Η Διαρκής Σύνοδος των ελλαδικών επισκόπων θα αναγνωριζόταν, ίσως και αβίαστα, ως «αγία» και «ιερά», αν είχε να αντιτάξει λόγο «νοήματος», λόγο ρεαλιστικής ελπίδας στον εφιαλτικό παραλογισμό της εμπρηστικής κακουργίας.
Συνήλθε η επισκοπική Σύνοδος τη Δευτέρα 27 Αυγούστου και αποφάσισε μέτρα βοήθειας για τους πυροπαθείς: Συσσίτια, στέγαση, ρουχισμό, οικονομικό φιλοδώρημα. Ορθολογική, μετρητή πραγματοποίηση της αλλοτριωμένης σε ηθική προστακτική «αγάπης». Ωσάν η Εκκλησία να είναι χρησιμοθηρικό παραμάγαζο του υπουργείου Πρόνοιας.
Θα αναγνωριζόταν όχι κατ’ ευφημισμόν «αγία» και «ιερά» η επισκοπική Σύνοδος, αν είχε λόγο ικανό να αναμετρηθεί με το αίνιγμα: Ισχυε ή όχι και για τη μάνα, που κάηκε ζωντανή αγκαλιασμένη με τα τέσσερα παιδιά της, ο λόγος του Χριστού: «και αι τρίχες της κεφαλής υμών πάσαι ηριθμημένα εισίν»; Ισχυε αυτός ο λόγος και για τις δεκάδες των συνανθρώπων μας που ξεψύχησαν μέσα στον πανικό και στη φρίκη της πύρινης κόλασης; Είναι περισσότερο από σίγουρο ότι όλοι αυτοί λαμπάδιαζαν κραυγάζοντας σπαρακτικές ικεσίες στον Θεό για βοήθεια. Ομως, οι φλόγες τούς κατάπιναν δίχως καμιά διαφορά από τα άψυχα ή τα άλογα υπαρκτά γύρω τους. Γιατί; Στην εκκλησία είχαν ακούσει ότι «τοις αγγέλοις αυτού εντελείται περί σου του διαφυλάξαι σε – επί χειρών αρούσι σε μήποτε προσκόψεις προς λίθον τον πόδα σου»!
Δεν θα ήταν ξεκρέμαστες οι λέξεις «αγία» και «ιερά» αν η επισκοπική Σύνοδος δήλωνε με συντριβή ότι μια ρεαλιστική απάντηση στο αφόρητο αυτό σκάνδαλο, έστω υπαινικτική «ως δι’ εσόπτρου», απαιτεί προϋποθέσεις που οι συνοδικοί επίσκοποι σήμερα δεν τις πληρούν. Δεν μας μειώνει τους ανθρώπους η ομολογία της ανεπάρκειας και της αποτυχίας.
Μειωτικό είναι, δηλαδή απελπιστικό, να αλλοτριώνουμε και να παραχαράζουμε τον τρόπο πρόσβασης στην ελπίδα. Να αποκλείουμε τον εαυτό μας, αλλά να εμποδίζουμε και τους άλλους να βρουν την «οδό».
Απελπιστικό να μεταποιούμε το εκκλησιαστικό γεγονός σε κρατική (εθνική) «επικρατούσα θρησκεία», σε εξουσιαστικό ιδεολόγημα και ωφελιμιστική ηθική. Να μετασκευάζουμε τον επίσκοπο σε «θρησκευτικό ηγέτη», χρυσοστολισμένη μαζορέτα που φλυαρεί ηθικολογικές ανοησίες, νοησιαρχικά δόγματα και εθνικιστικά παιδιακίσματα.
Οταν έναν ολόκληρο λαό τον διαπερνάει η ανατριχίλα της φρίκης, η απτή αίσθηση της εγγύτητας του θανάτου, το ζητούμενο από την Εκκλησία δεν είναι να προσφέρει ένα μηνιάτικο μισθό του ο επίσκοπος και συσσίτια η Σύνοδος των επισκόπων. Ζητούμενο είναι ο λόγος που θα μαρτυρήσει αν το θριαμβικό ψάλμα στις εκκλησιές «θανάτω θάνατον πατήσας» είναι μόνο μια ψυχολογική μπαρούφα ή στίβος εμπειρικών ανιχνεύσεων, δρομοδείχτης για την ψηλάφηση «νοήματος» της ύπαρξής μας.
Οσο αδύναμοι νιώθουμε οι άνθρωποι μπροστά στις θεόρατες γλώσσες της φωτιάς, το ίδιο παραλυμένοι και ανίσχυροι καταρρέουμε στη θέα της μανιασμένης εμπάθειας των κομματικών τηλεοπτικών καναλιών. Σίγουρα το αχυρένιο μας κράτος αποκαλύφθηκε στην αφτιασίδωτη πραγματικότητά του: κραυγαλέα απροετοίμαστο, δραματικά ανάπηρο στην οργάνωσή του, ανίκανο να αντιμετωπίσει μια τόσο άψογα μελετημένη και εκτελεσμένη επιβουλή. Γελοιοποιήθηκε το κράτος, όπως είχε γελοιοποιηθεί και στα Υμια το 1996 ή με την προδοσία του Οτσαλάν το 1999.
Αλλά να πουλάς σαν «πληροφόρηση» και «δημοσιογραφία» την αδίστακτη εκμετάλλευση της φρικιαστικής τραγωδίας για όφελος των κομματικών σου αφεντικών, είναι οδύνη παραλυτική. Εκπτωση και εκφυλισμός που γεννάει και την κρατική διάλυση, αφού υπηρετεί τη μήτρα της διάλυσης: την τυφλή ιδιοτέλεια του κομματισμού. Με σκόπιμες παραποιήσεις των πληροφοριών ή και με αναίσχυντες ψευδολογίες, κυρίως όμως με χλεύη, ειρωνείες, φαρμακερές λοιδορίες προσπαθούν τα κομματικά κανάλια να διασύρουν τους αντιπάλους τους σκυλεύοντας απανθρακωμένα πτώματα και τα αποκαΐδια της χώρας.
Εχει καμιά σχέση με τη δημοσιογραφία αυτή η χρυσοπληρωμένη χυδαιότητα που μαίνεται υστερικά στα «παράθυρα» των καναλιών; Ασκεί λειτούργημα κοινωνικό η μοχθηρή μεροληψία, ο μικρονοϊκός προπαγανδισμός αδίστακτων συμφερόντων του κομματικού επαγγελματισμού; Μόλις αντιλήφθηκαν οι μισθοφόροι της παραπολιτικής την κοινωνική συσπείρωση που δημιουργούσε η κοινή αίσθηση της οργανωμένης μεθοδικής καταστροφής (λογικά τετράγωνη αίσθηση) άρχισαν να χλευάζουν τον «εθνικισμό» της λαϊκής αντίδρασης!
Συμφορά οι εμπρησμοί, αλλά συμφορά περιστατική. Μόνιμη, καθημερινή συμφορά η ανήθικη τηλεοπτική δημοσιογραφία.
Φανερή και στον πιο εθελότυφλο έγινε η (από χρόνια συντελεσμένη) κατάρρευση του πολιτικού μας συστήματος. Η κυβέρνηση δεν αποδείχθηκε απλώς ανίκανη στη διαχείριση της κρίσης, η κρίση ξεγύμνωσε την καταγωγική ανεπάρκεια της κυβέρνησης. Η ίδια η συγκρότησή της, από την πρώτη μέρα και σχεδόν κάθε της ενέργεια τρία χρόνια τώρα, υπηρετούσαν το κόμμα και τις σκοπιμότητές του, όχι την πατρίδα και τις ανάγκες της. Και οι απλώς κομματάνθρωποι, επιλεγμένοι όχι για τις ικανότητες, την ποιότητα και σοβαρότητά τους, ήταν φυσικά αδύνατο να αντιμετωπίσουν τη μεθοδικά οργανωμένη απειλή για τη χώρα. Αποδείχθηκαν το ίδιο ανίκανοι και φαιδροί όπως και οι ομόλογοί τους στα Υμια και στην προδοσία Οτσαλάν.
Κορυφαίος της φαιδρότητας, ο ολίγιστος αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης: Μέσα στον γενικό πανικό και την απόγνωση βγήκε και δήλωσε ότι δεν είναι ώρα τώρα για κριτική και καταλογισμό λαθών. Αλλά μόλις κατάλαβε (ή κατάλαβαν άλλοι γι’ αυτόν) ότι η κοινωνική συσπείρωση ίσως ευνοήσει την κυβέρνηση, προτού αλέκτορα φωνήσαι, ξαναβγήκε να ακυρώσει τις προηγούμενες δηλώσεις του και να επιτεθεί λάβρος στους κυβερνώντες, ενώ λαμπάδιαζαν ακόμα τα καβουρνιασμένα κορμιά. Προκειμένου να κερδίσει πόντους ο εκλογικός αντίπαλος, ας αποκαλυφθεί αναίσχυντα ο αμοραλισμός. Θλιβερός ο ολίγιστος.
Πέρα και από τη σημειολογία της πολιτικής κατάρρευσης, καθηλωμένος στο κατακάθι της κομματικής ιδιοτέλειας, ο Συνασπισμός της ριζικής αντίδρασης σε κάθε κοινωνιοκεντρική ανάσα της πολιτικής. Δεν επιδέχεται σχολιασμό η περίπτωση. Μόνο οργή για τη μισθοφορική καπηλεία των οραμάτων της λαϊκής Αριστεράς.
Με τη χώρα αποκαΐδι και το πολιτικό σύστημα ολοφάνερα πια αποσαθρωμένο, υπάρχει άραγε ελπίδα να οργιστούν με συνέπεια οι Ελληνες αυτή τη φορά;