Κάθε τέσσερα χρόνια (περίπου) ανεβαίνει μια κωμωδία στην ελληνική πολιτική σκηνή. Εχει τον τίτλο «ανώτατο επιτρεπόμενο όριο των εκλογικών δαπανών υποψηφίων βουλευτών ανά περιφέρεια». Το σενάριο είναι το ίδιο: η Πολιτεία θέτει κάποια όρια δαπανών. Οι υποψήφιοι καμώνονται ότι δεν τις ξεπερνούν. Μετά τις εκλογές, μία επιτροπή της Βουλής καμώνεται ότι ελέγχει αυτές τις δαπάνες, αλλά και όταν καταλήγει σε πορίσματα, η ίδια η Βουλή δίνει συγχωροχάρτι στους παραβάτες. Οπως ακριβώς έγινε το 2004, πρώτη χρονιά εφαρμογής του νόμου.
Ολοι γνωρίζουν ότι τα όρια των δαπανών που επιτρέπει ο νόμος είναι κάτι σαν τις αντικειμενικές αξίες των ακινήτων. Πλασματικά. Ορίζονται σε ένα επίπεδο που δεν προκαλούν το κοινό αίσθημα και επιτρέπουν στους πλέον επιτήδειους να τα υπερβαίνουν.
Οι Ρωμαίοι έλεγαν «σκληρός νόμος, αλλά νόμος» κι αυτό πρέπει να αποτελεί οδηγό για όλους. Ειδικά για εκείνους που ψηφίζουν τους νόμους.
