Ηταν μεγάλο το πλήθος που συγκεντρώθηκε προχθές στον Αγνωστο Στρατιώτη. Μεγάλη και η οργή. Μα, βουβή. Πιο βουβή ίσως απ’ όσο πρέπει. Τουλάχιστον πολιτικά, με την ευρύτερη των κομμάτων έννοια της πολιτικής.
Πριν από μερικούς μήνες η μπλογκόσφαιρα συγκλονίστηκε από τον θάνατο της Αμαλίας Καλυβινού. Μια νεαρή γυναίκα πάλευε χρόνια με τον καρκίνο και κατέγραφε στο διαδικτυακό της ημερολόγιο τις εμπειρίες της από το Εθνικό Σύστημα Υγείας (ΕΣΥ). «Οι γιατροί είναι ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες στη συντριπτική τους πλειοψηφία», έγραφε στην προμετωπίδα. «Η μόνη τους έννοια είναι η «κονόμα». Οι φαρμακευτικές κάνουν κουμάντο, η δικαιοσύνη τους αφήνει ατιμώρητους και ανθρώπινες ευτυχίες εξακολουθούν να χάνονται ΑΔΙΚΑ». Αυτή ήταν η κραυγή της και η αφαίρεση από μια σκληρή και σύνθετη πραγματικότητα.
Με τον θάνατό της το διαδικτυακό κίνημα πήρε φωτιά. Εκανε παντιέρα ένα απόσπασμα από την τελευταία της καταγραφή: «Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες, ρε παιδιά, και όχι ο κανόνας». Το θέμα εμφανίστηκε στα κανάλια, γράφτηκε στις εφημερίδες, όλοι χειροκρότησαν την ευαισθησία του «e-κινήματος». Τρεις μήνες μετά παρέμειναν 1.832 αναρτημένοι όρκοι αλλαγής του ΕΣΥ στο ημερολόγιό της και το ΕΣΥ ανέπαφο. Δεν έφυγαν καν οι «αλμπάνηδες, ανεύθυνοι, ανίκανοι και άρπαγες», όποιοι και όσοι αν ήταν τελικά αυτοί.
Διαχέεται μια απολιτίκ στάση απέναντι στα προβλήματα. Μεταφράζεται ως καγχασμός για τη Βουλή, θέλει όλους τους πολιτικούς ίδιους, όλα τα κόμματα χωρίς θέσεις (και προθέσεις), ολόκληρη την πολιτική μια βρόμικη διαδικασία που δεν αξίζει να ασχολείται κανείς. Μόνο που αυτή είναι ρηχή προσέγγιση του καφενέ. Ακόμη κι αν οι καλύτεροι των πολιτικών είναι χειρότεροι των δικών μας προσδοκιών, δεν σημαίνει ότι δεν ιεραρχούνται ως καλύτεροι και χειρότεροι. Η μη επιλογή ενισχύει τους χειρότερους. Ακόμη κι αν οι θέσεις όλων των κομμάτων δεν ταυτίζονται με τις δικές μας, υπάρχει το μη χείρον βέλτιστον. Η μη επιλογή βοηθά το χείρον.
Στη Δημοκρατία η πολιτική είναι διαφορετική προσέγγιση στη λύση των προβλημάτων. Είναι αργόσυρτη διαδικασία γιατί απαιτεί ευρύτερες συναινέσεις. Δεν είναι ό,τι πιο αποτελεσματικό, αλλά είναι μια διαρκής διελκυστίνδα μεταξύ γρήγορων λύσεων και σοφών σε επίπεδο κοινωνικού κόστους λύσεων. Η Δημοκρατία κατά τον Τσόρτσιλ «είναι το χειρότερο πολίτευμα, αλλά το καλύτερο απ’ όσα δοκιμάσαμε μέχρι σήμερα». Γι’ αυτό δεν πρέπει να το απαξιώνουμε.
Η βουβή διαμαρτυρία στο Σύνταγμα ήταν συγκινητική. Ελπίζουμε να αποβεί και χρήσιμη. Να μεταφραστεί δηλαδή σε πολιτική στάση…
