Οταν είναι καλοκαίρι, Κυριακή και έχει προηγηθεί ένας εξαντλητικός καύσωνας, όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην πιο κοντινή θάλασσα. Αλλά τι γίνεται όταν οι παραλιακοί δρόμοι είναι ακόμα μποτιλιαρισμένοι; Αναζητάμε δροσιά στο βουνό. Ετσι, για αλλαγή.
Ξεκινήσαμε για την Πάρνηθα με σφιγμένη την καρδιά. Οσο και αν ήθελε κανείς να κρατήσει αποστάσεις από τις συνήθεις υπερβολές κάποιων ηλεκτρονικών μέσων μαζικής ενημέρωσης, οι εικόνες του καμένου δάσους και των άτυχων ζώων στοίχειωσαν, θέλουμε – δεν θέλουμε, το δύσκολο αυτό καλοκαίρι του 2007. Ναι, τα 36.000 στρέμματα που κάηκαν εκείνο το εφιαλτικό απόβραδο της 27ης Ιουνίου συνιστούν μια ασύλληπτη οικολογική καταστροφή, κυρίως γιατί επλήγη ο πυρήνας του Εθνικού Δρυμού και επειδή η Πάρνηθα χαρίζει ζωή σε ολόκληρο το Λεκανοπέδιο. Ακαιροι οι συμψηφισμοί, αλλά διαφορετική αξία έχουν τα 36.000 στρέμματα σε μια οροσειρά στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα και άλλη δίπλα στο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της χώρας.
Τα καλά νέα είναι ότι ένα σημαντικό τμήμα του δάσους παραμένει άθικτο. Ακούγεται αυτονόητο, αφού ο ορεινός όγκος της Πάρνηθας μετράει σχεδόν 300.000 στρέμματα. Το κομμάτι που «κοιτάει» την Αθήνα δεν παρουσιάζει ίχνη καταστροφής. Το Μον Παρνές εξακολουθεί να στέκεται περήφανο στην άκρη του βουνού, σαν άγρυπνος γυπαετός.
Αρχικά κατευθυνθήκαμε προς το Τατόι, όπου μας περίμενε μια ευχάριστη έκπληξη: το κομμάτι του δάσους της Βαρυμπόμπης, του Τατοΐου και της Δεκέλειας, που είχε αποτεφρωθεί στη μεγάλη φωτιά του 1998, είναι σήμερα καταπράσινο. Μικρά πεύκα έχουν σηκώσει μπόι, κάνουν παρέα σε κουμαριές και αγριολούλουδα. Συνεχίσαμε τον δρόμο μετά την ταβέρνα του Λεωνίδα, που αν τον πάρεις μέχρι το τέλος σε βγάζει στα Κιούρκα και στον Αγιο Μερκούριο. Είναι μια μαγευτική διαδρομή αρκετών χιλιομέτρων, που αν δεν την έχετε κάνει, την οφείλεται στον εαυτό σας, σαν δώρο. Ο δρόμος είναι φιδίσιος και στενός, επομένως θέλει προσοχή, καθώς πολλοί οδηγοί το παρακάνουν με το γκάζι παρασυρμένοι από την αίσθηση της ελευθερίας που σου υποβάλλει το τοπίο και η ερημιά της εξοχής. Είδαμε ποδηλάτες και πεζοπόρους να χάνονται σε ανηφορικούς χωματόδρομους, είδαμε Αθηναίους να σταματούν να γεμίσουν τα παγούρια τους με νερό από τις ορμητικές πηγές του δάσους, είδαμε και πολλά πυροσβεστικά οχήματα να κάνουν περιπολίες.
Στην καρδιά του δάσους
Δεν θα σας πάρει περισσότερο από μισή ώρα για να φτάσεται στην καρδιά του δάσους της Αγίας Τριάδας που απλώνεται στις βορειοανατολικές πλαγιές της Πάρνηθας. Στη διαδρομή θα σας συντροφεύσει ένα οργιαστικό οικοσύστημα γεμάτο πεύκα, βελανιδιές, μεγάλα πουρνάρια, πλατάνια, αγριοκορομηλιές, κουμαριές, μυρτιές, σπάρτα και αγριολούλουδα. Εκεί σας περιμένουν και οι μοναδικές φυσικές λίμνες της Αττικής! Η πρώτη βρίσκεται στα νοτιοανατολικά της κορυφής Μπελέτσι και σχηματίζεται από τα νερά της πηγής Ζιπούνι. Η δεύτερη λίμνη είναι στα νοτιοδυτικά της ίδιας κορυφής, πολύ κοντά στην εκκλησία της Αγίας Τριάδας, έχει βάθος 5-6 μέτρα και επιφάνεια πάνω από 5.000 τετρ. μέτρα. Εκεί καταλήγουν παραδοσιακά οι επισκέπτες της περιοχής. Ρωτήστε κάποιον διερχόμενο πώς να πάτε στη «λίμνη» και δεν θα μείνετε αβοήθητοι. Δεν είναι δύσκολο. Επιστρέφοντας στην Αθήνα, εκτός από τα πολλά κυβικά καθαρού αέρα που αποθηκεύσαμε στα πνευμόνια μας, συνειδητοποιήσαμε ότι η Πάρνηθα πληγώθηκε, αλλά σίγουρα δεν πέθανε. Είναι εδώ, δίπλα μας. Και μας χρειάζεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά.
