Οι προχθεσινές ανακοινώσεις του υπουργού ΠΕΧΩΔΕ Γιώργου Σουφλιά σχετικά με την οριστική μορφή του Μητροπολιτικού Πάρκου στο Ελληνικό είναι σχεδόν βέβαιο ότι θα συναντήσουν την καχυποψία της κοινής γνώμης. Και δικαιολογημένα αν σκεφτούμε ότι τον Μάρτιο συμπληρώθηκαν έξι χρόνια από τη μεταφορά του αεροδρομίου στα Σπάτα. Μεσολάβησαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες, θα ισχυριστεί η κυβέρνηση, και είναι ένα σοβαρό επιχείρημα αρκεί να τηρηθεί το χρονοδιάγραμμα που προβλέπει έναρξη των εργασιών μέσα στο 2008.
Δυστυχώς και το (ιδιαίτερα σημαντικό) θέμα του Ελληνικού κινδυνεύει να εκφυλιστεί στο πλάισιο της τρέχουσας πολιτικής ατζέντας. Αμέσως μετά τη συνέντευξη Τύπου του Γ.Σουφλιά ο αρμόδιος για θέματα περιβάλλοντος τομεάρχης του ΠΑΣΟΚ Ανδρέας Λοβέρδος έσπευσε να επικρίνει την κυβέρνηση για την οικοδόμηση 300 στρεμμάτων προκειμένου να εξασφαλιστεί η οικονομική βιωσιμότητα του μελλοντικού πάρκου. Οταν είναι γνωστό ότι ο ίδιος ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης είχε υποστηρίξει την αξιοποίηση ανάλογης έκτασης του παλιού αεροδρομίου. Τα κόμματα της Αριστεράς επιμένουν να μην χτιστεί ούτε μισό τετραγωνικό μέτρο στο Ελληνικό. Προφανώς τίθενται υπέρ της φορολόγησης του κατοίκου, ας πούμε, της Φραγκίστας Ευρυτανίας ή της Παλαιόχωρας Χανίων, για να αποκτήσει ο Αθηναίος το «μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης».
Η λαϊκίστικη εμμονή «να μην χτιστεί ούτε μισό τετραγωνικό μέτρο στο Ελληνικό» τροφοδοτεί φαντασιώσεις και, κυρίως, αγνοεί την πραγματικότητα. Η συντήρηση ενός πάρκου έκτασης 6.000 στρεμμάτων είναι μια ιδιαίτερα δαπανηρή υπόθεση και απαιτεί σταθερή, αξιόπιστη πηγή χρηματοδότησης. Και ο κρατικός προϋπολογισμός δεν ανήκει σ’ αυτήν την κατηγορία. Ούτε είναι δίκαιο. Η αξιοποίηση 300 στρεμμάτων είναι η ελάχιστη θυσία για να αποκτήσει η Αθήνα όσα πολύτιμα εξηγγέλθησαν την Πέμπτη: 36.800 δέντρα, 17.500 θάμνους, 54 χιλιόμετρα μονοπάτια πεζοπορίας, 5,6 χιλιόμετρα μονοπάτια ειδικά για ποδήλατο, 6,4 χιλιόμετρα παραθαλάσσιου περίπατου, 24 χιλιόμετρα ειδικά διαμορφωμένης «μαραθώνιας διαδρομής», 4,6 χιλιόμετρα για διαδρομή με άλογο και 3,8 χιλιόμετρα ειδικά διαμορφωμένης διαδρομής με γλυπτά. Κι ένα Μουσείο.
Η εξαγγελία της χωροθέτησης του Μουσείου Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή στο βορειοανατολικό άκρο του πάρκου είναι το «κερασάκι στην τούρτα». Μια εκκρεμότητα πολλών ετών βρίσκει την ιδανική λύση στο Ελληνικό. Η Αθήνα δεν θυσιάζει πολύτιμο δημόσιο χώρο στο κέντρο της (πάρκο Ριζάρη) χωρίς μάλιστα την παραμικρή απώλεια: και το Μουσείο θα κατασκευαστεί σύμφωνα με τα αρχικά σχέδια του διάσημου Αμερικανοκινέζου αρχιτέκτονα Ι.Μ Πέι και η ανεκτίμητης αξίας συλλογή έργων τέχνης του Ιδρύματος θα μείνει στην Ελλάδα. Ηταν γνωστό ότι οι πολλαπλές αποτυχημένες προσπάθειες χωροθέτησης του Μουσείου είχαν θέσει σε κίνδυνο το μέλλον της. Πολλές ευρωπαϊκές πόλεις θα έριζαν για να την φιλοξενήσουν.
Οι ειδήσεις των τελευταίων ημερών καλλιεργούν κλίμα ευφορίας για το παραλιακό μέτωπο. Αναλογιστείτε στο ένα άκρο τα κτίρια-ορόσημα της Εθνικής Βιβλιοθήκης και της Εθνικής Λυρικής Σκηνής, αμφότερα δωρεές του Ιδρύματος Νιάρχου, και το Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης του Ιδρύματος Γουλανδρή στο άλλο. Και στη μέση ένα αχανές αστικό πάρκο με απευθείας πρόσβαση στη θάλασσα. Μοιάζει πολύ καλό για να είναι αληθινό.
