Η παρατεταμένη σιωπή

2' 25" χρόνος ανάγνωσης
Ακούστε το άρθρο

ειρότερη δεν θα μπορούσε να είναι η προεκλογική περίοδος. Χαμένη στα αποκαΐδια, μοιάζει με τη νοικοκυρά που βγήκε στο μπαλκόνι να πετάξει τις στάχτες μακριά. Και όσο περνούν οι μέρες, η εικόνα παραπέμπει στον ασθμαίνοντα άνθρωπο που ανηφορίζει προς την κάλπη. Γύρω του, το ετερόκλητο πλήθος των πολιτικών του προσφέρει νερό, τον εμψυχώνει, δεσμεύεται, υπόσχεται, φιλάει σταυρό για όσα δεν έκανε και για όσα… σκοπεύει να κάνει.

Για πρώτη φορά μετά τη μεταπολίτευση, η προεκλογική περίοδος βρίσκει ένα κομμάτι του εκλογικού σώματος σε κατάσταση παρατεταμένης σιωπής και άρνησης. Κάποιοι δηλώνουν ευθέως ότι δεν θα ψηφίσουν. Δεν βρίσκουν απάγγιο πουθενά, δεν υπάρχει πολιτική κρύπτη να τους καλύψει, θεωρούν τη φαυλότητα προπομπό των πολιτικών και όπως λένε «αρνούμαστε να μας κοροϊδεύουν». Ακόμη και αυτοί που θα σπεύσουν στις κάλπες, γιατί εξακολουθούν να πιστεύουν στην καταιγιστική δύναμη της ψήφου, δεν έχουν ίχνος ενθουσιασμού. Τους βαραίνουν οι νεκροί της Ηλείας και της Εύβοιας. Τους τρομάζει η ανοργανωσιά των κυβερνώντων, η έλλειψη σοβαρότητας των αντιπολιτευομένων, οι άσκοπες αλληλοκατηγορίες.Τους ενοχλεί ο κομπασμός των μικρών κομμάτων που ευελπιστούν να καρπωθούν τη φθορά των κομμάτων εξουσίας. «Ολοι», έλεγε ένα βράδυ στον Πόρο ο Δημήτρης ο ψαράς, «μοιάζουν με κοράκια που πέφτουν πάνω στη χήρα και τα ορφανά, του συζύγου πια φευγάτου.»

Κάποτε, οι προεκλογικές περίοδοι είχαν κάτι από παρατεταμένη γιορτή. Οι συγκεντρώσεις των κομμάτων, οι πλατείες που έσφυζαν από φωνή, οι σημαίες που ανέμιζαν και μαζί τους ανέμιζε η ίδια η ψυχή του πολίτη, οι αρχηγοί των κομμάτων που εμφανίζονταν στο μπαλκόνι με τα χέρια ορθάνοιχτα, αλλά και οι πολιτικοί που γίνονταν διά μιας δημαγωγοί, με δεκανίκι την αλαζονεία που αποκτά αυτός που ποτέ δεν εχει αντιληφθεί το πραγματικό μέγεθός του…. Και ύστερα ερχόταν η μέρα της κάλπης. Σχεδόν ιερή. Με το καλό κοστούμι ο πατέρας, από κοντά και ο πάππος, η σύζυγος με το χιλιοφορεμένο ταγεράκι και φυσικά η πιτσιρικαρία, η χωρίς ψήφο πιτσιρικαρία, η οποία όμως όφειλε να ακολουθεί και να μαθαίνει. Εβλεπες τα εκλογικά κέντρα να κατακλύζονται από πολίτες, άλλος με τον αέρα της επερχόμενης νίκης και άλλος με την αγωνία του «βγαίνουμε δεν βγαίνουμε». Ακολουθούσε η βραδιά των αποτελεσμάτων, τότε που τα πολυτάλαντα μηχανάκια των δημοσκοπήσεων δεν χάλαγαν το «σπασπένς» της βραδιάς.

Σήμερα, η προεκλογική περίοδος μοιάζει με χιλιοχτυπημένο χταπόδι. Στα τηλεοπτικά παράθυρα επιχειρείται να γίνει διάλογος, αλλά ατυχώς η κουβέντα ξεστρατίζει σε στημένες αντιπαραθέσεις που αφήνουν τον θεατή παγερά αδιάφορο. Ο κόσμος άλλα περιμένει να ακούσει. Περιμένει να ακούσει το πώς το πολιτικό προσωπικό της χώρας θα σκύψει πάνω από τους πληγέντες, όχι τώρα, αλλά σε βάθος χρόνου, πώς θα ξαναμπεί η πατρίδα στις ράγες, πώς το πολιτικό ήθος και οι αρχές μιας ευνομούμενης πολιτείας θα ξαναβρούν τις παραγωγικές κυψέλες τους, πώς η ανάγκη για καλύτερη εκπαίδευση και παιδεία θα γίνει σύνθημα ζωής για τις γενιές που σπεύδουν πίσω μας και με ποιο τρόπο το διάτρητο δίχτυ εμπιστοσύνης που περιέβαλε κάποτε πολιτικούς και ψηφοφόρους θα ραφτεί αποτελεσματικά από τα χέρια έμπειρων ραφτάδων… Ζητείται δέσμευση εκ βαθέων.

Λάβετε μέρος στη συζήτηση 0 Εγγραφείτε για να διαβάσετε τα σχόλια ή
βρείτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει για να σχολιάσετε.
Για να σχολιάσετε, επιλέξτε τη συνδρομή που σας ταιριάζει. Παρακαλούμε σχολιάστε με σεβασμό προς την δημοσιογραφική ομάδα και την κοινότητα της «Κ».
Σχολιάζοντας συμφωνείτε με τους όρους χρήσης.
Εγγραφή Συνδρομή