Από τη μια η περιπέτεια υγείας του Αρχιεπισκόπου κ. Χριστόδουλου. Συγκίνησε με την πραότητα, τα υγρά μάτια, όταν ανακοίνωνε στο πανελλήνιο τη σοβαρότητα του προβλήματος και την πίστη του στον Θεό. Οπως κάθε κοινός θνητός, που καλείται ν’ αντιπαλέψει με το ενδεχόμενο του μοιραίου. Ενδιαφέρθηκαν για την υγεία του και αυτοί που τον θύμωναν, απόδειξη της σχετικότητας της έχθρας ενώπιον της ασθένειας. Ο Αρχιεπίσκοπος δέχθηκε πλήθος επισκέψεων στο νοσοκομείο κα μόνον αυτός γνωρίζει πόσοι Γραμματείς και Φαρισαίοι πέρασαν την πόρτα του, για να κοινοποιήσουν αμέσως μετά «on camera» την αισιοδοξία τους. «Γίνεσθε ουν οικτίρμονες καθώς και ο Πατήρ υμών οικτίρμων εστί» (Κατά Λουκάν, κεφ. 6).
Από την άλλη, το ζήτημα που ανέδειξε η «Κ» την τρέχουσα εβδομάδα με το νερό-δηλητήριο στα Οινόφυτα. Το «διά ταύτα» της επικινδυνότητάς του έχει τη σφραγίδα του Γενικού Χημείου του Κράτους, φορέα σοβαρού και φειδωλού σε ανακοινώσεις. Και όμως: δεν εμφανίστηκε ούτε ένας από τους κατά κανόνα λαλίστατους συναρμόδιους να πάρει θέση, κρύφτηκαν, έκαναν ότι δεν άκουσαν, δεν διάβασαν.
Τα δύο γεγονότα, η ασθένεια του Αρχιεπισκόπου και το νερό-δηλητήριο στις βρύσες σπιτιών στα Οινόφυτα, κάπου τέμνονται. Ο θεσμικός ρόλος του προκαθήμενου της Εκκλησίας, πνευματικού ηγέτη, σε πολλούς προκαλεί δέος, άλλη κοινωνική -όχι χριστιανική- βαρύτητα έχει η επιβίωσή του από τον αγώνα που δίνει να κρατηθεί στη ζωή ένας «ανώνυμος» καρκινοπαθής.
Για την πλειονότητα αυτών των ασθενών που αντιμετωπίζουν παρόμοιο πρόβλημα, και των συγγενών τους, η μετάβαση Χριστόδουλου στις ΗΠΑ για να βρει τη γιατρειά του -ευχή όλων- μεταφράζεται απλά και δραματικά: για να επιλέγει ένας Αρχιεπίσκοπος το εξωτερικό για θεραπεία, πάει να πει ότι οι εγχώριες ιατρικές δυνάμεις και τα μέσα δεν επαρκούν. Αρα εμείς οι κοινοί θνητοί είμαστε είτε καταδικασμένοι είτε αποκομμένοι από το καλύτερο δυνατόν. Ούτως ή άλλως, ο Κύριος είναι ο τελικός κριτής των προσευχών μας, κοινή παρηγόρια για βασιλιάδες και στρατιώτες. «Πολλοί γαρ εισί κλητοί, ολίγοι δε εκλεκτοί» (Κατά Ματαθαίον, κεφ. 14).
Φαντάζεστε τι θα γινόταν αν το νερό-δηλητήριο έσταζε από βρύσες κεντρικής γειτονιάς της Αθήνας και όχι στη βιομηχανιούπολη των Οινοφύτων, εκεί όπου οι άνθρωποι έχουν, καθώς φαίνεται, άλλες αντοχές; Συναγερμός, άμεση κινητοποίηση, αναζήτηση υπευθύνων και άμεση καταδίκη τους, εισαγγελική παρέμβαση κ.ο.κ.
Οι δύο σε εξέλιξη ιστορίες, φαινομενικά άσχετες μεταξύ τους, έχουν κοινό σημείο αναφοράς. Την ανισομερή αντιμετώπιση του πολίτη, ένα κράτος άδικο, αδύναμο να σταθεί στο πλάι όλων με τα ίδια μέτρα και σταθμά.
Ο ασθενής Ελληνας χριστιανός βλέπει τον Αρχιεπίσκοπό του να ταξιδεύει μακριά για να ιαθεί. Ο κάτοικος Οινοφύτων αισθάνεται πολίτης τρίτης κατηγορίας απαιτώντας το αυτονόητο: καθαρό νερό στο ποτήρι του.
Ο κ. Χριστόδουλος και ο «ανώνυμος» κάτοικος Οινοφύτων δεν έχουν συναντηθεί να κουβεντιάσουν, αυτό ίσως γίνει αργότερα. Ο πρώτος συχνά μιλούσε με οργή για τους Ελληνες που, κατ’ αυτόν, πληγώνουν την Ελλάδα· ο δεύτερος μιλάει με οργή για τη Ελλάδα που τον γράφει στα παλιά της τα παπούτσια.
