Ολο το καλοκαίρι μύριζε εκλογές, μαζί με αποκαΐδια. Κανείς δεν αιφνιδιάστηκε. Και κανείς δεν αισθάνεται ότι κάτι νέο θα προκύψει από τη διαδικασία. Αθυμοι και βαρείς υποδέχονται οι Ελληνες την εκλογική τελετή. Σαν να μην πιστεύουν ότι αυτή η τελετή, κάποτε συναρπαστική, μπορεί να λύσει κάποια προβλήματα, να ταρακουνήσει την κοινωνία, να τη σπρώξει ένα βήμα.
Σε παραλίες, καφενεία και νυχτερινές αυλές, οι πρώτες προεκλογικές συζητήσεις ξεθυμαίνουν χωρίς καν να φουντώσουν. Οσοι δεν προσδοκούν ατομικά οφέλη -οι περισσότεροι-, συμφωνούν στα γρήγορα: οι πολιτικές ηγεσίες είναι κουρασμένες και αναποτελεσματικές, τα πρόσωπα φθαρμένα ή προϊόντα νεποτισμού ή καρικατούρες των μίντια, οι ιδέες ανύπαρκτες. Διεκδικούν την εντολή να κυβερνήσουν, χωρίς να έχουν αίσθηση του πραγματικού, χωρίς να γνωρίζουν τις αγωνίες και τις προσδοκίες της κοινωνίας· διεκδικούν απλώς την παραμονή στα ζεστά της εξουσίας, τη νομή και διαχείρισή της, τα μικρά και μεγάλα προνόμια.
Γιατί τώρα οι εκλογές και όχι σε έξι μήνες; Γιατί αυτοί και όχι οι άλλοι; Ποιοι είναι πιο αδρανείς και αναξιόπιστοι; Ποιος αντέχει την αυτοκριτική; Ποιος έχει να πει κάτι καινούργιο, κάτι πειστικό, να δείχνει τέλος πάντων ότι αφουγκράζεται τον μεταβαλλόμενο κόσμο που ζούμε καθημερινά; Κανείς, σχεδόν…
Είπαμε: όσοι δεν προσδοκούν ατομικά οφέλη, διορισμό, δουλίτσα, μπίζνα, τακτοποίηση, δηλαδή η πλειονότητα, βλέπουν με κρύο μάτι το τελετουργικό. Ζουν στην ανοιχτή κοινωνία του 2007, εργάζονται στην ελεύθερη αγορά, έχουν πληροφορίες και παραστάσεις, εμπειρίες, άρα κρίνουν αυστηρά, απαιτούν, επειδή προσφέρουν και δεν παίρνουν, επειδή οι ίδιοι κρίνονται καθημερινά. Ο,τι προσφέρουν το ζητούν από τις ηγετικές ελίτ· και κάτι παραπάνω: απαιτούν σχέδιο και αποτελεσματικότητα, τόλμη, παρρησία, απαιτούν ιδέες. Οραμα; Ναι, και όραμα: βρισκόμαστε εδώ, στάσιμοι, σε τροχιά υπανάπτυξης, θέλουμε να πάμε εκεί, ας αναλάβουμε ευθύνη και δέσμευση. Ναι, όραμα είναι κι αυτό, δείχνει τουλάχιστον μια όραση λειτουργούσα: που βλέπει ότι η παιδεία νοσεί, ότι η δημόσια περίθαλψη πάσχει, ότι η δημόσια διοίκηση βουλιάζει στην αναξιοπιστία, ότι η αγορά παραπαίει μεταξύ αισχροκέρδειας και καρτέλ. Οι ηγετικές ελίτ, αρνούμενες την αυτοκριτική, αποκλείουν την ανανέωση και την ευθύνη. Επιλέγουν τη διαχείριση του έλους.
Σε παραλίες, καφενεία και νυχτερινές αυλές, σε λίγο πια και στις δουλειές στις πόλεις, οι προεκλογικές συζητήσεις έτσι εξαντλούνται, άθυμα, με μια ταγκή γεύση, και σβήνουν…
