Δεν βλέπουν το φως της δημοσιότητας όλες οι πτυχές της ζωής… Οταν η καθημερινότητα κυλάει ήρεμα, με τη ρουτίνα και τις συνήθειές της, χωρίς εκπλήξεις και αιφνιδιασμούς ή δυσάρεστα που την αναστατώνουν, δεν βγάζει ειδήσεις, μήτε προκαλεί την περιέργεια. Στο κάτω κάτω, οι απλοί άνθρωποι παρακολουθούν τις όποιες εξελίξεις εξ αποστάσεως, φροντίζουν τα του οίκου τους και δεν ασχολούνται με την προβολή τους. Υπάρχουν, όμως και περιστατικά που δεν σχετίζονται με την επικαιρότητα, αλλά κεντρίζουν το ενδιαφέρον ενός παρατηρητή.
Κυρίως, άμα συμβαίνουν στο φιλικό του περιβάλλον και δίνουν την ευκαιρία στη σκέψη να σταθεί και σε κοινωνικά θέματα. Αν ακούσει κανείς, επί παραδείγματι, εκείνη τη νέα γιαγιά να κουβεντιάζει για τον πεντάχρονο εγγονό της, το πρώτο που θα καταλάβει είναι η αγάπη της και η στοργή της «για των παιδιών της το παιδί, που δυο φορές είναι παιδί της», κατά το λαϊκό απόφθεγμα.
Μιλάει για τον ευφυΐα, τις κινήσεις, τη συμπεριφορά, τις προτιμήσεις και τις προσπάθειές του να τα μάθει όλα γρήγορα, να ανακαλύψει τον κόσμο, να πληροφορηθεί γιατί κρύβεται ο ήλιος τις νύχτες και γιατί το φεγγάρι δεν μένει πάντα ίδιο, αλλά πότε είναι μισό και πότε ολόκληρο. Επαναλαμβάνει τις ερωτήσεις και τις απορίες του, όταν ακούει παραμύθια και τονίζει πως του αρέσει να ξεφυλλίζει βιβλία με ζωγραφιές και να μουντζουρώνει χαρτιά με χρωματιστά μολύβια, πράγμα που σημαίνει -κατά τη γνώμη της- πως το παιδί έχει έντονη τάση, κλίση στα γράμματα.
Δεν παραλείπει μάλιστα η κυρία να ενισχύει τον ισχυρισμό της με τη γνωστή φράση «εξ όνυχος τον λέοντα» και να τη συνοδεύει με την ερμηνεία που διασαφηνίζει ότι από τις μικρές ενδείξεις αναγνωρίζονται τα σπουδαία ή και ο χαρακτήρας ενός ανθρώπου.
Και μπορεί η νέα γιαγιά να «πασπαλίζει» με υπερβολές τις δυνατότητες και τα προτερήματα του εγγονού της, παραβλέποντας λάθη και ελαττώματα ή να επισημαίνει τις φροντίδες των γονέων του, αλλά και τη δική της συμβολή στην ανατροφή του, αφού βρίσκεται κοντά του τις ώρες που εκείνοι εργάζονται, πλην όμως οι αφηγήσεις της δεν αποτελούν αποκυήματα της φαντασίας της, ούτε προκαλούν το δυσάρεστο συναίσθημα της ανίας στον φιλικό της κύκλο.
Ισως γιατί εκφράζουν, μερικές φορές, απόψεις με ευρύτερη σημασία. Οπως αυτή που λέει ότι η ασφάλεια που νιώθει ένα παιδί μέσα στο σπίτι του, το μαθαίνει να έχει σιγουριά και εμπιστοσύνη.
Σάματι, τα παιχνίδια με συνομήλικά του γειτονόπουλα στον πεζόδρομο ή στην παιδική χαρά, δεν το κάνουν να συνηθίζει, σιγά σιγά, τις κοινωνικές συναναστροφές; Η κατανόηση που δείχνουν γονείς και κηδεμόνες για τις αταξίες του αποκαλύπτει την αξία της υπομονής, οι επιδοκιμασίες τους για την καλή συμπεριφορά του ή επειδή του αρέσει η καθαριότητα και προσέχει να μην κάνει ζημιές το διδάσκουν να εκτιμά τον εαυτό του και οι έπαινοί τους το ενθαρρύνουν, κατά τα λεγόμενά της.
Πόσο εύκολα και με ποια επιχειρήματα να διαφωνήσει κανείς με αυτές τις απόψεις της νέας γιαγιάς, αν δεν έχει εντρυφήσει στην παιδαγωγική;