Σας γράφω την ώρα που διεξάγεται το debate και το μεταδίδουν «ολοζώντανο» τα τηλεοπτικά κανάλια. Στην αρχή σκέφθηκα να γράψω, να αρχίσω να γράφω αμέσως αφού θα έχει περατωθεί, με τη σκέψη ότι από κει θα αντλούσα το θέμα μου. Δεν μπορεί, σκεφτόμουνα, κάποιος θα έλεγε κάτι άξιο παρατήρησης και σχολιασμού. Και αν δεν έλεγε, κάποιο βλέμμα ή κάποιος μορφασμός θα πρόδιδε τη διάθεση του πολιτικού αρχηγού ή του δημοσιογράφου.
Η ώρα είναι εννέα παρά κάτι, δεν άρχισε ακόμη το debate και το μόνο που έχω να σας περιγράψω είναι η προσέλευση μερικών δημοσιογράφων στο Μέγαρο της Αγίας Παρασκευής, στην είσοδο του οποίου δεν έστρωσαν βέβαια κόκκινο χαλί, όπως συνηθίζεται σε υποδοχή αρχηγού κράτους, αλλά το υπόλοιπο σκηνικό ήταν παρόμοιο. Ενας συνάδελφος (ασφαλώς και δεν έχω το δικαίωμα να τον αποκαλώ έτσι, αλλά η μεγαλοπρέπειά του ήταν τόσο εντυπωσιακή, ώστε να νομίζω ότι κάτι από αυτήν αντιστοιχεί και σε μένα αν επιδιώξω κάποια εξοικείωση) λοιπόν προσήλθε με απαστράπτον και πανάκριβο αυτοκίνητο, ακολουθούμενος από μοτοσικλετιστή ασφαλείας και άλλους παρατρεχάμενους. Μια άλλη συνάδελφος (βρίσκω το συναδέλφισσα ότι παραβιάζει τη λεπτή γραμμή μεταξύ οικειότητας και ανοικειότητας) κατέβηκε από το αυτοκίνητό της, κάτι σαν αγροτικό πολυτελείας, με τη χάρη της Μάρλεν Ντίτριχ στον «Ξανθό άγγελο», αν θυμάμαι καλά τον τίτλο.
Το debate έχει ήδη αρχίσει και σας μεταδίδω τις πρώτες εντυπώσεις. Γενικά διεξάγεται σαν ένα κρίσιμο «ντέρμπι» όπου οι δύο ομάδες, για να αποφύγουν το κρίσιμο και ενδεχομένως μοιραίο λάθος, περιορίζονται σε ένα αργό και ανιαρό παιχνίδι, χωρίς ορμή και φαντασία. Ο κ. Καραμανλής ρωτήθηκε αν είναι στις προθέσεις του να συστήσει ανεξάρτητο υπουργείο Περιβάλλοντος και απάντησε… ότι το περιβάλλον βρίσκεται στην πρώτη σειρά των προτεραιοτήτων του, αλλά δεν θα πάρει βεβιασμένες αποφάσεις. Αυτά τα γνωρίζαμε από χρόνια και τα ζήσαμε το τελευταίο διάστημα.
Σας γράφω από το γραφείο μου, αρκετά μακριά από την οθόνη της τηλεοράσεως. Από τις ιαχές, τους καγχασμούς ή τα τρανταχτά γέλια των συναδέλφων που παρακολουθούν τη συζήτηση καταλαβαίνω τις «φάσεις» του debate και τότε τρέχω για να μάθω τι συνέβη. Μέχρι τώρα, και η ώρα είναι δέκα και δέκα, δεν συνέβη τίποτα το αξιόλογο, πολύ λιγότερο το ανατρεπτικό, και το «ντέρμπι» συνεχίζεται με τον ίδιο πληκτικό ρυθμό, παρ’ ό,τι πλησιάζουμε στο ημίχρονο. Ο κ. Γ. Παπανδρέου, ερωτηθείς για το ασφαλιστικό, δεν ανησύχησε κανέναν, μπορείτε να κοιμηθείτε ήσυχοι, ίσως αύριο πάρουμε καλύτερες συντάξεις με μικρότερο χρόνο εργασίας. Αμάν και πότε…
Ο κ. Α. Αλαβάνος και στις πιο επίσημες στιγμές της ζωής του εξακολουθεί να εμφανίζεται χωρίς γραβάτα, πιστεύοντας ακραδάντως ότι το στοιχείο αυτό πιστοποιεί αδιάψευστα… τη λαϊκή ή προλεταριακή του καταγωγή. Η κ. Αλέκα Παπαρήγα, συμπαθέστατη, μάς είπε το γνωστό ποιηματάκι και ομολογουμένως ήταν πολύ καλή.
Νομίζω, αγαπητοί μου αναγνώστες, ότι δεν ακούσατε τίποτα που να μην το είχατε ξανακούσει. Καμιά έκπληξη και καμιά ανατροπή. Από την άποψη του ύφους των δύο «μονομάχων»: Ο κ. Κ. Καραμανλής απέπνεε τη σιγουριά του κόμματος που κυβερνάει και προηγείται. Ο κ. Γ. Παπανδρέου δεν μπορούσε να κρύψει την αγωνία του κόμματος που αντιπολιτεύεται και θέλει να ανατρέψει τους συσχετισμούς…