Η «διαπλοκή» ήταν ο όρος της μόδας στην πολιτική αντιπαράθεση του 2004. Η σημερινή κυβέρνηση εξελέγη σε μεγάλο βαθμό με την πλατφόρμα της αντιπαράθεσης με ένα σύστημα «διαπλοκής». Ο όρος «διαπλοκή» απέκτησε τον χαρακτήρα αναθέματος γενικού περιεχομένου. Στην πράξη, όμως, συμπεριλάμβανε όσους επιχειρούν να εξασφαλίσουν δημόσια έργα ή κρατικές προμήθειες πάσης μορφής με αθέμιτα μέσα, είτε αυτά είναι το παραδοσιακό λάδωμα είτε πάλι η παροχή στήριξης ή το «θάψιμο» μέσω ΜΜΕ.
Η Ν.Δ. είχε πείσει τον μέσο Ελληνα πολίτη πως θέλει να αλλάξει τους όρους του παιχνιδιού, να κάνει σαφές με κάθε τρόπο το ποιος έχει το «πάνω χέρι» στο σύστημα εξουσίας της χώρας. Με άλλα λόγια, να νιώθει ο Ελληνας πολίτης ότι αφεντικό είναι ο πρωθυπουργός και οι υπουργοί που ψήφισε και όχι τα μέσα ενημέρωσης και ορισμένοι επιχειρηματίες. Εν μέρει, αυτό συνέβη.
Η «διαπλοκή», η οποία αποτελεί παγκόσμιο φαινόμενο, αντιμετωπίσθηκε αρχικώς με όρους ηθικοπλαστικούς, και το επεισόδιο του βασικού μετόχου έδειξε ότι δεν θεραπεύεται με νόμους… Τα στελέχη της σημερινής κυβερνήσεως απέφευγαν αρχικά τα πολλά πολλά με τους ανθρώπους που, κατά την πιάτσα, εκπροσωπούσαν αυτό το φαινόμενο. Σιγά σιγά ορισμένοι ξεθάρρεψαν, άρχισαν τα τραπέζια μαζί τους, τη θεσμική συνδιαλλαγή με το επιχείρημα «τι να κάνουμε, με όλους μιλάμε». Ο πρωθυπουργός, μόνος εις το Μαξίμου, έβλεπε και σημείωνε, όπως έλεγαν οι συνεργάτες του, κρατώντας πάντοτε σαφείς και διακριτές αποστάσεις.
Η γοητεία της συναλλαγής, έστω και χωρίς υλικά και απτά ανταλλάγματα, είναι μεγάλη. Αρχίσαμε λοιπόν να βλέπουμε και το γραφικό φαινόμενο: Υπουργούς να «διαπλέκονται» και μετά να «πλένουν τα χέρια τους» σαν να έχουν κάνει κάτι βρώμικο.
Σήμερα έχουμε φτάσει σε ένα σημείο που απαιτεί απαντήσεις. Ο πρωθυπουργός είναι πρόδηλο ότι κρατά ο ίδιος αποστάσεις από το σύστημα της «διαπλοκής» και στέκεται στο ύψος του θώκου του. Τα φαινόμενα των υπουργών οι οποίοι επλούτιζαν αδικαιολόγητα και το «γιόρταζαν» στο Παρίσι και αλλού, έχουν δραστικά περιορισθεί. Σε αντίθεση με το παρελθόν, όπου προκύπτουν στοιχεία ενοχής εμφανίζεται όντως ο εισαγγελέας και λειτουργούν οι θεσμοί.
Από την άλλη υπάρχει ένα ερώτημα. Πώς γίνεται όσοι κατηγορούνταν από τη χθεσινή αντιπολίτευση να εξασφαλίζουν σήμερα τα μεγάλα έργα και τις σημαντικές κρατικές προμήθειες; Ο μέσος πολίτης δικαιούται να αναρωτηθεί τι έχει συμβεί και να επιλέξει ανάμεσα σε τρεις πιθανές εξηγήσεις:
1. «Διαπλοκή» δεν υπήρχε ποτέ και η μάχη εναντίον της ήταν ένα ρητορικό πυροτέχνημα, το οποίο εστερείτο βάσεως.
2. Η «διαπλοκή» απεδείχθη ισχυροτέρα της ισχυρής, εκλεγμένης κυβερνήσεως και η μάχη… χάθηκε, έτσι απλά.
3. Οι βασικοί πρωταγωνιστές της μεταλλάχθηκαν και από «πειρατές» έγιναν πλέον μεγάλοι αλλά και υγιείς παίκτες στον επιχειρηματικό στίβο και εγκατέλειψαν τις μεθόδους του πρότερου ανεντίμου βίου τους. Το επιχείρημα είναι όντως πειστικό, γιατί μια μικρή οικονομία, όπως η ελληνική, δεν θα μπορούσε να κινηθεί χωρίς τους «ηγέτες» κάθε κλάδου. Οπως στην Αμερική οι Ροκφέλερ ξεκίνησαν ως «πειρατές» και εξελίχθηκαν σε σκληρό κατεστημένο, έτσι και στην Ελλάδα μάθαμε να ζούμε με την επιχειρηματική πραγματικότητα.
Αυτά ως σκέψεις, γιατί ο μέσος Ελληνας πολίτης διαβάζει, ενημερώνεται και κρίνει. Ενίοτε δε, αναρωτιέται αν η πολιτική έχει ανακτήσει τη χαμένη της τιμή ή όχι.
