Οι φονικές πυρκαγιές και οι εκλογές-εξπρές εξοστράκισαν στο περιθώριο του δημόσιου διαλόγου την ανατροπή πολιτικού σκηνικού στην Τουρκία. Ωστόσο, ο εκλογικός θρίαμβος Ερντογάν και η εκλογή Γκιουλ στην προεδρία -εκλογή, την οποία υποχρεώθηκαν να καταπιούν γογγύζοντες οι στρατιωτικοί- αποτελούν σημαντική καμπή για τη γείτονα χώρα και δημιουργούν ένα νέο πλαίσιο για την ελληνική εξωτερική πολιτική.
Ασφαλώς, το γεγονός ότι οι διπλές εκλογές στην Τουρκία πραγματοποιήθηκαν ομαλά, χωρίς επέμβαση του στρατού, αποτελεί θετική εξέλιξη. Πρωτίστως για τον τουρκικό λαό, ο οποίος ελπίζει ότι σύντομα θα απαλλαγεί από το απολυταρχικό σύνταγμα της χούντας του Εβρέν, υπό προϋποθέσεις δε και για την Ελλάδα, καθώς η παραλυτική «δυαδική εξουσία» στην Αγκυρα μόνο θετικές εξελίξεις δεν προοιωνιζόταν στις διμερείς σχέσεις.
Θα ήταν, ωστόσο, επικίνδυνη αυταπάτη να πιστέψει κανείς ότι με τη νίκη των Ερντογάν – Γκιουλ η Τουρκία μεταμορφώθηκε ανεπιστρεπτί σε αψεγάδιαστη Δημοκρατία, χωρίς επεκτατικές τάσεις. Οτι αυτή την εικόνα προσπαθεί να πουλήσει η Αγκυρα στο εξωτερικό, είναι φυσιολογικό. Εκείνο που δεν είναι τόσο φυσιολογικό, είναι ότι σπεύδουν να την αγοράσουν τοις μετρητοίς οι υπουργοί Εξωτερικών της Βρετανίας, της Ιταλίας και της Σουηδίας (ο πρώτος, κατά τη χθεσινή επίσκεψή του στην Αγκυρα, οι δύο άλλοι, με πρόσφατο άρθρο τους στον αμερικανικό Τύπο).
Αν και το στρατιωτικό κατεστημένο έχει χάσει, πλέον, την πολιτική πρωτοβουλία, θα δώσει σκληρή μάχη στο πεδίο της συνταγματικής αναθεώρησης. Επειτα, δεν μπορεί να παραβλέψει κανείς το γεγονός ότι ο Γκιουλ εξελέγη με την ανομολόγητη στήριξη του ακροδεξιού, εθνικιστικού ΜΗΡ, από τις τάξεις του οποίου προέρχονται οι διαβόητοι «Γκρίζοι Λύκοι». Το κυριότερο, τίποτα δεν δείχνει ότι η εξωτερική πολιτική της Τουρκίας μπορεί να ξεφύγει εύκολα από το επικίνδυνο δίπολο ανασφάλειας – επεκτατισμού, που συνδαυλίζεται διαρκώς και από τις ανεξέλεγκτες εξελίξεις στο Ιράκ (ντε φάκτο αυτονόμηση του Κουρδιστάν, προγραμματισμένο δημοψήφισμα στο Κιρκούκ).
Εάν ο κ. Ερντογάν θέλει να πείσει τους Ευρωπαίους ότι έχουν απέναντί τους μια «νέα» Τουρκία, η συνταγή είναι απλή: Πλήρης κατοχύρωση των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, άρση του casus belli με την Ελλάδα, αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Οσο για τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις που αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες προς την Αγκυρα, θα περίμενε κανείς όχι λιγότερη, αλλά περισσότερη «απαιτητικότητα» για σεβασμό των αρχών που διακηρύσσουν, καθώς μετά τις διπλές εκλογές στην Τουρκία δεν υπάρχει το -ούτως ή άλλως αμφίβολο- άλλοθι ότι «δεν θέλουν να φέρουν σε δύσκολη θέση τον Ερντογάν απέναντι στους στρατηγούς».