Θα μπορούσε κάποιος να το θεωρήσει φυσική εξέλιξη. Από την στιγμή που η πολιτική δραστηριότητα ορίζεται από την τηλεόραση, επόμενο είναι κάποια στιγμή η τηλεόραση να ορίσει και τους πρωταγωνιστές της πολιτικής. Τα αποκαλούμενα «λαμπερά ονόματα» στα ψηφοδέλτια των κομμάτων -οι τηλεοπτικοί αστέρες χωρίς κάποια κοινωνική προϋπηρεσία- είναι η τελευταία νίκη του θεάματος επί της πολιτικής. Αποδεικνύει ότι τα κομματικά επιτελεία ζουν στον γυάλινο κόσμο τους και από ‘κει επιλέγουν την ανανέωσή τους. Οποια ανανέωση, τέλος πάντων, υποτίθεται ότι κάνουν.
Στο δημοκρατικό πολίτευμα, η Βουλή οφείλει να εκπροσωπεί υπαρκτές και ουχί οιονεί τάσεις της κοινωνίας. Τα λουσμένα με το φως της τηλεόρασης πρόσωπα θα ήταν χρήσιμα, αν η προηγούμενη δράση τους έδειχνε ότι αντιπροσωπεύουν διακριτές κοινωνικές ομάδες με τις αγωνίες και τα προβλήματα τους. Από την στιγμή όμως που δεν εκπροσωπούν κάτι πέρα από τον ρόλο τους στη μικρή οθόνη, περιττεύουν.
