Οταν στο φιλήσυχο Σπρίνγκφιλντ η ρύπανση του περιβάλλοντος προκαλεί τερατογενέσεις στη χλωρίδα και την πανίδα της λίμνης (εξαιτίας τοξικών και άλλων αποβλήτων), η λύση στην οποία οδηγείται ο εκλεγμένος πρόεδρος (που ονομάζεται Αρνολντ Σβαρτσενέγκερ) είναι η πιο ριζική: τοποθετεί έναν τεράστιο γυάλινο θόλο πάνω από τη μικρή πόλη με το πρόβλημά της και τους αδιάφορους κατοίκους της! Βέβαια, η επιλογή της λύσης δεν γίνεται με τον πιο κλασικό και ενδεδειγμένο τρόπο. Ο κυβερνήτης καλείται από τον αρχηγό της Υπηρεσίας Προστασίας Περιβάλλοντος (ΥΠΠ) να υποδείξει ένα από τα πέντε σχέδια δράσης που απλώνονται μπροστά του σαν τραπουλόχαρτα. Ο Σβαρτσενέγκερ (εν προκειμένω) επιλέγει το «3». Ο ΥΠΠ απορεί: «Μα καλά δεν θα τα διαβάσετε;». Και ο πρόεδρος απαντά: «Εχω εκλεγεί για να ηγούμαι, όχι για να διαβάζω» («I was elected to lead, not to read»).
Βέβαια, όλα αυτά συμβαίνουν στο Σπρίνγκφιλντ, σε άλλη χώρα, ήπειρο και, ενδεχομένως, πλανήτη. Γιατί, πού αλλού θα μπορούσαν να ζουν οι Σίμπσονς, η δημοφιλής οικογένεια – καρτούν που ψυχαγωγεί την Αμερική τα τελευταία 18 χρόνια. Η ταινία («The Simpsons»), που προβάλλεται από την περασμένη εβδομάδα στις αίθουσες, είναι μια δραστική, πολιτική και περιβαλλοντική, σάτιρα των σύγχρονων κοινωνιών. Μπορεί να εστιάζεται στην Αμερική αλλά ο τρόπος που αποδομεί η ταινία την οικολογική ευαισθησία και την οικογενειακή επικράτεια δεν γνωρίζει σύνορα. Η υποκρισία που υποβόσκει στις κινητοποιήσεις για το περιβάλλον (ο ίδιος ο Χόμερ Σίμπσον πετάει απόβλητα στη λίμνη, ενώ η κόρη του Λίσα αναλαμβάνει εκστρατεία για την, πόρτα πόρτα, ενημέρωση των πολιτών), σε συνδυασμό με τα επιστημονικής φαντασίας μέτρα των «αδιάβαστων» κυβερνήσεων (βλ. γυάλινος θόλος), έχουν πάψει προ πολλού να είναι σεναριακά ευρήματα. Οι παραγωγοί της τηλεοπτικής σειράς αλλά και της πρόσφατης κινηματογραφικής μεταφοράς το έχουν αντιληφθεί. Γι’ αυτό και ισορροπούν ανάμεσα στον σαρκασμό και στο χιούμορ, τον εφιάλτη και το «χάπι εντ», έχοντας ισχυρούς δεσμούς με την πραγματικότητα. Τίποτα απ’ ό,τι διαδραματίζεται στην οθόνη δεν φαντάζει πλέον μελλοντολογικό. Το περιβάλλον εκδικείται με ταχύτητες που αρνούνται, ή απλώς αδυνατούν, να ακολουθήσουν πολιτικοί αρχηγοί, κοινωνίες και κοινότητες. Το οικοσύστημα πλήττεται ανεπανόρθωτα ενώ η νομοθεσία επιχειρεί, ακόμη, να θέσει όρους προστασίας. Η λαίλαπα προηγείται σταθερά και εκκωφαντικά και οι ανθρώπινες δυνάμεις δεν επαρκούν, όχι να αντιμετωπίσουν, ούτε καν να προνοήσουν το μέγεθος των καταστροφών. Πυρκαγιές, πλημμύρες, ξηρασίες, εναλλάσσονται με ρυθμούς που δηλώνουν οτι έχουμε υποχωρήσει στο τελευταίο οχυρό: να υποδεχόμαστε, μονότονα, τις συνέπειες. Με μόνη ποικιλία τα, διαδοχικά, συναισθήματα: Πανικό, τρόμο, οργή, πένθος, κατάθλιψη. Πρόσφατα έγραψε ο Guardian για τις πυρκαγιές στην Ελλάδα και σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες: «Το κλειδί για την άμεση αντιμετώπιση της κατάστασης είναι ολόκληρη η κοινωνία να σταματήσει να προσποιείται ότι μπορεί να αγνοεί τη Φύση».
Κι αν η Φύση, τώρα πλέον, μας επιστρέφει την προσποίηση με τόκο;