Αν βεβαίως όλοι εμείς οι άλλοι καταλάβαμε καλώς, ο υπουργός Εργων και, επικουρικώς, Περιβάλλοντος, ψιθύρισε κάτι πολύ σπουδαίο. Ανακοινώνοντας τις κύριες συνιστώσες για το νέο Εθνικό Χωροταξικό Σχέδιο, υποσχέθηκε δειλά τον «περιορισμό της εκτός σχεδίου δόμησης με κατάλληλες σχεδιαστικές ρυθμίσεις κατά προτεραιότητα στις κρίσιμες περιοχές του εξωαστικού χώρου». Με δύο λόγια, τόλμησε να θίξει έναν από τους ακρογωνιαίους λίθους της νέας μικρομέγαλης αστικής μεταπολεμικής ανάπτυξης του τόπου μας: ο έχων τέσσαρα στρέμματα κτίζει!
Αντιλαμβάνεται κανείς τη δυσκολία του κ. Σουφλιά να γίνει περισσότερο σαφής, καθώς πρόκειται για «εθνικό ταμπού». Κι όμως η περίφημη αρχή των «4 στρεμμάτων» ευθύνεται σε συντριπτικό βαθμό για τη μανιοκαταθλιπτική αλλοίωση του ελληνικού τοπίου, την αποψίλωση, απαξίωση και περαιτέρω κατάτμηση της γεωργικής γης, τις απανωτές γενεές αυθαιρέτων και, εξίσου σίγουρα, τον εμπρησμό περιαστικών δασικών εκτάσεων. Να σημειώσουμε ότι η αρχή αυτή διαθέτει παραφυάδες, εξειδικεύσεις και επεκτάσεις και πρακτικώς έχει οδηγήσει στη μετατροπή άπασας της επικράτειας σε «άρτια και οικοδομήσιμη» έκταση. Επ’ αυτής ανθεί το βαθύ σπεκουλαδόρικο ένστικτο χιλιάδων συμπολιτών μας, οι οποίοι με υποκριτική ευκολία εκποιούν αγρούς, μποστάνια, χωράφια ακόμη και γιδότοπους για την ανάπαυση των ονείρων που τρέφουν ταλαιπωρημένοι εύποροι αστοί.
Σε αυτήν οφείλεται το εντονότατο «copy-paste» της αστικής μεζονέτας με μεσοτοιχία, που απλώνεται ως παράσιτο σε ολοένα και περισσότερες περιοχές. Τα περίφημα «παραθαλάσσια οικόπεδα» του ’60, έχουν απλωθεί όπως τα παράσιτα απλώνονται στο αφρόντιστο λιβάδι. Πρώτα στα νησιά, που έχουν πρακτικώς κτισθεί από το ένα στο άλλο τους άκρο. Παράδειγμα η δομημένη ηφαιστειακή γραμμή της Σαντορίνης, που πλέον δεν διακόπτεται από την Οία μέχρι πέρα από τα Φυρά. Η Μύκονος όπου δεν υπάρχει σπιθαμή «κυκλαδίτικου τοπίου» και κτίζουν πολυώροφες βίλες με πισίνα ακόμη και στα ανεμοδαρμένα γκρεμιά με «γραφικές» σκαλίτσες μέχρι το ιδιωτικό αγκυροβόλι όπου θα δέσει το tender της πολλών εκατομμυρίων θαλαμηγού.
Βάλτε πάνω τα κεκαυμένα των τελευταίων «πυρικών» περιόδων και θα θαυμάσετε τις συμπτώσεις. Η μέθοδος, δοκιμασμένη, απαιτεί κάψιμο, παλαιό κατά μία περίπου γενιά (αν και όλα επιταχύνονται πλέον), καθάρισμα του χωραφιού, ψεύτικη σπορά, εμφύτευση παραγωγικών δέντρων (κατά προτίμηση ελαιόδεντρων για ευκολία και επιδότηση), δασικό αποχαρακτηρισμό, μεταπώληση σε αστούς.
Κι όμως, η Ελλάδα έχει κοντά 10.000 οικισμούς. Οι περισσότεροι διαθέτουν σπίτια όμορφα, που ζητούν ανακατασκευή. Επιπλέον, διαθέτουν περιμετρική ζώνη «Τρίτση», κάτι ως νοητή πολεοδομική επέκταση. Μπορούν επομένως άνετα να φιλοξενήσουν τη δίκαιη αναζήτηση δευτερεύουσας-κατοικίας. Δεν υπάρχει λοιπόν καμία πραγματική δυσκολία για να καταργηθεί το δασοκτόνο σύστημα των «4 στρεμμάτων». Μέχρι τότε, απαιτείται όχι μόνον ο δασικός αποχαρακτηρισμός, αλλά και η μετά μεγάλης δυσκολίας μετατροπή γεωργικής γης. Κάπου μάλιστα το λέει και το Σύνταγμα…
