Για ώρες διαπληκτίζονταν χθες δύο φίλοι από την Αχαΐα μόλις πληροφορήθηκαν ότι ο επί χρόνια πρώτος βουλευτής της Ν.Δ. στον νομό Σπ. Σπηλιωτόπουλος επρόκειτο να ανακοινώσει την οικειοθελή αποχώρησή του από την πολιτική. Και οι δύο, άνθρωποι που τον τίμησαν κατ’ επανάληψη με την ψήφο τους. Ο ένας επέμενε σθεναρά ότι την πολιτική την παντρεύεσαι διά βίου και δεν την αποχωρίζεσαι παρά όταν έρθει το φυσικό τέλος ή το βαθύ γήρας. «Οταν σε έχει ψηφίσει τόσος κόσμος, δεν μπορείς να τον παρατήσεις στα κρύα του λουτρού», έλεγε εκνευρισμένος.
Ο άλλος, πιο ήπιος αλλά εξίσου απορημένος, «διέκρινε» προσωπική πικρία πίσω από την απόφαση, λόγω της αποχώρησης του πολιτικού από το υπουργείο στο οποίο είχε τοποθετηθεί επικεφαλής από τον πρωθυπουργό. Διότι, κατά την άποψή του, μόνο από πικρία μπορεί κανείς να αποχωριστεί ιδία βουλήσει ένα τέτοιο αξίωμα. Τουλάχιστον όταν δεν κινδυνεύει να μην επανεκλεγεί, όπως συμβαίνει με την περίπτωση του κ. Σπηλιωτόπουλου, τον οποίο μέχρι χθες όλες οι δημοσκοπήσεις εμφάνιζαν να εξασφαλίζει εύκολα όχι μόνο την επανεκλογή, αλλά και την πρωτιά.
Και οι δύο φίλοι δυσκολεύονταν πολύ να κατανοήσουν αυτό που απλά αλλά ευθύβολα είπε λίγο αργότερα ο ίδιος ο κ. Σπηλιωτόπουλος. Οτι, δηλαδή, στην «πολιτική πρέπει κανείς να ξέρει πότε και πώς να μπαίνει αλλά κυρίως πότε και πώς να αποχωρεί». Οτι ολοκλήρωσε έναν μεγάλο κύκλο -δεκαοκτώ συναπτών ετών- και αποχωρεί «πλήρης εμπειριών, συναισθημάτων και ικανοποίησης για όσα με τις δυνάμεις του μπόρεσε να προσφέρει στα κοινά». Οτι, με άλλα λόγια, δεν έχει νόημα η επανεκλογή μόνο για την επανεκλογή και ότι η πολιτική ούτε γάμος είναι ούτε προσωπικό γινάτι.
Ο κάθε ένας εξ ημών δικαιούται να κρίνει πότε ολοκληρώνεται ο προσωπικός του κύκλος. Και συνιστά γενναιότητα να το κρίνει και να το δημοσιοποιεί. Είτε αυτό συμβαίνει γιατί στέρεψε η έμπνευση είτε γιατί αμβλύνθηκαν οι προσδοκίες και σκιάστηκαν από απογοήτευση τα οράματα, είτε ακόμη ακόμη γιατί επήλθε η κόπωση, φυσική και ψυχική. Οι άνθρωποι δεν είναι ανεξάντλητοι και οι πολιτικοί είναι άνθρωποι – ακόμη κι όταν δεν τους μοιάζουν. Η διαφορά τους από τους υπόλοιπους πολίτες είναι ότι οι πολιτικοί είναι υποχρεωμένοι να λαμβάνουν τέτοιου είδους αποφάσεις με κριτήριο το συλλογικό όφελος και όχι το προσωπικό. Συνήθως, πράττουν το αντίθετο. Προσπαθούν με νύχια και με δόντια να διαιωνίσουν την παρουσία τους στα κοινά και δεν αποχωρούν από τη σκηνή ακόμη κι όταν έχουν ανέβει σε αυτήν οι νέοι πρωταγωνιστές. Είναι αυτό σεβασμός στο εκλογικό σώμα που τους τίμησε; Μάλλον όχι. Αν η υποχρέωση προς τους πολίτες ήταν διά βίου, τότε και η ψήφος θα ήταν άπαξ και όχι κάθε τέσσερα χρόνια, οπότε και το επιχείρημα «παραμένω διότι το οφείλω στους πολίτες» είναι υποκριτικό, έωλο και μάλλον άδικο για τους πολίτες και για τους πολιτικούς.
