Αυγουστιάτικα η Αθήνα πάει διακοπές, αλλά το θέατρο αρχίζει τις πρόβες. Για έναν ακόμη ακριβό, φιλόδοξο, γεμάτο από 300 και πλέον παραστάσεις χειμώνα. Με προσδοκίες και οράματα για την παράσταση, με καινοτομία αλλά κι άλλες λιγότερο βασανισμένες πρακτικές, όπως είναι τα έσοδα στο ταμείο ή μια σεζόν διεκπεραίωσης.
Ομως, μαζί με την επιλογή των συγγραφέων, των έργων, της ιδέας που θα κάνει μια παράσταση διαφορετική, μια ερμηνεία έκπληξη και μια παραγωγή επιτυχία, οι ιδιοκτήτες των θεάτρων πρέπει να κάνουν κάτι εξίσου βασικό με όλα τα παραπάνω: λίφτινγκ στους χώρους.
Δεν είναι η τέχνη που παρουσιάζεται αλλά και το πώς παρουσιάζεται. Οι περισσότεροι περιφρονούν αυτή την πλευρά, όμως το κοινό δεν έχει την αντοχή να δοκιμάζεται -έναντι μάλιστα αμοιβής- στις κρύες σκηνές και στα καθίσματα που τρίζουν.
Εκείνο που σε εξοργίζει πάνω απ’ όλα, είναι όταν αυτά συμβαίνουν σε επιχορηγούμενους θιάσους. Σχήματα που ξιπάζονται με πολυρεπερτόρια, αλλά για να δει ο θεατής την παράσταση, που μπορεί να ‘ναι και η επιτυχία της χρονιάς, παθαίνει αυχενικό ή λουμπάγκο. Η προσπάθεια του κοντού να παρακολουθήσει πίσω από την κολόνα και του ψηλού από την ακινησία στο θορυβώδες κάθισμα.
Τι έλλειψη σεβασμού! Αυτές, τις μη θέσεις, τις διαθέτουν ακόμη και στις επιτυχίες.
Αν όλα αυτά -τις ξεχαρβαλωμένες καρέκλες, τα άθλια W.C. με τις τούρκικες τουαλέτες, τη μυρωδιά της κλεισούρας και της υγρασίας- τα ανεχόταν το κοινό της μεταπολιτευτικής γενιάς, το νεότερο αδυνατεί να τα κατανοήσει. Οπως ότι υπάρχουν σκηνές που λειτουργούν χωρίς τις απαραίτητες άδειες -όλη η Ελλάδα πρωτοστατεί σ’ αυτό-, με αμφίβολα συστήματα πυρασφάλειας και εξόδους κινδύνου, που αναζητάς μάταια σε δώματα, εξώστες και υπόγεια. Τέτοιες στιγμές που ψάχνεις από περιέργεια τη δεύτερη πόρτα, κάνεις την πρώτη γνωριμία με την κλειστοφοβία και τον πανικό. Η τιμή πάντως παραμένει σταθερή.
Η άλλη πλευρά είναι αυτή του ιμπεριαλισμού του πολιτισμού. Των εμπορικών σχημάτων που ανήκουν στο ίδιο επιχειρηματικό συγκρότημα – κέντρο εξουσίας, το οποίο όμως ανακαίνισε όλους τους χώρους. Μαζί και το… εισιτήριο.
Μια οικογένεια έχει πρόβλημα να πληρώσει σαββατιάτικο spa στα βελούδινα καθίσματα. Αισθάνεται όμως ανάλογη κοροϊδία όταν χαίρεται την καλή παράσταση σε κακές συνθήκες.
Ενιαία τιμή εισιτηρίου στο θέατρο δεν μπορεί να επιβληθεί. Ομως, η επιτροπή που αποφασίζει για τις επιχορηγούμενες ομάδες ας κάνει έλεγχο στις υποδομές και όσα παρέχουν.
Το κοινό απολαμβάνει το καλό περιεχόμενο αλλά και το αξιοπρεπές περιτύλιγμα. Οπως ο ηθοποιός την τεχνολογικά εξοπλισμένη σκηνή και τα αξιοπρεπή καμαρίνια.
Είναι θέμα σεβασμού. Η τέχνη δεν είναι συνυφασμένη με τη μιζέρια ούτε η ουσιαστική παράσταση με τη λαμπερή σκηνή…
