σύμφωνα πάντα με τις αντιλήψεις της, κάποιο είδος κοινωνικής δικαιοσύνης.
Στις περιπτώσεις όμως αυτές δεν μοιράζει χρήματα από προϊόντα που πούλησε ή από υπηρεσίες που προσφέρει. Γιατί συνήθως οι σχετικοί λογαριασμοί είναι πάντα ελλειμματικοί. Τα ποσά που διακινεί προς τους χαμηλόμισθους και τους κοινωνικά ασθενείς τα εξασφαλίζει με φορολογικές επιδρομές επί του εισοδήματος ή του πλούτου κάποιων άλλων. Αφαιρείται λοιπόν εισόδημα, κερδισμένο προφανώς με σκληρή δουλειά και ήδη φορολογημένο, δίχως λογική συνάφεια. Και προφανώς δίχως αποζημίωση. Η αρπαγή ιδιωτικού πλούτου είναι απόλυτη. Δίχως συγκρατημό ή δεύτερες σκέψεις…
Οι αρπακτικές διαθέσεις του κράτους είναι αστείρευτες. Από τους πολίτες εξαρτάται η επιτυχής αντίσταση στην επιδρομή.