Ζουν πλέον απομονωμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Μοναδικός τρόπος επικοινωνίας με «των ανθρώπων τις κοινότητες», μια χούφτα υπόγειων τούνελ, επτασφράγιστο μυστικό για τους πολλούς. Συνθήκες γκέτο στον 21ο αιώνα. Δηλώνουν έκπληκτοι με τον τρόπο που η διεθνής κοινότητα διαχειρίζεται τα του τόπου τους και δεν αντιλαμβάνονται πώς, ενώ ακολούθησαν τις συνταγές περί δημοκρατίας, σήμερα γίνονται αποδέκτες μιας άνευ προηγουμένου ταπείνωσης. Προσβολή για τους ιδεαλιστές τούτου του πλανήτη. Ταμπουρώνονται στα σπίτια τους και αποκτούν βίαια αντανακλαστικά. Νέμεσις.
Είναι οι Παλαιστίνιοι του «Χαμαστάν», πολίτες της πυριτιδαποθήκης της Μέσης Ανατολής, της Γάζας. Οσοι δεν αντέχουν, αυτοεξορίζονται. Ε, και λοιπόν; Μήπως ο κυνισμός δεν αποτελούσε πάντοτε διπλωματική τακτική;
Τώρα, η διεθνής κοινότητα χαϊδεύει τον πρόεδρο της Παλαιστινιακής Αρχής, Μαχμούντ Αμπάς. Είναι η ίδια που την προηγούμενη διετία, από κοινού με το Ισραήλ, τον μαστίγωνε αλύπητα, τιμωρώντας τον γιατί… άφησε τον παλαιστινιακό λαό να εκλέξει τη Χαμάς και όχι τη Φατάχ. Τώρα, το χρήμα έχει πάρει τον δρόμο του προς τη Δυτική Οχθη, μετά τον διωγμό του Αμπάς από τη Λωρίδα της Γάζας. Η στρατηγική της υποχωρητικότητας επιβραβεύεται και ο Αμπάς ελπίζει να αναδειχθεί θριαμβευτής. Για δες, το απαξιωμένο «yes» γίνεται και πάλι ελκυστικό. Τώρα, η αμερικανική κυβέρνηση ετοιμάζεται να συμβάλει στην ίδρυση παλαιστινιακού κράτους. Αλλά σε ποια εδάφη, εφόσον οι πολίτες της Γάζας παραμένουν αποκλεισμένοι; Μετέωρες οι απαντήσεις για την απονομή δικαίου προς ένα λαό που έμαθε να ζει ιδεολογικά διχασμένος ανάμεσα στη διαφθορά και τις επιθέσεις αυτοκτονίας. Η αλλαγή σκηνικού και η ηπιότερη στάση του Ισραήλ απέναντι στον Αμπάς επιβεβαιώθηκαν στη συνάντηση κορυφής στο αιγυπτιακό θέρετρο Σαρμ ελ Σεΐχ. Στην πραγματικότητα, όμως, ήταν μια ακόμη περί διαγραμμάτων συνάντηση και προφανώς απάντηση στην «κινδυνολογία» του βασιλιά της Σαουδικής Αραβίας, Αμπντάλα, που προειδοποιεί ότι οι κρίσεις σε Λίβανο, Ιράκ και Παλαιστίνη ενδέχεται να πυρακτώσουν ολόκληρο τον κόσμο. Πράγματι, στο αιγυπτιακό θέρετρο, ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Εχούντ Ολμερτ αρκέστηκε στα λόγια, αν και δεσμεύτηκε να αποφυλακίσει 250 άνδρες της Φατάχ, «ένα μικρό δωράκι για σας, κύριε πρόεδρε». Οσο για την προοπτική σοβαρών ειρηνευτικών διαπραγματεύσεων, γίνονται κουβέντες ήσσονος σημασίας. Στις ελληνικές καλένδες παραπέμφθηκε το θέμα της αποφυλάκισης του Μπαργούτι, όπως και αυτό της απελευθέρωσης δέκα χιλιάδων Παλαιστινίων που κρατούνται από τις ισραηλινές αρχές χωρίς να τους έχουν απαγγελθεί κατηγορίες. Προς τι, άλλωστε; Αρκεί να κινηθεί, έστω και μονόπλευρα, το χρήμα.
Το παλαιστινιακό ζήτημα, μέσα από τα λάθη Παλαιστινίων και άλλων, μετατράπηκε σε αιχμηρό αγκάθι στα εύθραυστα πλευρά της Μέσης Ανατολής. Σήμερα το αγκάθι πλησιάζει την καρδιά.
Ποιος είπε, όμως, ότι οι καταπονημένες καρδιές διαθέτουν ατέλειωτες αντοχές; Οι παγκόσμιοι ηγέτες γνωρίζουν ότι η ισραηλινοπαλαιστινιακή κρίση έχει υποστεί πολλαπλά εμφράγματα. Η απομόνωση του λαού στη Γάζα και οι «δωροδοκίες» προς τον Αμπάς -εκ διαμέτρου αντίθετες αποφάσεις- δεν προοιωνίζονται επιμήκυνση του προσδόκιμου ζωής όποιας λύσης στο Παλαιστινιακό, αλλά συρρίκνωση.