«Στέγνωσα την ψυχή μου για να κυβερνήσω αυτόν τον τόπο», είχε πει ο αείμνηστος Κων. Καραμανλής, μια φράση με βαρύ φορτίο, αφού ηχεί ως αυστηρή παρακαταθήκη για όσους φιλοξενούνται στη Βουλή με τη λαική ψήφο και συνδιαμορφώνουν με τη δράση και το ήθος τους την εικόνα της Δημοκρατίας. Αυτοί αποφασίζουν για την ποιότητα της κοινωνικής ζωής μας, μην το ξεχνάμε: για την υγεία, την παιδεία, το περιβάλλον, τα οικονομικά μας. Λίγες ημέρες πριν ανοίξουν οι κάλπες, είναι πολύ βαριά η σκιά της καταστροφής από τις πυρκαγιές και τον χαμό αθώων, ανυποψίαστων ανθρώπων. Αυτό και μόνον ανάγκασε τους υποψηφίους να αλλάξουν ρότα, να πειθαρχήσουν στο γενικό κλίμα θλίψης και να αμβλύνουν το νευρικό πολιτικό τους ταμπεραμέντο.
Ετσι, έχουμε να κάνουμε με την πιο βραχύβια και αποφορτισμένη, λόγω εθνικού πένθους, προεκλογική περίοδο από τη μεταπολίτευση. Αυτό έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του. Στα καλά συγκαταλέγεται ότι γλιτώσαμε από την κατά ριπάς, πολυήμερη παρέλαση φωνασκούντων υποψηφίων, που πολλά λένε, λίγα καταλαβαίνουμε. Στα κακά, ότι δεν υπήρξε επαρκής χρόνος να αναλυθεί νηφάλια από στελέχη των κομμάτων που διαθέτουν σαφή και τεκμηριωμένο λόγο το κρίσιμον της αναμέτρησης.
Από σεβασμό στη μνήμη των καμένων νεκρών, φαίνεται ότι έχουν εξοστρακισθεί από τη συνείδηση των πολλών ψηφοφόρων δύο επιχειρήματα: από τη μια αυτό της «ασύμμετρης απειλής», από την άλλη «αν ήμασταν εμείς κυβέρνηση το κακό δεν θα είχε συμβεί». Και στις δύο περιπτώσεις το αναπόδεικτο αδυνατεί να στοιχειοθετήσει σοβαρό επιχείρημα…
Σύμφωνα με τις τελευταίες δημοσκοπήσεις, το ποσοστό αυτών που «ψηφίζουν» λευκό συναθροιζόμενο με τους αναποφάσιστους ξεπερνάει το 15%. Τρίτο «κόμμα» δηλαδή, 24ωρα πριν από τηνν αναμέτρηση, και αυτό λέει πολλά, οι «μετακινούμενοι» ψηφοφόροι, ενώ αυτοί της «τελευταίας στιγμής» αποτελούν ισχυρή μάζα. Τι εννοούσε ο αείμνηστος με το «στέγνωσα την ψυχή μου;» Οτι η εξουσία για να ασκείται ορθά προϋποθέτει θυσίες από αυτόν που την ασκεί; Πικρές αποφάσεις; Μοναξιά; Οτι το ζητούμενο για έναν ηγέτη είναι να αποδειχθεί χρήσιμος για τον τόπο του και όχι ευχάριστος, πριν παραδοθεί στην κρίση της Ιστορίας;
Αν όντως εννοούσε αυτά, τότε η πολιτική μοιάζει με σκληρή ενασχόληση και αυτοί που ζητούν την ψήφο μας πρέπει, για το καλό του τόπου, να διαθέτουν ευδιάκριτες ψυχικές και πνευματικές αρετές. Μπαίνουμε στον πειρασμό: Ποιος γονιός θέλει το κακό του παιδιού του; Κανείς, απαντάμε αβίαστα. Ποιος γονιός θα προέτρεπε το παιδί του να ασχοληθεί με κάτι βλαπτικό; Κανείς, βέβαια.
Με αυτήν τη λογική, καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η διαιώνιση της δόξας του οικογενειακού ονόματος είναι, στην καλύτερη περίπτωση, ο λόγος που παλαίμαχοι πολιτικοί εξασφάλισαν μια θεσούλα στις λίστες υποψηφίων για γιους και θυγατέρες. Δίπλα σε ονόματα κλασικών πολιτικών, ηθοποιών, αθλητών, μαχόμενων δημοσιογράφων και άλλων αναγνωρίσιμων. Ταιριάζουν γάντι γι’ αυτούς που κάνουν χρήση και του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι οι στίχοι του Αλεξανδρινού: «Κι’ αν δεν μπορής να κάμης την ζωή σου όπως την θέλεις, τούτο προσπάθησε τουλάχιστον όσο μπορείς: μην την εξευτελίζης μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου, μες τες πολλές κινήσεις και ομιλίες…»
Το στέγνωμα ψυχής στην ποιητική του προέκταση.