Τι ειρωνική σύμπτωση! Η κυνηγετική περίοδος συνέπεσε με την έναρξη της προεκλογικής περιόδου. Λίγες μέρες πριν από την επίσημη ανακοίνωση των εκλογών, βλέπαμε και ξαναβλέπαμε τηλεοπτικές διαφημίσεις κυνηγετικών περιοδικών με μια ωραία ημίγυμνη που στήνει καρτέρι στις μπεκάτσες. Η διαφήμιση παρουσίαζε το κυνήγι σαν ένα ακόμη χόμπι με τα παρελκόμενά του: σκύλοι χώνουν τις μουσούδες τους σε ματωμένα κουφάρια, περήφανοι κυνηγοί ποζάρουν, καραμπίνες παρουσιάζονται σε ρεπορτάζ αγοράς.
Καθώς οι μέρες περνούσαν και η διαφήμιση ξαναπαιζόταν, αυξανόταν το συναίσθημα δυσφορίας. Για την αποστροφή μου δεν ευθυνόταν μόνο η αποτρόπαιη φύση του κυνηγιού, αλλά και οι νωπές ακόμη εικόνες της πυρκαγιάς. Ο κίτρινος ουρανός πάνω από το σπίτι μας, στα Βριλήσια. Το θέαμα της Πεντέλης εκείνο το βράδυ – πυρωμένο κάρβουνο. Οι κυνηγοί στα πράσινα δάση των φωτογραφιών χλεύαζαν επιπλέον κάθε οικολογική ανησυχία, ξαναέδιναν στη ζωή μας την τραχιά υφή των τελευταίων ημερών.
Ηταν και το ειδικό λεξιλόγιο: θήραμα, καρτέρι. Ολα ήρθαν κι έδεσαν. Η ανακοίνωση των εκλογών δημιούργησε αναπάντεχη ταύτιση του ψηφοφόρου με τα θηράματα. Οι πολιτικοί τούς στήνουν καρτέρι, όλως ιδιαιτέρως τα δύο μεγάλα κόμματα που τις τελευταίες μέρες βάλθηκαν να παρουσιάσουν το ανθρώπινό τους πρόσωπο, εκείνο που ξεχνούν όταν διακυβερνούν. Και είναι στ’ αλήθεια καρτέρι: την ώρα που χιλιάδες εκδρομείς επιστρέφουν εσπευσμένα, αρκετοί ανάμεσά τους λόγω ανάκλησης αδειών, τα κόμματα ετοιμάζουν πυρετωδώς τις προεκλογικές τους καμπάνιες. Θέλουν να εμπλέξουν στη διαδικασία τους νεοφερμένους, που από τη μια στιγμή στην άλλη θα μεταμορφωθούν από εκδρομείς σε πολίτες. Τις επόμενες μέρες θα παρακολουθήσουμε το ιδιότυπο κυνήγι ψηφοφόρων, τα τεχνάσματα, τις λίστες υποψηφίων, τα προγνωστικά. Αυτά είναι τα χαρακτηριστικά που θα κάνουν την πολιτική να μοιάζει με παιχνίδι, με ντέρμπι, μπρα ντε φερ ή κυνήγι.
Ωστόσο, η πολιτική μάς αφορά. Οχι ως κουβέντα καφενείου, όπως θα ήθελαν τα περισσότερα τηλεοπτικά κανάλια και οι περισσότεροι πολιτικοί, αλλά ως αυτοπροσδιορισμός. Ο μέσος Ελληνας εμπλέκεται στην πολιτική επειδή τον αφορά εξ αντανακλάσεως η οικονομική ζωή της χώρας, το ασφαλιστικό, η εκπαίδευση, το αίτημα της διαφάνειας ύστερα από σκάνδαλα δεκαετιών. Εμπλεκόμαστε στην πολιτική επειδή η ζωή μας έχει χάσει τα περισσότερα χαρακτηριστικά που μας επέτρεπαν κάποτε να αυτοπροσδιοριζόμαστε: τη σχέση μας με τη γλώσσα και με την ιστορία, με το φυσικό περιβάλλον, με τις αληθινές μας επιθυμίες, με την αίσθηση αξιοπρεπούς ζωής. Η δυσαρέσκεια δεν πρέπει να μας αφοπλίσει. Ιδίως τώρα που κάτι σαλεύει στο συλλογικό υποσυνείδητο, κάτι που μπορεί να αλλάξει τη ζωή των θηραμάτων.
