Παρακολούθησα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη συνέντευξη που παραχώρησε χθες το πρωί, στο ραδιόφωνο του ΣΚΑΪ, ο κ. Στέφανος Μάνος. Αφορμή για την πρόσκληση υπήρξε ένα επίκαιρο άρθρο του ανεξάρτητου βουλευτή για το πάρκο του Ελληνικού, που δημοσιεύτηκε στην «Καθημερινή» της Κυριακής.
Στην ουσία, πρόκειται για την επαναδιατύπωση μιας παλαιότερης, ριζοσπαστικής άποψης του τέως υπουργού, ο οποίος, κοντολογίς, υποστηρίζει ότι θα είναι χρησιμότερο για την Αθήνα, αντί του ματαιόδοξου σχεδίου για το «μεγαλύτερο πάρκο» της Ευρώπης, να δημιουργηθούν 20-25 μεγάλοι κήποι των 100 στρεμμάτων, διάσπαρτοι στις ασφυκτιούσες περιοχές της πρωτεύουσας. Τα χρήματα που απαιτούνται για τις απαλλοτριώσεις θα εξοικονομηθούν από την εκποίηση της μισής έκτασης του Ελληνικού. Η Αθήνα άλλωστε, υποστηρίζει ο κ. Μάνος, έχει το μεγαλύτερο πάρκο της Ευρώπης: τα χιλιάδες καμένα στρέμματα του Υμηττού, που περιμένουν χρόνια τώρα την αναδάσωση.
– Μου φαίνονται λογικά και ρεαλιστικά όσα μου λέτε και γεννιέται ευλόγως το ερώτημα γιατί δεν γίνονται, ρωτάει κάποια στιγμή της συνέντευξης η δημοσιογράφος. Ο κ. Μάνος, χωρίς περιστροφές, απαντά: «Γιατί μάλλον οι πολίτες επιλέγουν πολιτικούς που δεν διαθέτουν κοινό νου». Εδώ είμαστε, λοιπόν, στην αναζήτηση κοινού νου.
Αυτό άραγε φταίει, η έλλειψη κοινού νου, για τον αφανισμό των περιαστικών δασών που άφησαν χωρίς ασπίδα την τσιμεντούπολη; Αυτό φταίει για τις γενιές των αυθαιρέτων; Η έλλειψη κοινού νου έχει κάνει την πρωτεύουσά μας πρωταθλήτρια Ευρώπης στα αιωρούμενα μικροσωματίδια, που ευθύνονται για εκατοντάδες θανάτους ετησίως; Η ίδια έλλειψη έκανε το άλλο μητροπολιτικό πάρκο στου Γουδή να μείνει στις μακέτες του Πολυτεχνείου; Ή μήπως ευθύνεται για τις χιλιάδες χωματερές, τα αφρόντιστα δάση, που με μια σπίθα γίνονται παρανάλωμα, ή για τα πενήντα ένα (51) μόλις στρέμματα «πρασίνου» που απέκτησε η Ολυμπιακή Αθήνα τα τελευταία 5 χρόνια;
Ο κ. Μάνος χρησιμοποιεί με ειλικρινή μετριοφροσύνη την έκφραση «είναι θέμα κοινού νου» σε κάθε λύση που προτείνει για χρονίζοντα προβλήματα της χώρας. Ισως, ενστικτωδώς, επιθυμεί να απομυθοποιήσει τον ρόλο των πολιτικών.
Θα συμφωνούσα μαζί του, ότι οι πολίτες κάποτε πρέπει να αναδείξουν πολιτικούς οι οποίοι, τουλάχιστον, διαθέτουν κοινό νου, υπό την προϋπόθεση να έχουν μαζί και γνώση, ιδιαιτέρως απαραίτητη στα θέματα του περιβάλλοντος, και κυρίως αυτός ο κοινός νους να είναι ανιδιοτελής και… απονήρευτος. Για τα περιβαλλοντικά μας χάλια, έχω την εντύπωση ότι εκατοντάδες κοινοί νόες, στην υπηρεσία ιδίων, μικροκομματικών και άλλων συμφερόντων, έχουν την αποκλειστική ευθύνη.
