Δεν θα μπορούσε να απιστήσει στην παράδοση της ωραιολογίας το σχέδιο νόμου για τη «συγκέντρωση και αδειοδότηση επιχειρήσεων Μέσων Ενημέρωσης». Ως στόχος του λοιπόν προσδιορίστηκε «η διασφάλιση της πολυφωνίας, της αντικειμενικής και με ίσους όρους μετάδοσης πληροφοριών και ειδήσεων, της ποιοτικής στάθμης των προγραμμάτων, η ενίσχυση της κοινωνικής αποστολής της ραδιοφωνίας και της τηλεόρασης και η ενίσχυση της πολιτιστικής ανάπτυξης της χώρας». Ε, ακριβώς έτσι θα απαντούσαν οι μαθητές αν στις πανελλαδικές τούς έπεφτε το θέμα «ποιος ο στόχος των ΜΜΕ». Θα έγραφαν δηλαδή ό,τι εύηχο υποψιάζονται πως περιμένουν να διαβάσουν οι μεγαλύτεροι, οι εξεταστές, κι ας μην το πιστεύει κανείς, ούτε οι κρινόμενοι ούτε οι κριτές. Οπως και να ‘χει, αν όντως οι νομοθετούντες αγωνιούν για την «αντικειμενική και με ίσους όρους μετάδοση ειδήσεων», γιατί δεν μεριμνούν να ισχύσει η ισότητα αυτή στο πεδίο της απόλυτης εξουσίας τους, στα κρατικά κανάλια, που, σύμφωνα και με το ΕΣΡ, υποπροβάλλουν τα κόμματα της Αριστεράς;
Οσο για τον καημό με το όνομα «ενίσχυση της πολιτιστικής ανάπτυξης της χώρας», μια χαρά τα λένε οι λέξεις, μόνο που δεν τους βοηθάνε οι αριθμοί. Το σχετικό άρθρο, λοιπόν, ορίζει ότι «το ελάχιστο περιεχόμενο του προγράμματος τηλεοπτικού ενημερωτικού σταθμού, γενικού περιεχομένου, εθνικής εμβέλειας πρέπει να περιλαμβάνει εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου τουλάχιστον είκοσι ωρών ετησίως». Οποία αυστηρότης. Και οποία μέριμνα για την «πολιτιστική ανάπτυξη της χώρας». Είκοσι ώρες ετησίως (εντάξει, «τουλάχιστον», μπορεί να είναι και εικοσιμία) θα σπαταλιούνται για «εκπομπές λόγου, τέχνης, πολιτισμού και θεάτρου». Αν δουλεύει καλά το κομπιουτεράκι μου, κάθε κανάλι εκπέμποντας 24 ώρες επί 365 ημέρες, καλύπτει 8.760 ώρες. Εφαρμόζοντας την απλή μέθοδο των τριών, προκύπτει ότι κάθε κανάλι υποχρεούται να καλύψει υπέρ πολιτισμού το 0,2283105% του ετήσιου προγράμματός του. Αφόρητα πράγματα, αγρίως κουλτουριάρικα. Ευτυχώς ο νομοθέτης, αντιμετωπίζοντας προληπτικώς το ενδεχόμενο «υπερβολικής δόσης», γενικολογεί συναθροίζοντας «λόγο, τέχνη, πολιτισμό και θέατρο». Ε, τι θα κάνουν τα καλά μας κανάλια; Ο,τι κάνουν ώς τώρα: Θα συνεχίσουν να παρουσιάζουν τρεις-τέσσερις από τις πιο επιπόλαιες «επιθεωρήσεις», θα προσθέτουν και τις δεκάλεπτες αναφορές τους σε βιβλία που εκδίδουν οι «φίρμες» του θεάματος, και, όλο καμάρι για τη συμβολή τους στην «πολιτιστική ανάπτυξη», θα απαιτούν κρατική επιχορήγηση. Στο κάτω κάτω, και τα δελτία τους, ακόμα κι αν δεν είναι «εκπομπές λόγου», δεν είναι «εκπομπές θεάτρου»;