Οταν έγραφε ο ποιητής πόσο η Ελλάδα τον πληγώνει όπου κι αν βρεθεί, προφανώς δεν εννοούσε την ίδια τη χώρα. Ισως πάλι να ‘ναι αυτό που πολλοί, όσοι τουλάχιστον είχαν την ευκαιρία να δουν και τα «ξένα», αναστενάζοντας σκέφτονται, να πάρουν των ομματιών τους. Οπως όμως και να βλέπουμε, από προσωπική άποψη, το θέμα «Ελλάδα», η μόνη χειροπιαστή αλήθεια αφορά τις βαθιές πληγές που την έχουμε γεμίσει. Μέρες σχόλης και κλωθογυρίσματος όπως είναι αυτές εδώ, όπου και να στρέψεις το βλέμμα σου, σε κάθε βήμα «προς τη φύση», γεμίζει από σκουπίδια.
Παραλίες, επαρχιακοί δρόμοι, μικρά ρουμάνια κλεισμένα από πλατάνους, άνυδροι χείμαρροι, πίσω πλαγιές μικρών λόφων, παντού μια απέραντη χωματερή. «Θα έπρεπε να βάλουμε φόρο στις συσκευασίες μιας χρήσεως», διατείνεται κάποιος. «Να γυρίσουμε στην εποχή του επιστρεφόμενου μπουκαλιού», σημειώνει άλλος. Ο,τι είναι ελεύθερο και δημοσίως απολαμβανόμενο είναι βρώμικο.
Βρωμιά με δύο όψεις. Εκείνου που βρωμίζει και του άλλου που δεν ξεβρωμίζει. Σπανίως είναι μόνος όποιος αδειάζει το Ι.Χ. από τα «άχρηστα», ο άλλος που αφήνει πίσω του την πλαστική φραπεδιά, ο τρίτος που ρίχνει τις σακούλες με τα μπάζα ακριβώς όπου και η πινακίδα «απαγορεύεται αυστηρώς η ρίψη…», ο σκαφάτος που βγαίνει στα ανοικτά για να «αδειάσει» τα οικιακά απόβλητά του, ο περιοδεύων αθίγγανος που μας απαλλάσσει από τα άχρηστα (συχνά μετά πληρωμής) για να τα απορρίψει λίγο πιο πέρα. Επομένως, υπάρχει πάντοτε συνένοχος. Κι επειδή η ελληνική φύση δεν προλαβαίνει να κρύψει τα σκουπίδια μας, συνένοχοι είναι κι εκείνοι που δεν σκύβουν να μαζέψουν το διπλανό στο δικό τους απόρριμμα, που δεν δακτυλοδείχνουν τον γνωστό τους διαφθορέα κι ας περνούν δίπλα του. Και βεβαίως, ένοχοι είναι όσοι έχουν ταχθεί να μας κρατούν το κατά δύναμιν καθαρούς, οι δήμοι δηλαδή, που αδιαφορούν για τα εθνικά σκουπίδια που περισσεύουν από τους περήφανους κάδους καθαριότητας. Ξεχνούν οι δήμαρχοι πως όσο περισσότερο καθαρό είναι το μέρος «τους», τόσο θα δυσκολευτεί ο βρωμιάρης της διπλανής πόρτας να ρυπάνει. Ας μας πουν άλλωστε οι «άρχοντες» πόσα και ποια πρόστιμα έχουν επιβάλει σε δημότες-ψηφοφόρους «τους». Ας μας ενημερώσουν οι πιστολέρος λιμενικοί πόσα (και σε ποιους) πρόστιμα για ρύπανση της θάλασσας έχουν γράψει. Ας μας δείξουν οι τροχαίοι ένα (1) πρόστιμο για εκ παραθύρου αφόδευση συμπατριωτών μας.
Αυτά όλα με κάνουν να πιστεύω ότι παραμένουμε αγράμματοι ως προς το στοιχειώδες πρώτο ανακλαστικό μιας ξιπασμένης «οικολογικής ευαισθησίας», που έγινε και πολιτική μόδα: την καθαριότητα. Προσέξτε πως, τώρα που (ευτυχώς) κάλμαρε η λαίλαπα των πυρκαγιών, σταματήσαμε να μετράμε τις παράνομες χωματερές και στοιχηματίστε ότι δεν θα δείτε σε κανένα παράθυρο του Σεπτέμβρη σκυλοκαβγάδες για τις «ευθύνες».
Κανείς, άλλωστε, δεν είναι πρόθυμος να πληρώσει το κόστος που συνεπάγεται μια καθαρή οικολογική συνείδηση. Για την ώρα, όπως και με τους φόρους, οι καθαροί και ευσεβείς πληρώνουν τους βρώμικους και ασυνείδητους.
