Κάθε φορά που έρχονται εκλογές εντυπωσιάζομαι από τη συντροφική… αλληλεγγύη μεταξύ ομόσταβλων πολιτικών. Οσο πλησιάζουν οι εκλογές, πέφτουν οι ιδελογικές διαχωριστικές γραμμές. Ιδεολογικός αντίπαλος δεν είναι ο εκπρόσωπος του άλλου κόμματος, αλλά αυτός με τον οποίο κυνηγάς κάθε μέρα τον σταυρό, στις καφετέριες, στο «Φεστιβάλ Σαρδέλας» στην Ελευσίνα και στα τοπικά πανηγύρια.
«Ξέρεις τι μου έκανε ο τάδε υπουργός; Είχα έτοιμο το νομοσχέδιο και μου το τορπίλισαν οι υπηρεσίες του», «Ασε τον άθλιο τι έκανε, άφησε το σκάνδαλο να γιγαντωθεί μόνο και μόνο για να πάθω εγώ προσωπικά μεγάλη ζημιά», είναι χαρακτηριστικές φράσεις κυβερνητικών στελεχών, τα οποία το πρωί «συντονίζονται» αρμονικά από τα ασφαλή διυπουργικά τηλέφωνα και το βράδυ μαχαιρώνονται σε συνάξεις πυροσβεστών ή εφοριακών. Η μάχη του σταυρού παίρνει εκπληκτικές διαστάσεις, το εκάστοτε υπουργικό συμβούλιο θα έμοιαζε με συγκέντρωση φυλάρχων στη Ρουάντα, αν μπορούσες να διαβάσεις τις πραγματικές σκέψεις κάθε μέλους του. Νεοφώτιστος -στον σταυρό- πολιτικός με λαμπρές πανεπιστημιακές περγαμηνές ανακάλυψε -στα νησιά του Αιγαίου- έναν άλλο κόσμο. Συνυποψήφιός του εξαφάνισε ένα βράδυ όλες τις καρέκλες από μια πλατεία για να στερήσει την άνεση σε επίδοξους ψηφοφόρους του να τον ακούσουν… καθιστοί.
Παρόμοιες σκηνές εκτυλίσσονται παντού, σε όλη την Ελλάδα. Θυμάμαι ακόμη τον Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, κοσμοπολίτη λόγιο αλλά και μεγάλο «τεχνίτη» του σταυρού, να συμβουλεύει τον τεχνοκράτη ανιψιό του υποψήφιο στην Κοζάνη να μη νοικιάσει ποτέ ισόγειο μαγαζί για εκλογικό κέντρο. «Μα γιατί;» τον ρώτησα αφελώς και μου απάντησε «μα αγαπητέ μου, δίνεις την ευκαιρία στον αντίπαλο να δει από την τζαμαρία ποιος «πελάτης» μπαίνει μέσα ώστε να τον πιάσει μετά στο μπουρ μπουρ. Ενώ άμα είσαι στον πρώτο όροφο, θα τον πετύχει μόνο όταν βγαίνει ή μπαίνει».
Μέχρι τις εκλογές εμείς οι δημοσιογράφοι θα συλλέγουμε γαργαλιστικές ιστορίες ενδοκομματικής αλληλεγγύης. Αλλοτε θα ανοίγουμε φακέλους με στοιχεία για τον γιο του τάδε υπουργού που αγόρασε επτά διαμερίσματα και άλλοτε πάλι θα κάνουμε ψυχοθεραπεία σε βουλευτές της αντιπολίτευσης που νιώθουν την ανάσα συναδέλφου τους λίγο πριν από το νήμα.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει με το σαράκι της πολιτικής, αλλά καμιά φορά νιώθω ότι τρώει από τον ιστό της βασικής αξιοπρέπειας και αυτοπεποίθησης ανθρώπων, που μπορεί να είναι λαμπροί γιατροί ή οικονομολόγοι. Η μάχη της προβολής και της εξουσίας μειώνει τα ρεφλέξ που μας προστατεύουν όλους από πράξεις αυτοεξευτελισμού. Και αυτό είναι ένα φαινόμενο που με προβληματίζει γιατί αναρωτιέμαι αν ένας πολιτικός που είναι τόσο «πνιγμένος» στα Μικρά μπορεί να κάνει και για τα Μεγάλα…
