Επάνω, οι ταξιδιώτες του Αυγούστου. Κάτω, η έρημη Βασιλίσσης Σοφίας, στο ύψος του Χίλτον. Οσοι μείναμε πίσω (και δεν είμαστε λίγοι!) συντασσόμαστε υποχρεωτικά με την εικόνα της άδειας λεωφόρου. Ειδικά φέτος έχουμε λογους να παρηγορηθούμε: την αλλαγή του καιρού και τις ευπρόσδεκτες δροσούλες που ενέσκηψαν και στο Λεκανοπέδιο από την Κυριακή το απόγευμα. Χωρίς, βέβαια, τις καταρρακτώδεις βροχές της κεντρικής και βόρειας χώρας που άφησαν γι’ άλλη μία φορά πίσω τους ανθρώπους δυστυχισμένους με σπίτια πλημμυρισμένα και περιουσίες κατεστραμμένες.
Στην Αθήνα, στο κέντρο τουλάχιστον, τη βροχή την μύριζες, τίποτα περισσότερο. Αρκούσε όμως για να αλλάξει η διάθεση του κόσμου και ο καιρός, έστω και χωρίς φαινόμενα εδώ στην πρωτεύουσα, να γίνει πρώτο θέμα στις παρέες. «Χθες το βράδυ δεν έβαλα πρώτη μέρα κλιματιστικό», «ούτε ανεμιστήρα το βράδυ», «στο θερινό χρειάστηκα ζακετούλα», άκουγες χθες στην πλημμυρισμένη από κόσμο «Αίγλη» του Ζαππείου.
Μα, καλά δεν έφυγε κανείς; Και τι μας δείχνουν τα δελτία ειδήσεων; Και οι φωτογραφίες; Μάχη κανονική για ένα τραπέζι, η μουσική σχεδόν στη διαπασών (για τα δεδομένα του χώρου) και οι θαμώνες του θερινού στον κόσμο τους· για την ακρίβεια στον κόσμο του πρωτοετή Μπράιαν Τζάκσον καθώς στην «Αίγλη» προβάλλεται η χαριτωμένη κολεγιακή κομεντί «Ο πρωτάρης της χρονιάς», ό,τι πρέπει, λένε κάποιοι, για καλοκαίρι. Αυτούς δεν τους κουνούσε κανείς. Ούτε μία ξεκάρφωτη αστραπή που φώτισε τον ουρανό κι έκανε μερικούς να ανασηκωθούν στην καρέκλα τους περιμένοντας το χειρότερο. Τα σύννεφα μέσα σε λίγη ώρα είχαν καλύψει τον αττικό ουρανό αλλά μείναμε με τα. ..φλας! Η δροσερή καλοκαιρινή νύχτα συνεχίστηκε χωρίς απρόοπτα και με τους πιστούς της Αθήνας να ανταλλάσσουν συνωμοτικά βλέμματα, «εμείς που μείναμε πίσω»…
Κι αν είναι πολλοί αυτοί που δεν το κουνάνε αυγουστιάτικα από την Αθήνα για να την απολαύσουν άδεια και χαλαρή, ας μην ξεχνάμε όσους έμειναν πίσω όχι επειδή έτσι το θελήσανε αλλά γιατί έτσι ήρθαν τα πράγματα… Ο Αύγουστος στην πόλη διασταυρώνει ζωές και ιστορίες που δεν είναι καθόλου χαριτωμένες· έχει, θαρρείς, από γεννησημιού του, αυτός ο μήνας μία περίεργη σκληράδα. Η γιορτή των διακοπών για τους πολλούς γίνεται για άλλους ένα δυσβάσταχτο φορτίο που περιπλανιέται στα έρημα στενά, τρυπώνει σε γκαρσονιέρες και ρετιρέ, εξατμίζεται σε σινεμά και καφενεία.
Είμαστε λοιπόν πολλοί σ’ αυτήν την πόλη που δεν ερημώνει όπως παλιά. Ο καθένας με τη δική του ιστορία, στην Αθήνα, είτε από επιλογή, είτε γιατί «έτσι ήρθαν τα πράγματα». Κάποιοι περιμένουν κάτι, άλλοι τίποτα. Ευτυχώς όλοι μπορούμε να κατέβουμε μέχρι το Φάληρο και να δούμε τον ήλιο να πέφτει πίσω από την Καστέλλα.
