Σήμερα, οι επτά στους δέκα απασχολούμενοι στην ελληνική οικονομία είναι απόφοιτοι δημοτικού ή απόφοιτοι λυκείου. H πατρίδα μοιάζει να μην έχει ανάγκη τους πτυχιούχους και τους μεταπτυχιακούς που η ίδια παρήγαγε κατά χιλιάδες τα τελευταία χρόνια, δημιουργώντας μια νέα μηχανή στα μεταπτυχιακά του δημόσιου πανεπιστημίου, συχνά άνευ πραγματικού αντικρίσματος. Το μεγάλο παραγωγικό έλλειμμα της χώρας, δεν δημιουργεί θέσεις απασχόλησης και τίποτε δεν αποδεικνύει ότι η πτώση του ποσοστού ανεργίας συνδέεται με ποιοτικές προοπτικές στον παραγωγικό ιστό της χώρας.
Η συνεχιζόμενη τεχνολογική υστέρηση το μόνο που προκαλεί σε μαζική κλίμακα είναι θέσεις χαμηλής ειδίκευσης Οπως υπενθυμίζει και η πρόσφατη έκθεση του INE η αύξηση κατά 12,6% των συνολικών επενδύσεων πάγιου κεφαλαίου το 2006, προέρχεται από την αύξηση κατά 20,1% στις κατασκευές και δη στις οικοδομές και μόνο κατά 3,8% στο μηχανολογικό εξοπλισμό.
Πολλοί θα σκεφτούν ότι τώρα δεν είναι ώρα για θεωρίες. Κι όμως, το παραγωγικό και τεχνολογικό έλλειμμα της ελληνικής οικονομίας ασκεί καταλυτική επίδραση στην καταστροφική ραθυμία του κρατικού μηχανισμού. Του μηχανισμού που δεν πρόλαβε, ως όφειλε, που δεν προστάτεψε, δεν συντόνισε.
Γιατί αυτό το ράθυμο κράτος χρησιμοποιήθηκε και την τελευταία τριετία (όπως και από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με τη μηχανή των συμβασιούχων) ως το πιο βολικό στέγαστρο ανέργων. Δημιουργώντας θέσεις εργασίας που δεν ήθελε η πραγματική οικονομία. Τι άλλο είναι οι κρατικές υπηρεσίες και πολλές ΔΕΚΟ παρά φορείς εκατοντάδων χιλιάδων υποαπασχολουμένων; Αυτή είναι η βάση του κακού κομματικού κράτους που κανείς δεν τόλμησε να θίξει. Και δεν τόλμησε όχι γιατί εμποδίστηκε από τις ισχυρές συντεχνίες. Κι αυτές έχουν πάψει προ πολλού να είναι ισχυρές.
Καμιά κυβέρνηση δεν τόλμησε να τα βάλει με το ράθυμο κρατικό μηχανισμό γιατί, τελικώς ήταν ο μόνος που μπορούσε να συγκρατήσει την ανεργία σε μια χώρα που έχει πάψει να καταγράφει δυναμικές τάσεις στην αύξηση της απασχόλησης. Τα αποτελέσματα αυτού του κράτους που λειτουργεί ως αντίπαλον δέος στην εύθραυστη παραγωγική βάση της χώρας μας το βιώσαμε με τον πιο τραγικό τρόπο αυτές τις ημέρες.
Μήπως αυτό δεν έκαναν και τα κράτη του «υπαρκτού σοσιαλισμού»; Συντηρούσαν επί χρόνια μια πλασματική γενικευμένη απασχόληση στις υπηρεσίες χωρίς αληθινή αντιστοίχιση με την ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων στις οικονομίες τους. Και φυσικά, αυτός ήταν και ένας από τους βασικούς λόγους που κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι.
Αυτό το τεμπέλικο κράτος που αναπτύσσεται στη σκιά των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας θα επιβιώσει και στις 17 Σεπτεμβρίου. Ανεξάρτητα από το ποιος θα χάσει και ποιος θα κερδίσει θα παραμένει κυρίαρχο και επίφοβο σε κάθε πιθανή φυσική ή αφύσικη καταστροφή.