Τα τελευταία τρία καλοκαίρια, το φιλόξενο σπίτι του Φώτη και της Μέλπης Κρεμμύδα, στο Κρεμμύδι Κεφαλονιάς πλημμυρίζει με κόσμο. Από τους πλέον καταξιωμένους δικηγόρους της Αθήνας, μάχιμος για πολλές δεκαετίες, ο Κρεμμύδας έχει μεράκι το συλλέγειν και μεγάλη αγάπη για την τέχνη. Κάθε Αύγουστο διοργανώνει στον τόπο καταγωγής του μια εικαστική έκθεση – αφιέρωμα σε έναν καταξιωμένο καλλιτέχνη, στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο της οικίας του.
Η αρχή έγινε το 2005 με τις μονοτυπίες του Μανώλη Χάρου. Τα έντονα χρώματα της ζωγραφικής του, είχαν ψηφιοποιηθεί και τυπωθεί πάνω σε χειροποίητα χαρτιά απ’ όλον τον κόσμο που ανέπνεαν ελεύθερα, χωρίς κάδρα, στο αεράκι του Ιονίου.
Πέρυσι τη σκυτάλη πήρε ο Ηλίας Δελλόγλου με τα ζωγραφικά του έργα. Δεν είναι άλλος από τον σκιτσογράφο της «Κ» Ηλία Μακρή, που εκτός από την επαγγελματική του ενασχόληση του με τη γελοιογραφία, είναι ένας προικισμένος χειριστής του χρωστήρα. Τα έργα που παρουσίασε στην οικία Κρεμμύδα στην Κεφαλονιά, ενθουσίασαν όσους ήξεραν μόνο τη μία ιδιότητά του.
Φέτος, σειρά έχει ο Παύλος Σάμιος. Στις 5 Αυγούστου εγκαινιάζεται μια μίνι αναδρομική έκθεση με χαρακτηριστικά έργα από την ώς τώρα πορεία του. Πρόκειται για ένα δυναμικό συνδυασμό καινούργιων θεμάτων σε μια συνομιλία τους με επιλογές από παλιότερες αγαπημένες ενότητες. Επίσης είναι η πρώτη φορά που αποφασίζει να δοκιμάσει την τεχνική του παστέλ. Ετσι τα ερωτικά ζευγάρια, σήμα κατατεθέν της δουλειάς του, συνυπάρχουν με τους χαρτοπαίκτες, ενώ δεν λείπουν οι πιο πρόσφατες συνθέσεις με φρούτα, οι χαρακτηριστικές νεκρές φύσεις του Παύλου Σάμιου και βέβαια οι αισθησιακές απεικονίσεις γυναικών. Συνολικά εκτίθενται 16 έργα
Ο κατάλογος που συνοδεύει την έκθεση περιέχει αποσπάσματα κειμένων για τον ζωγράφο της διευθύντριας της Εθνικής Πινακοθήκης Μαρίνας Λαμπράκη-Πλάκα, του κριτικού τέχνης Χάρη Καμπουρίδη, καθώς και του Φώτη Κρεμμύδα. «Ο Παύλος Σάμιος ανήκει σ’ ένα είδος καλλιτεχνών που τελεί υπό εξαφάνιση στους «ζωγράφους ιστορίας», επισημαίνει η Μαρίνα Λαμπράκη-Πλάκα, στο κείμενο της που έχει τίτλο «Ενας γηγενής πρόδρομος του μοντερνισμού» συμπληρώνοντας ότι «αντλεί το δικό του αφηγηματικό υλικό από την καθημερινότητα, που συχνά μεταβάλλεται σε καθημερινή τρέλα».
