Η ζέστη ήταν αφόρητη όπως οτιδήποτε συνέβαινε γύρω μας. Συρθήκαμε, εξαιτίας της αδυναμίας που προκάλεσε σε όλους μας η εξαντλητική θερμότητα που δοκίμαζε τις αντοχές μας, μέχρι την πιο κοντινή μας παραλία. Οπως και άλλες στην ανατολική Αττική, ήταν ντυμένη κι αυτή στο γνώριμο χρώμα της ξαπλώστρας που από κοντά είδαμε να καλύπτουν κάθε ελεύθερο κόκκο άμμου. Δεκάδες ξαπλώστρες σε ζευγάρια με το πλαστικό τραπεζάκι για τον καφέ, ανάμεσα, στριμώχνονται για να χωρέσει το πλήθος του Σαββατοκύριακου. Αλλά και τις καθημερινές ίδια είναι η εικόνα.
Η μια δίπλα στην άλλη με ελεύθερο χώρο για δύσκολο πέρασμα μόλις 20 εκατοστών. Δεν είναι τυχαίο ότι δεν υπάρχει ομπρέλα για τη σκιά που όλοι μας συστήνουν. Ούτε η μισή δεν θα χώραγε. Συμβιβαστήκαμε όλοι -μήπως είχαμε και τι άλλο να κάνουμε;- λαχταρώντας τα καθαρά νερά που μας καλούσαν από μακριά. Αλλά για να φτάσεις ώς εκεί ήθελε σχέδιο.
Οι πιο πρωινοί, εξασφάλισαν με το αζημίωτο την πρώτη σειρά, μια ανάσα από το νερό. Ομως για τους ενοικιαστές των επόμενων σειρών υπήρχε ένα βασικό πρόβλημα: Πουθενά διάδρομος για να πλησιάσεις το νερό.
Η οργάνωση έχει κι άλλους κινδύνους. Τα μεγάφωνα των καφέ που συναγωνίζονται ποιος θα γίνει πιο ενοχλητικός από τον άλλον. Σε ένταση και μουσικές επιλογές. Τα απαραίτητα λαϊκοπόπ πρωταγωνιστούν, λες και δεν υπάρχει κάτι άλλο. Κι αν τους πεις μια κουβέντα: «Γιατί αυτά ρε παιδιά;», η απάντηση είναι «μα αυτά όλοι ακούνε». Εννοούν στην Ελλάδα γιατί στον υπόλοιπο κόσμο κανείς δεν ξέρει το «Βας, βας, ο Παρασκευάς».
Αλλά οι δήμοι θέλουν έσοδα, κι ας το παρακάνουν με τις παραχωρήσεις. Τα τελευταία χρόνια δίνουν κάθε σπιθαμή γης, είτε είναι τραπεζάκια στις πλατείες είτε ξαπλώστρες στις παραλίες. Λογικό ώς ένα σημείο, αλλά τόσο οι παραλίες όσο και οι πλατείες δεν πρέπει να χάνουν τον δημόσιο χαρακτήρα τους.
Δεν είναι δυνατόν να εκβιάζεσαι ψυχολογικά όταν θέλεις να απλώσεις την πετσέτα σου στην άμμο, ούτε να νιώθεις Ε.Τ. για την επιθυμία σου να περπατήσεις κατά μήκος της παραλίας.
Το ίδιο σφίξιμο που έχουμε στην καθημερινότητά μας μεταφέρεται και στην ανάπαυλα. Γιατί δεν έχουμε τον χρόνο ούτε το κουράγιο να ψάξουμε τη δική μας επιλογή. Ούτε εύκολα μας προσφέρεται. Είναι ακριβώς όπως στη ζωή. Συχνά ακολουθείς αυτό που είναι φτιαγμένο για σένα και για χιλιάδες άλλους σαν εσένα.
Και εκεί που πας να πάρεις μια ανάσα από τις μελαγχολικές σκέψεις στην άβολη ξαπλώστρα, έρχεται μπροστά σου σαν ξωτικό ο Νιγηριανός, φορτωμένος με την Αρτα και τα Γιάννενα σε ασήμι, και στο άλλο χέρι κρεμασμένα καφτάνια σε όλα τα μεγέθη. Λυπάσαι για το φορτίο του αλλά έρχεται και η σειρά του πειρατικού δισκοπωλείου. Τελικά το δικαίωμα στη χαλάρωση δεν κοστίζει μόνο 9 ευρώ το άτομο (με τον καφέ), αλλά βιάζεται στην ξαπλώστρα του Προκρούστη.