Προχθές έλαβα ένα τηλεφώνημα, που σε ελάχιστα λεπτά μου προκάλεσε διαδοχικά τρεις τουλάχιστον ψυχικές διαθέσεις. Στην αρχή κολακεύτηκα και νόμισα, για ελάχιστα δευτερόλεπτα, ότι κάποιος είμαι. Στα επόμενα λίγα δευτερόλεπτα απογοητεύθηκα και είπα μέσα μου, όχι, αυτοί δεν νομίζουν ότι κάποιος είμαι και στο τέλος τα βρήκα όλα φυσιολογικά και ηρέμησα.
Μου τηλεφώνησαν από κάποιο υπουργείο κατ’ εντολήν του υπουργού, όπως μου δήλωσε η νεαρά του τηλεφώνου (το νεαρά το υπέθεσα από τη φωνή) και είναι ακριβώς το σημείο όπου κολακεύθηκα, όταν μάλιστα η άγνωστη νεανική φωνή μου είπε επί λέξει, ότι ο κ. υπουργός επιθυμεί (αυτό ακριβώς το ρήμα χρησιμοποίησε) «αυτές τις μέρες να βρισκόμαστε σε συχνή επαφή». Σπανιότατα μού τηλεφωνούν υπουργοί και ακόμη σπανιότερα τους τηλεφωνώ. Υπέθεσα, λοιπόν, ότι το τηλεφώνημα αφορά τη δουλειά μου και την εφημερίδα στην οποία εργάζομαι και, για κλάσματα του δευτερολέπτου, φαντάστηκα (λένε ότι η φαντασία και το όνειρο κινούνται με ταχύτητα μεγαλύτερη του φωτός) ότι ο κ. υπουργός κάποια πολύ σοβαρή είδηση έχει να μου εμπιστευθεί. Ισως και ένα συνταρακτικό «αποκλειστικό», που ποτέ στην επαγγελματική μου ζωή δεν είχα. Πρόλαβα μάλιστα να φαντασθώ, αυτό το «αποκλειστικό», να απλώνεται στην πρώτη σελίδα της «Κ», με οκτάστηλο τίτλο και φυσικά με το όνομά μου.
Η δεύτερη ερώτηση της νεανικής φωνής, μετά την εξακρίβωση της ταυτότητάς μου, με προσγείωσε αρκετά απότομα, θα έλεγα άγρια. Με ρώτησε τι δουλειά κάνω. Δηλαδή, σκέφτηκα αστραπιαίως, μου τηλεφώνησε «κατ’ εντολήν του υπουργού», χωρίς να γνωρίζουν τι δουλειά κάνω; Τότε γιατί μου τηλεφώνησαν; Και αμέσως κατέπεσε όλο το οικοδόμημα, που ήδη είχα ανεγείρει μέσα μου, της «στενότερης επαφής» με τον υπουργό και ενδεχομένως του συνταρακτικού αποκλειστικού, που θα απλώνεται στην πρώτη σελίδα κ.λπ., κ.λπ.
Η τρίτη ερώτηση, αφού απάντησα στην προηγούμενη ότι είμαι δημοσιογράφος (αυτό τουλάχιστον γράφει η ταυτότητά μου), ήταν πραγματικά φονική. Πού εργάζεσθε, με ρώτησε η νεανική φωνή και είπα στην «Καθημερινή». Τι είναι, με ξαναρώτησε, εφημερίδα; Οχι, της είπα, είναι… πίτσα. Είναι η μόνη φορά που έχασα την ψυχραιμία μου, αλλά μέσα σε κλάσματα του δευτερολέπτου συνήλθα, γιατί σκέφθηκα ότι δεν φταίει η δύστυχη νεανική φωνή, αυτή το ψωμί της βγάζει, το θέμα είναι αυτός που της προσέφερε αυτό το άχαρο ψωμί.
Ζήτησα συγγνώμην και οι επόμενες ερωτήσεις (αν έχω οικογένεια, πόσα παιδιά έχω, τι δουλειά κάνουν τα παιδιά μου, πού ψηφίζουν κ.λπ.), μου έλυσαν όλο το μυστήριο της «συχνής επαφής» που επιθυμεί ο κ. υπουργός. Ατυχώς, το όνομά μου βρέθηκε σε κάποιον κατάλογο, δυνάμει ψηφοφόρων του κ. υπουργού, παρ’ όλο που ο εν λόγω υπουργός δεν είχε κανένα απολύτως λόγο να το συμπεριλάβει σε οποιονδήποτε κατάλογο. Αλλά, ξέρετε, αυτοί οι κατάλογοι συντάσσονται μηχανικά, ας πούμε με βάση τα στοιχεία του τηλεφωνικού καταλόγου. Κατόπιν αναθέτουν σε μια νεανική φωνή (του υπουργείου παρακαλώ), να τηλεφωνεί και να κάνει τις διασκεδαστικές ερωτήσεις που ελπίζω ότι απολαύσατε. Τα συμπεράσματα δικά σας…
