Ενα από τα θύματα της μεταπολιτευτικής μας δήθεν «προοδευτικής» υστερίας ήταν και η Ιστορία μας. Το θυμήθηκα προχθές διαβάζοντας την επιστολή ενός κυρίου, ο οποίος σύμφωνα με τον επίσημο τίτλο του (επίκουρος καθηγητής στο ΕΜΠ) θα έπρεπε να ανήκει σε αυτό που έχουμε μάθει να αποκαλούμε «ανθρώπους του πνεύματος». Μου έκανε τεράστια εντύπωση πώς ένας πανεπιστημιακός δάσκαλος, εξ ορισμού δηλαδή ένας άνθρωπος ανήσυχος και οπωσδήποτε ανοικτός στον διάλογο, απευθυνόταν στον ιδιοκτήτη της εφημερίδας μας με φράσεις όπως «μαζέψτε τον αξιότιμο κύριο». Αφορμή ένα άρθρο που έγραψα για τον Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, στο οποίο έθετα ορισμένα ερωτήματα που κατά τη γνώμη μου πρέπει να απαντηθούν.
Είναι απίστευτο το πείσμα, η λύσσα σχεδόν, που επιδεικνύει μια αφοσιωμένη τάξη ανθρώπων στην προσπάθειά της να μην σπάσουν τα μεταπολιτευτικά ταμπού και να κρατήσει εκείνη -και μόνο εκείνη- το μονοπώλιο της Ιστορίας. Αμφισβητείς τον ρόλο του Μακαρίου στο Κυπριακό; Είσαι τουλάχιστον συνεχιστής του Ιωαννίδη. Θέλεις να μάθεις την πραγματική ιστορία του Εμφυλίου και να δεις τον Δημοκρατικό Στρατό όπως ήταν και όχι όπως τον ονειρεύθηκαν οι παρέες στο Κολωνάκι και στο Παρίσι που τον μυθοποίησαν; Είσαι πράκτορας σκοτεινών ιμπεριαλιστικών δυνάμεων. Τολμάς να ρωτήσεις τι πραγματικά συνέβη στα γεγονότα της Αποστασίας του 1965; Είσαι οπαδός της μοναρχίας.
Το πείσμα μιας μικρής αλλά πείσμονος ομάδας «διανοουμένων» (τα εισαγωγικά τα βάζω γιατί διανοούμενος και εχθρός της έρευνας και του ανοικτού διαλόγου, συνήθως, δεν υπάρχει) είναι εντυπωσιακό. Επιτίθενται με δριμύτητα σε όποιον τολμά να θέσει ερωτήματα για κεφάλαια που έμειναν κλειστά με το «έτσι θέλω». Η Ιστορία στη ζωντανή της εξέλιξη τούς αφήνει πίσω και θα πρέπει μάλλον να νιώθουν στερημένες καρικατούρες που αφήνει πίσω του ο κύκλος της Μεταπολίτευσης που επιτέλους κλείνει. Προσωπικά ζητήματα με τον Μακάριο δεν έχω, στην Αποστασία ήμουν τεσσάρων ετών και επίσης χουντικός δεν… πρόλαβα να γίνω. Θέλω όμως να μάθω τι πραγματικά συνέβη στα κρίσιμα σταυροδρόμια του Ελληνισμού, ακούγοντας όλες τις απόψεις, διαβάζοντας το απόσταγμα ψύχραιμης επιστημονικής έρευνας και όχι τα χιλιομασημένα κλισέ μιας αυτάρεσκης «προοδευτικής» διανόησης. Το ΕΜΠ άφησε εποχή όταν, στη γενιά των πατεράδων μας, έφτιαχνε ανθρώπους ανήσυχους οι οποίοι ανυπομονούσαν να κτίσουν την Ελλάδα. Σήμερα το ΕΜΠ, όπως και πολλά πανεπιστήμιά μας, ταλαιπωρούνται από τους «πανεπιστημιακούς» που με το ζόρι κρατάνε κλειστά τα παντζούρια μην τυχόν και μπει λίγο φως, λίγη ανησυχία και αναζήτηση που θα φωτίσουν με τον πιο σκληρό τρόπο τη γύμνια των κλισέ και την ιδεολογική μιζέρια μιας γενιάς που είδε το «καθηγητιλίκι» σαν μια θέση στο Δημόσιο…
