Τα εγκαίνια προσφάτως από τον Ελληνα πρωθυπουργό του μαρτυρικού «κτιρίου των θεσμών» στο κέντρο του Σεράγεβο, που επισκευάστηκε εξ ολοκλήρου σχεδόν με χρήματα από το Εθνικό Σχέδιο για την Ανασυγκρότηση των Βαλκανίων (ΕΣΟΑΒ) πέρασαν στα ψιλά της πολιτικής επικαιρότητας, λόγω των δικών μας καταστροφικών πυρκαγιών.
Για όσους δεν ενθυμούνται πρόκειται για το εικοσιπενταώροφο κτίσμα που πριν από τον πόλεμο στέγαζε τις υπηρεσίες της ομοσπονδιακής κυβέρνησης στη Βοσνία-Ερζεγοβίνη και κατά τη διάρκεια της πολιορκίας του Σεράγεβο αποτέλεσε μόνιμο στόχο των παραστρατιωτικών των Μλάντιτς και Κάρατζιτς που το βομβάρδιζαν ανηλεώς από τους γύρω λόφους, ίσως γιατί πίστευαν ότι στα ερείπιά του ενταφιάζουν την αρμονική συμβίωση των τριών εθνοτήτων.
Η Αθήνα επέλεξε να εντάξει το ερειπωμένο κτίριο του Σεράγεβο στην κορυφή του καταλόγου των υπό χρηματοδότηση έργων στα Βαλκάνια, θέλοντας να υπογραμμίσει τη βούλησή της να συνδράμει τη διεθνή επιχείρηση για την ανοικοδόμηση της κατεστραμμένης Γιουγκοσλαβίας και ταυτόχρονα να σπάσει τον πάγο που προκάλεσε στις σχέσεις των δύο χωρών η φιλοσερβική στάση της Ελλάδας στον γιουγκοσλαβικό εμφύλιο.
Η ελληνική πρωτοβουλία έγινε δεκτή σε επίπεδο ηγεσίας με θέρμη και δεν θα μπορούσε άλλωστε να γίνει διαφορετικά. Πίσω όμως από τα φώτα και τις κορδέλες της λαμπρής τελετής διάχυτη ήταν η καχυποψία, αν όχι η αποδοκιμασία για την ελληνική παρουσία.
Για τους απλούς μουσουλμάνους και τους Κροάτες, που αποτελούν την μεγάλη πλειοψηφία του πληθυσμού της Βοσνίας-Ερζεγοβίνης, οι Ελληνες βρέθηκαν στην αιματυχυσία στο πλευρό των Σέρβων και επομένως ανήκουν στους εχθρούς τους. Σε αυτό το κλίμα δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι η ερώτηση που έγινε από τα βοσνιακά ΜΜΕ στον πρωθυπουργό μας, στην συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε, αφορούσε στις ενέργειες της Αθήνας για τη δικαστική δίωξη των Ελλήνων μισθοφόρων που συμμετείχαν στη σφαγή των 8.000 μουσουλμάνων στη Σρεμπρένιτσα. Και ακόμα δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι μετά την ολοκλήρωση της τελετής πολίτες πέταξαν αυγά στον χώρο των εγκαινίων.
Δυστυχώς, όπως φάνηκε και στην συγκεκριμένη περίπτωση, οι Ελληνες πληρώνουμε ακόμη την άκριτη υποστήριξή μας, κατά τη γιουγκοσλαβική κρίση, στον σέρβικο εθνικισμό. Ο έρωτάς μας προς τον Μιλόσεβιτς μάς έκανε εχθρούς των μουσουλμάνων, των Κροατών, των Αλβανοκοσοβάρων, των Σλαβομεκεδόνων, όλων δηλαδή των άλλων λαών των νοτιοδυτικών Βαλκανίων. Αξιζε άραγε;
