Στα πολιτικά μας πράγματα επικυριαρχεί το ερώτημα πόσο και πώς, δηλαδή εναντίον ή υπέρ ποίου, θα επηρεασθεί το εκλογικό αποτέλεσμα από τις καταστροφικές πυρκαγιές. Το ερώτημα εκ πρώτης όψεως είναι τουλάχιστον παράδοξο. Διότι σ’ ένα τέτοιο γεγονός, που προσλαμβάνει την έκταση εθνικής τραγωδίας, η απάντηση θα ήταν αυτονόητη. Οι εκλογικές ζημίες, μεγάλες ή μικρές, θα έπρεπε να προσμετρώνται στην πλευρά του φορέα που έχει την ευθύνη διακυβερνήσεως της χώρας. Τούτο δε ανεξαρτήτως λαθών ή παραλείψεων, αφού επ’ ουδενί η κοινή γνώμη και κυρίως οι πληγέντες, θα μπορούσαν να θεωρήσουν τον τρόπο αντιμετωπίσεως του πύρινου ολέθρου, ως αλάνθαστο και -στα μέτρα του δυνατού- ως αποτελεσματικό.
Το γιατί, λοιπόν, τίθεται το παραπάνω ερώτημα, η ύπαρξη του οποίου επιβεβαιώνεται και από τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, προφανώς έχει την εξήγησή του. Και αυτή ασφαλώς πρέπει να αναζητηθεί στη μετά τις πυρκαγιές στάση και εμφάνιση των πολιτικών μας κομμάτων· ιδίως δε των δύο μεγαλυτέρων. Η στάση δε αυτή πρέπει να συνεκτιμηθεί με τα αισθήματα της συντριπτικής πλειοψηφίας των απανταχού Ελλήνων, αυτές τις κρίσιμες ημέρες. Εχει, λοιπόν, καταστεί σαφέστατο ότι το σύνολο του ελληνικού λαού διακατέχεται τη στιγμή αυτή από οδύνη, αγωνία και προσμονή. Συγχρόνως, όμως, εκδηλώνει με κάθε τρόπο τη συμπαράστασή του στους πληγέντες, θεωρώντας ότι oι επιπτώσεις της καταστροφής πρέπει να αντιμετωπισθούν άμεσα, αποτελεσματικά και ομόθυμα απ’ όλους τους φορείς της εξουσίας. Με άλλους λόγους ο απλός πολίτης έχει θέσει -και ορθώς- ως επιβεβλημένη προτεραιότητα την επίλυση ή έστω την άμβλυνση του επώδυνου προβλήματος που έχει ανακύψει στη χώρα, αφήνοντας για την αμέσως επόμενη φάση την αναζήτηση των αιτίων ή των υπαιτίων της καταστροφής και την επίρριψη τυχόν ευθυνών για τον τρόπο αντιμετωπίσεώς της.
Αυτό το κοινό αίσθημα ή-καλύτερα- την επιτακτική αξίωση της κοινής γνώμης, την αντελήφθη πρώτη η κυβέρνηση, η οποία εγκατέλειψε έγκαιρα την προσπάθεια να δαιμονοποιήσει τις πυρκαγιές, επικαλούμενη «ασύμμετρη», δηλαδή δυσανάλογη προς τη δυνατότητα άμυνας της Πολιτείας, «απειλή». Με το ίδιο πνεύμα η κυβέρνηση αποφεύγει τις τελευταίες ημέρες να αντιπαραταχθεί πολιτικώς στην επίθεση που δέχεται από το ΠΑΣΟΚ, που της καταλογίζει ότι στο θέμα των πυρκαγιών απεδείχθη «οικτρά ανήμπορη, ασόβαρη και ανεύθυνη». Εμφανίζεται, έτσι, στην κοινή γνώμη να δραστηριοποιείται απόλυτα και αποκλειστικά στο έργο αρωγής των πληγέντων, εφαρμόζοντας άμεσα πληθώρα μέτρων βοηθείας των θυμάτων. Με τον τρόπο αυτόν το ΠΑΣΟΚ εκτίθεται ότι επιχειρεί να αξιοποιήσει εκλογικά τα δράμα των πληγέντων, αρνούμενο τη συστράτευση και την ομοψυχία που ζήτησε και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, προτάσσοντας την αντιμετώπιση του προβλήματος και όχι την «ανάλυσή» του.
Βεβαίως στο ΠΑΣΟΚ υπάρχουν πολλά στελέχη, τα οποία διαπιστώνουν ότι η τακτική που επέλεξε η ηγεσία του είναι άκρως λανθασμένη. Τούτο άλλωστε δεν απαιτεί ιδιαίτερη πολιτική ευφυΐα. Στην επαφή τους με τον λαό κατά την περίοδο αυτή κάθε άλλο παρά πιστοποιούν την επιβράβευση ή την αποδοχή της τακτικής αυτής εκ μέρους των πολιτών. Την ίδια λαϊκή αποδοκιμασία -αν όχι την αποστροφή ή την αηδία- προκαλούν και οι πολιτικές εκπομπές στην τηλεόραση, στις οποίες βουλευτές ή δημοσιογράφοι διαπληκτίζονται για τις τυχόν πολιτικές ευθύνες, ως προς το μέγεθος και τις εκλογικές επιπτώσεις της καταστροφής. Με άλλους λόγους, η λαϊκή αντίδραση στις περιπτώσεις αυτές ταυτίζεται απόλυτα με τη ρήση: «Των οικιών υμών εμπιπραμένων υμείς άδετε»…
Ακριβώς στην έκδηλη αυτή δυσαρμονία της τακτικής του ΠΑΣΟΚ έναντι του λαϊκού αισθήματος πρέπει να αποδοθεί και το σημαντικότατο στοιχείο που κατέγραψε η πρόσφατη έρευνα της ΜRΒ. Στην ερώτηση σχετικά με την αντιμετώπιση των πυρκαγιών, το 69,8% κρίνει τους χειρισμούς της κυβερνήσεως όχι θετικά, ακριβώς δε με το ίδιο ποσοστό (69,5%) κρίνει όχι θετικά και τους χειρισμούς της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η «ισοψηφία» είναι άκρως αρνητική για το ΠΑΣΟΚ, το οποίο, σε αντίθεση με την πρωταρχική ευθύνη της κυβερνήσεως για τυχόν λάθη ή ολιγωρίες, κρίνεται μόνον για την απόπειρα κομματικής εκμεταλλεύσεως της καταστροφής. (Προφανώς η οργίλη αντίδραση του κ. Νίκου Αθανασάκη για τη συγκεκριμένη δημοσκόπηση δεν οφείλεται στο προβάδισμα των δύο μονάδων υπέρ της Ν.Δ., αλλά στην πιστοποίηση της χρεοκοπίας της τακτικής που υιοθέτησε το ΠΑΣΟΚ, την οποία, πιθανώς, εισηγήθηκε μαζί με τον κ. Λαλιώτη και άλλους σκληροπυρηνικούς ο ίδιος).
Σε αντίθεση με το ΠΑΣΟΚ τα μικρότερα κόμματα εναρμονίσθηκαν περισσότερο με το κοινό αίσθημα, αποφεύγοντας άκαιρες καταγγελίες και καταλογισμούς. Με τον τρόπο αυτόν ενδεχομένως -και προεξάρχοντος του ΚΚΕ- θα επαυξήσουν τα εκλογικά τους οφέλη, καρπούμενα της ψήφου απογοητεύσεως ή διαμαρτυρίας προς τα δύο μεγάλα κόμματα. Στο μέτρο δε κατά το οποίο το ενδεχόμενο αυτό επιβεβαιωθεί, η πεντακομματική Βουλή, συγχρόνως δε η ισχνή πλειοψηφία του πρώτου κόμματος ή και η μη επίτευξη αυτοδυναμίας, θα καταγραφούν κυρίως ως αποτυχία του ΠΑΣΟΚ. (Με την εξαίρεση μιας αυτοδύναμης νίκης του, η οποία και θα ανατρέψει όλα τα παραπάνω, τα οποία, όμως, διαγράφονται, έως σήμερα, ως περισσότερο εύλογα και πιθανά).
Αλλά και η τελευταία αυτή περίπτωση προσκρούει στα μέχρι στιγμής δεδομένα, όπως αυτά έχουν διαμορφωθεί με τη μονομερώς καταγγελτική τακτική του ΠΑΣΟΚ. Οπως προαναφέραμε ο κοινός, αλλά ώριμος και ψύχραιμος ψηφοφόρος, δεν θα μπορούσε να αποδεχθεί ότι η καταστροφή οφείλεται σε μια «ασύμμετρη απειλή», η οποία κατέλυσε κάθε κρατική οργάνωση, ετοιμότητα και ισχύ. Εξίσου όμως απορρίπτει την κατηγορία ότι η έκταση και οι επιπτώσεις της καταστροφής χρεώνονται αποκλειστικά στην ανικανότητα της σημερινής κυβερνήσεως. Αλλωστε τα υφιστάμενα στοιχεία της πληθώρας των πυρκαγιών, οι μαρτυρίες και τα λογικά συμπεράσματα των πληγέντων, δεν αφήνουν αμφιβολίες για σχεδιασμένους και μεθοδευμένους εμπρησμούς.
Κάτι ανάλογο ισχύει σχετικά με τον χρόνο και τον τρόπο με τον οποίο εκδηλώνεται η προσπάθεια κρατικής αρωγής και βοήθειας προς τους πληγέντες. Και στο θέμα αυτό η κοινή γνώμη προτάσσει το άμεσο, επαρκές και αποτελεσματικό μέτρο προς τα θύματα, θέτοντας σε δεύτερη μοίρα τις περιπτώσεις τυχόν λαθροχειριών εκ μέρους ασυνειδήτων ατόμων, που ασφαλώς θα θελήσουν να επωφεληθούν από την κατάργηση της ελεγκτικής και χρονοβόρου γραφειοκρατίας. Με δεδομένη όμως την καταγγελτική τακτική του ΠΑΣΟΚ και στο ζήτημα αυτό εύλογα ο απλός πολίτης είναι απόλυτα πεπεισμένος για το πόσο αντιφατικά θα αντιδρούσε ο κ. Γιώργος Παπανδρέου αν η σημερινή κυβέρνηση προέτασσε τον αυστηρό έλεγχο εφαρμογής των μέτρων, παραπέμποντας, ως συνήθως, στις ελληνικές καλένδες την κρατική συμπαράσταση και συνδρομή.
Κατά τ’ άλλα απομένουν μόλις δύο εβδομάδες για την κρίσιμη λαϊκή ετυμηγορία. Στις δεκατέσσερις αυτές ημέρες η κατάσταση είναι φυσικό να θεωρείται, ιδίως από τους δημοσκόπους, ρευστή και ευμετάβολη. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά φαίνεται όμως να αφορούν περισσότερο τη στάση των κομματικών μας φορέων και λιγότερο τους ψηφοφόρους, οι οποίοι μέχρι στιγμής επέδειξαν «ασύμμετρη» ψυχραιμία και σύνεση έναντι των πολιτικών μας…